Russisch

12 september, bericht van Benne:

Wat leuk toch dat alle deelnemers meewerken om ons dagelijks van posities te voorzien en vooruitlopend op hun verhalen al iets over het wel en wee te vertellen. Zo kreeg ik vandaag van Kor een sms’je ,dat de vrachtauto waarmee hij wordt vervoerd, gebroken bladveren heeft, maar stug doorrijdt om de laatste 1750 km naar Ufa af te leggen. Ik hoop voor Kor en Gretha dat de auto de reis kan voortzetten. Hun bivak nu N55 06.690,E081 10.165.
En H en H rijden oostwaarts na een bivak op N 55 25.738,E106 20.934. Zo te zien om het Baikalmeer bovenlangs te ronden. Extreme wegomstandigheden.
De rest is de grens gepasseerd zoals Radboud beschrijft: Vandaag grens over. Direct andere bouw, mensen, auto’s, landschap. De Russen wisten wel waar ze de grens moesten trekken. Hele groep nu weer bij elkaar. Mooi kampvuur. Veel leuke ervaringen van laatste dagen uitwisselen. Grote groep morgen naar Ulan-Ude via asfalt i.v.m. bladveren en vermoeide schokbrekers. Klein groepje binnendoor via track naar Baikalmeer.
Dank aan alle rapporteurs, m.v.g. Benne

12 september, bericht van Hetty:

Deze weg heet volgens de Garmin de ‘extreme Sibirski road’. Dat klopt. Op zich valt het nog wel mee, de weg is redelijk te rijden als je niet te snel gaat en secuur om alle gaten heen manoeuvreert. Maar dat doen we nu al honderden kilometers, dus dat ‘extreme’ gaat zeker op. Ook de omgeving verandert niet, het is een en al taiga om ons heen. Ik heb het even opgezocht: we zitten er midden in.

We maken bivak in een dorpje genaamd Semigorsk en belanden bij een gebouw dat een soort van medisch laboratorium blijkt te zijn, aan de rand van het bos. We mogen er die nacht blijven staan, aldus een dame die bij het gebouw hoort. Al snel krijgt de dorpsjeugd ons in de gaten en komt kijken. Ze lachen wat, zijn eerst nog wat aarzelend maar al snel hebben we contact. De jongens zijn stoer, de meisjes giechelen, zoals pubers horen te doen. Toch is het contact leuk, ze zijn belangstellend en vriendelijk. We leggen uit waar we vandaan komen, Henk deelt petten uit en we krijgen van hen snoep aangeboden. Een van de jongens mag van Henk even achter het stuur mag zitten, Henk start de motor even en dat vindt hij helemaal prachtig. Het is een ongewone drukte hier bij het laboratorium.
Als iedereen weg is, lopen we een rondje door het dorp en verwonderen ons over de omstandigheden waarin al deze mensen leven. Alle dorpen lijken op elkaar. Overal zien we dezelfde houten huisjes, oud, vervallen, in modderige straatjes met stapels hout voor de komende winter. Scheve en kapotte schuttingen, kleine moestuintjes met groente en aardappels. Overal kapotte landbouwwerktuigen, kapotte schuren uit de communistische tijd. Overal afval, honden, vee dat los loopt.
Als we terugkomen bij de Bigfoot staat de dame van het lab ons op te wachten. Ze vertelt serieus een heel verhaal, waar we niets van begrijpen. Ze gebruikt ook geen lichaamstaal, meestal begrijp ik daar wel wat uit, maar ze blijft roerloos staan en vertelt. Als ik zeg ‘jaa nie paniemajem’, wat betekent: ‘ik begrijp het niet’, dan spreekt ze de woorden duidelijker uit, maar natuurlijk helpt dat niet.
“Zou ze willen dat we vertrekken?” vraag ik Henk. Maar Henk snapt er ook niets van.
“Adeen noche, problema? (ik probeer te zeggen: één nacht, is dat een probleem?)”.
Ze schudt van nee, en begint te wijzen. Daar, richting bos, zie ik vier van de jongens aan komen lopen. De dame zegt weer van alles en ik begrijp dat ze bang is dat de jongens hier vanavond blijven rondhangen. De jongens komen echter naar ons toe en zeggen: ‘Present, we made this for you”, en dan krijg ik een schilderijtje, een schijf van een boomstam waarop een boot is getekend. Ik ben erg verrast door dit gebaar en bedank ze alle vier heel hartelijk. Daarna worden ze de door de dame vriendelijk doch resoluut weggestuurd.
Henk en ik gaan naar binnen, doen de deur van de Bigfoot dicht en sluiten de rolgordijntjes.

13 september

We willen de route bovenlangs rijden. Helaas doet onze navigatie hier niet aan mee. Als ik ‘Bratsk’ invoer, dan krijg ik het bericht dat er een kaartfout is. De weg naar Bratsk is echter probleemloos te vinden, maar na Bratsk moeten we de noordelijke route zien te vinden. Ik probeer een dorp verder in te voeren en dat lukt, maar als ik ‘Kansk’ invoer, de stad die uitkomt op de M53, dan wil onze navigatie de route nemen die onderlangs gaat. Daarom maar weer het eerdere dorp ingevoerd in de hoop hier een bord met plaatsnaam en richting te vinden. Na een kilometer of tien zijn we vlak bij dit dorp en voer ik alvast de volgende plaats in. De navigatie geeft aan dat het hemelsbreed 100 kilometer is, maar wil ons onderlangs leiden: meer dan 500 kilometer. Volgens de navigatie moeten we keren. “Henk, dit gaat niet goed, stop eens even”, vraag ik hem. We proberen te beredeneren of we goed of fout zitten, maar daar komen we zo snel niet uit. Bovendien hebben we geen bord met een afslag gezien. Ik ben de kluts kwijt en denk dat ik iets verkeerd heb ingevoerd want de Garmin kent geen Russische letters terwijl ik een Russische kaart heb.
Henk stopt en gaat de weg vragen, terwijl ik me nog eens goed over de kaart en de navigatie buig. Ik snap niet wat er mis gaat.
“Deze man snapt niet wat ik bedoel, hij zegt dat de weg afgesloten is en dat we moeten keren”, zegt Henk als hij terugkomt. Er staat echter wel een weg op de kaart, we hebben geen bord gezien waarop een wegafsluiting staat en dus rijden we verder. Weer piept de Garmin: omdraaien. Ik word een beetje kriebelig, ik kan er niet tegen als ik iets niet begrijp en hier begrijp ik helemaal geen snars van.
“Henk, stoppen, ik ga het nog een keer vragen”, zeg ik.
De man waaraan ik de weg vraag, wijst op mijn kaart aan dat we terug moeten en de weg naar het zuiden moeten rijden. De reden is dat de noordelijke weg, die op de kaart staat, alleen in de winter berijdbaar is. Dan is de grond bevroren. Nu is het waarschijnlijk moeras. Ja, taiga, dat is nat gebied, leerde ik van Wikipedia. We zullen wel moeten keren dus, willen we voor Kerstmis thuis zijn. Bovendien is het hier overdag warm, wel 25 graden, dus keert Henk de Bigfoot en volgen we de raad op van de lokale bevolking.

14 september: Soep

De route is prima, de Bigfoot glijdt over de weg en we zijn ruim 450 kilometer verder als we weer bivak maken. We zijn in een klein plaatsje aangekomen en vinden een leuke parkeerplek naast Lenin. Althans, naast zijn borstbeeld. Lenin kijkt ons vriendelijk aan, hij heeft blijkbaar niet iedere dat zo’n leuke auto naast zich staan. Wij lopen wat rond maar worden al snel aangesproken door twee jonge mannen in uniform met belachelijk grote petten op: politie. Of die wagen van ons is, want we mogen daar niet staan. Of we die willen verplaatsen. Natuurlijk willen we dat, het laatste wat we willen is ruzie met de Russische ordehandhavers.
We parkeren dan naast iets, wat een café annex eetgelegenheid lijkt te zijn. Om niet iedere dag worst uit blik te eten, besluiten we er een kijkje te nemen. Het ziet er Russisch uit, zowel van buiten als van binnen. Meer kan ik er niet over zeggen. We nemen de menukaart mee die op de bar ligt en we kiezen een tafeltje uit. Ik heb mijn boekje ‘Russisch, wat en hoe’ mee naar binnen genomen, zodat we de menukaart kunnen vertalen. Dat klinkt simpel, dat is het echter niet. Maar al snel zie ik iets staan dat op ‘kotelet’ lijkt en dat lijkt Henk wel wat. Ik ben niet zo’n vleeseter dus ik kijk naar gerechten waar van alles bij staat. Ik vind iets waar in ieder geval het woord ‘kip’ bij staat en het woord ‘mayonaise’, verder laat ik me wel verrassen. We bestellen er nog een ‘salade ‘calimari bij en een schaaltje brood.
Al snel komen er twee salades aan. Ze zien er goed uit en zo smaken ze ook. Ik zie wel dat de salade van Henk blokjes kip bevat. Dat is natuurlijk het gerecht zijn dat ik besteld heb. Ik heb de salade met inktvis gekregen, maar ook die smaakt goed.
De koteletjes voor Henk worden naar de bar gebracht door iemand die van buiten komt. Het meisje brengt het bord vervolgens naar Henk.
“Waar blijft jouw kip?”, vraagt Henk.
“Die heb jij net opgegeten,” lach ik, “maar dat geeft niet, ik bestel nog wel een kop soep voor mezelf.”
Ik zoek in mijn woordenboek naar ‘soep’. Dat is makkelijk: je schrijft het anders maar je spreekt het uit als ‘soep’. Ik ga naar de bar en bestel mijn ‘soep’. Het meisje vraagt of ik riba wil, dat betekent ‘vis’ weet ik, nou, vissoep lijkt me wel wat dus ik zeg ‘da’.
Tevreden ga ik weer zitten en wacht op wat komen gaat.
Korte tijd later komt een jonge dame mij een salade brengen. Dit moet dan mijn ‘soep’ zijn. Ach, het ziet er goed uit, wat maakt het uit. Een vissalade, iets met bietjes, worteltjes en haring. Het is in ieder geval verrukkelijk. Maar mijn Russisch is toch nog niet wat het wezen moet, dat blijkt wel weer.
Als we naar buiten lopen, zien we de man zitten die het vlees van Henk naar binnen bracht. Ik vond dat wel een vreemd gegeven, maar nu snap ik het wel: buiten bij de parkeerplaats is een oven, gestookt op hout. Het is een soort put in de grond met een deksel er op. Hierin zijn de koteletjes gebraden. De kok laat ons zien hoe het zit en we maken er een foto van. Morgen is die oven nog warm, weet Henk. Soms kun je je hier in Rusland enorm over dingen verwonderen. Zoals ook nu weer.

15 september

Drinkwater is overal te koop in flessen, maar de watertank voor ons was- en afwaswater vullen we met water uit de lokale kraan. Heel af en toe kom je een kraan tegen bij een tankstation, maar vandaag ziet Henk een pomp in een van de buitenwijken van Kansk. Hier komen de buurtbewoners hun water halen. Net als in Mongolië hebben ze geen aansluiting op een waterleiding. Ze komen met hun waterbus op een karretje met twee wielen naar de pomp op de hoek van de straat. Wij sluiten netjes aan in de rij en leggen de waterslang alvast klaar. Als we aan de beurt zijn, proberen we eerst de slang met tape vast te plakken, later lukt het beter als we de slang gewoon in de waterbuis duwen. Het spettert wel, het duurt even maar we hebben weer een volle tank. Voldaan klim ik de auto in. We kunnen er weer even tegen.

16 september

Het is zondag, half acht 's avonds. Truus leidt ons naar het centrum van Novosibirsk. Het regent flink. Grote plassen water op de weg, de ruitenwissers zwaaien driftig heen en weer. We zoeken eigenlijk een restaurantje en een plek met internet, daarna een plaats om bivak te maken. Maar eerst een parkeerplaats en die is wonderlijk snel gevonden. Aan de overkant is een groot winkelcentrum, waar we hopen iets te kunnen eten. Als we binnenkomen kijk ik mijn ogen uit.
“Is dit hetzelfde Rusland als vanmiddag?”, vraag ik Henk verbaasd.
Ja, het is hetzelfde Rusland, hier is de stad, de rijkdom, hier zit het geld. De armen wonen in de kleine dorpjes die we al zo veel hebben gezien. Vijf etages luxe artikelen. Op de bovenste is een bowlingbaan, met restaurant, maar daar hebben we geen zin in. Op de onder etage een supermarkt, maar helaas geen pindakaas. Ook geen tissues, gelukkig wel nieuwe vaatdoekjes. Ik zoek er eentje uit, met bloemetjes. Gezellig.
Dan weer naar buiten. Het is droog en koud. We lopen zo tegen een klein eettentje aan. Sjasliek en nog meer lekkers. Ik neem zo’n opgerolde pannenkoek met van alles er in. Henk wil vlees, twee sjasliek alstublieft. We lachen, we spreken Nederlands en wijzen. Het komt goed, 460 roebel alstublieft. Gekke mensen, die toeristen. Helaas geen internet. Morgen misschien. Eerst nog een bivak zoeken.

@ Moniek: achterhoekse dreuge wors, die hadden tijdens de rit met paard en wagen door onze achterhoek
@ Ans: ik laat het maar groeien, wat leuk dat je dat ziet. En we kopen ons eten meestal ergens in kleine winkeltjes in dorpjes. Overal genoeg te koop.
En internet, dat ligt gewoon onderweg op straat, zo blijkt nu weer.