Verrassingen

10 september: Bericht van Benne via de mail

Ja luitjes, op mijn scherm met google earth zie ik nu 3 posities oplichten. Een ervan is van de groep met Radboud c.s. .Dan een van Kor, die mij sms’te dat hij gisteren (zaterdag) is opgeladen en nu twee reisdagen op de vrachtauto achter de rug heeft. Het gaat niet hard vanwege de slechte wegen (45 km gemiddeld) en Kor verwacht zelf pas over een dag of zes in Ufa aan te komen. Hij bevindt zich nu ten zuidwesten van Bratsk op GPS fix: N55 02.427, E98 49.612.
Ditzelfde Bratsk is reisdoel van H en H morgen, om te proberen een noordelijke route om het Baikalmeer te vinden. Toen ik dat las dacht ik aan Willem Barentsz die 4 eeuwen terug ook een noordelijke route dacht te vinden naar het oosten maar uiteindelijk op Nova Zembla strandde. Gelukkig is het daar nu 20 graden. H en H zijn nu op GPS: 53 40.636,105 57.350 ten zuidoosten van waar Kor momenteel verblijft. Hetty heeft vandaag ook weer iets over de afgelopen dagen op de site gezet.
En Kaj met Roy Sabine en Berthus verblijven nog in UB bij Oasis. Kaj is een beetje ziek geweest volgens de laatste verhalen op zijn site: Labopstap.nl. Morgen vertrekken ze naar de Russische grens richting Irkutsk. Wat zullen ze elkaar weer veel te vertellen hebben als iedereen weer bij elkaar is.
M.v.g. en veel leesplezier,
Benne, vanuit de meldkamer met dank aan de rapporteurs op reis.

10 September: verslag van Hetty

De wegen naar Shigalovo zijn prima. We komen dan ook vlot in dit plaatsje ten westen van het Bajkalmeer waar, volgens onze kaart, de wegen ophouden. Maar zoals een bekend gezegde luidt: een Vollenbroek komt daar, waar een Vollenbroek wil komen. En omdat Henk langs het Bajkalmeer omhoog wil, gaan we dat proberen, volgens origineel plan van deze reis. De Bigfoot houdt zich prima, de noodreparatie zit nog steeds onveranderd goed op zijn plaats, dus waarom niet? Alleen houden hier de wegen op, enkel wat seizoens-afhankelijke tracks staan als een stippellijntje op de kaart. We besluiten gewoon de weg te vragen. De mensen hier zullen het best wel weten, vermoeden we.
Als we stoppen staan er twee mannen langs de kant, bij een geparkeerde auto. Vooruit: in mijn beste Russisch zeg ik: zdradodzje, en ik laat direct de Russische kaart zien. Ik wijs Shigalovo aan en dan naar de grond. We zijn hier. Dan zeg ik: “Bratsk”, en ik wijs op de kaart de route aan die we in gedachten hebben. De mannen begrijpen me. Daar moeten ze zich eens goed over buigen. In rap Russisch overleggen ze, wijzen diverse plaatsen aan, maar of ze kaart kunnen lezen begin ik te betwijfelen. Ondertussen heeft zich een andere man aangesloten, die eens meekijkt op de kaart en vraagt wat er aan de hand is. In deze man heb ik direct meer vertrouwen, hij ziet er keurig uit, is gekleed in pak en oogt wat intelligenter dan de andere twee. Ik begrijp van hem dat onze kaart wat klein van formaat is (malinka) en hij gebaart dat ik mee moet komen. Henk en ik volgen hem en dan gaan we een gebouw in waar hij op de eerste verdieping op de deur van een kantoor aanklopt en vraagt of deze ‘toeristki’ even de weg naar ‘Bratsk’ mogen bekijken. In het kantoor zit een man die gebaart: kom binnen. Er hangt een grote kaart van deze regio, waar we uitgebreid wegen krijgen aangewezen, maar ook het gebaar van: niet mogelijk. De man die ons uitnodigde om hier te komen, heeft ondertussen zijn dochter gebeld die Engels spreekt en deze dochter komt ook binnen. Weer uitleg over ‘toeristki’ en ‘Bratsk’ en dan valt het woord ‘taiga’.
De dochter vertaalt: het gebied bestaat voornamelijk uit taiga (moet ik beslist even google-en) en er zijn geen begaanbare wegen. Als we omhoog willen naar Bratsk, dan kan dat alleen via Magistrals’ki, dat is een route die oostwaarts gaat, richting Bajkal. Anders kunnen we beter afzakken naar Irkutsk, en vandaar weer omhoog. We gaan via Magistrals’ki, gebaren we. Dat ze roepen dat de weg zo slecht is, maakt ons niet uit. ‘No problem’, roepen we vrolijk, we hebben immers onze Bigfoot.
Ik vraag wat voor een gebouw dit is. De dochter antwoord: “White house, administration.” We zitten in een overheidsgebouw, begrijp ik. Iets belangrijks, maar ik weet niet precies wat. Henk vraagt aan de dochter of er hier ergens internet is.
“Da, ienternet”, en dan mogen we plaatsnemen achter de computer van deze meneer. Onze laptop wordt aangesloten door iemand van systeembeheer en ik kan mijn gang gaan. Ik krijg het er warm van. Ik besluit alleen het laatste verhaal te plaatsen zonder foto’s, want dat duurt vrij lang en ik voel me toch niet zo rustig zitten hier. Bij het afscheid krijg ik een vlaggetje van Shigalovo.
“Dat had je vanmorgen niet kunnen bedenken, toch?”, lacht Henk.
Nee, onze reis zit vol verrassingen.

De volgende verrassing komt vrij snel. De weg naar boven is minder goed dan voorheen. Wat zeg ik, hij wordt ronduit slecht. Hoezo, ‘no problem’? We hobbelen voorzichtig over het pad dat langs de rivier de Lena loopt (waar Lenin naar genoemd is, hij komt hier ergens uit de streek). De omgeving is prachtig, schitterend gewoon, maar na een uur of wat ben je dit tempo wel zat. Spuugzat. En alleen maar schitterende uitzichten op bomen gaat toch vervelen. Het is echter niet anders en de weg kan zo maar weer veranderen, lijkt ons. Dat klopt ook: als ik het echt helemaal beu ben, lijkt het leed geleden en hebben we een beter pad.

We stoppen bij een riviertje om kamp te maken en worden direct aangesproken door een man die vraagt of we een slaapplaats zoeken. Het blijkt dat hij vlakbij woont en huisjes verhuurt, vooral aan chauffeurs, jagers en mannen die in het bos werken. We komen er via een pad dat je niet zo snel in zou rijden, het lijkt gewoon het bos in te gaan en dat doet het ook. Naast de huisjes is er ook een Russische sauna, een banja, waar we gebruik van kunnen maken, als we willen. We parkeren onze Bigfoot op zijn terrein en hebben een gezellige avond. Veel handen- en voetenwerk en royaal wodka, maar ach, we krijgen er zelfgemaakte soep bij waarin veel vlees zit, gebakken vis, gerookte vis en een kop thee. Ik breng ‘gedreugde achterhoekse wors’ mee uit de Bigfoot en de avond kan niet meer stuk.

Medereizigers, voor wie interesse heeft om onze route ook te rijden: jullie auto’s zijn op deze route een stuk sneller dan onze Bigfoot. Bovendien rijdt Henk uiterst voorzichtig gezien de noodreparatie. Jullie zullen ongetwijfeld makkelijker rijden. De coördinaten van dit wonderlijke oord waar je de nacht door kunt brengen, zijn: N55.25.738 en E106.20.934.