Busje komt zo

Ottawa. Een naam die me doet denken aan de tweede wereldoorlog, aan kleine prinsesjes die hier hun toevlucht vinden samen met hun ouders. Ik krijg er een beeld bij van ruimte, lachende kindjes in snoezige jurkjes. Ik verwacht mooie gebouwen, statige panden omgeven door groene grasvelden en fonteinen met standbeelden.

De beheerder van de camping heeft een plattegrondje getekend voor onze rit met de bus. Gewoon om de hoek opstappen op de 116 en dan een keer overstappen richting centrum met de 97 of 98. De bus rijdt iedere vijftien minuten, denkt hij. We gaan op pad. We lopen in de berm, er is geen voetpad. De weg naar de bushalte is langer dan verwacht en we komen langs een bedrijf dat campers verkoopt.
“Kom, even kijken hoe die dingen er uit zien,” zegt Henk. Hij is wel nieuwsgierig naar al die grote wagens.
Ik kijk mijn ogen uit. Dan doen ze hier zo verbaasd als ze ons zien. Nou, denk ik, WHAT IS THIS? Woonwagens met twee toiletten en een open haard, daar kijk ik pas van op. Grote aparte slaapkamer, uitschuifbare zijkanten zodat menige starter in een flatje jaloers zou kunnen worden op deze ruimte. Abnormaal, daar zijn wij maar een kleintje bij. Tot mijn verrassing zie ik een naamgenoot staan, een heuse Bigfoot met een plaatje van het monster. Echter geen grote wielen maar een soort van caravan die je achter een auto hangt. De prijzen vallen niet tegen. De BPM is hier niet van toepassing. Toch ben ik blij dat we onze eigen Bigfoot bij ons hebben.

Dan richting bushalte. Als we om de hoek komen zien we juist een bus wegrijden. Ach, de volgende bus zal zo wel komen. De 116 stopt hier inderdaad, maar er is geen schema met rijtijden. Wel een comfortabel bankje. Na 20 minuten wachten begin ik te twijfelen aan de campingbeheerder, geen vier bussen per uur. Na 35 minuten wachten geloof ik nog in slechts één bus per uur. En inderdaad, na een uur komt bus 116. Ik zeg tegen de chauffeur dat we een overstapkaartje willen voor het centrum.
“Dan staan jullie aan de verkeerde kant, mensen, je moet aan de overkant zijn.”
Een beetje gelaten stappen we weer uit.
“Aan de overkant”, herhaal ik.
“Ik vermoedde al zoiets,” zegt Henk.
Ik zucht. Gelukkig heb ik al die tijd, dat we zaten te wachten, geen bus aan de overkant zien rijden. Het kan niet anders of de bus komt zo…Lijdzaam beginnen we weer met wachten. Gelukkig schijnt de zon.
Na nog eens 20 minuten wachten beginnen we te twijfelen aan ons plan van vandaag.
“Komt er hier wel een bus?” vraagt Henk.
“Ik ga het vragen”, zeg ik en ik loop richting Tim Hortons, een eindje verderop. Daar zullen ze het vast wel weten. Ik sta binnen bij Tim Hortons te wachten op de juiste persoon met de bus-informatie als ik uit het raam kijk en zie dat er een bus bij de halte staat. Henk stapt natuurlijk niet in en de bus trekt op, hij moet echter wachten voor het stoplicht. Ik spurt de koffiewinkel uit, ik trek een sprintje en zowaar, de chauffeur ziet mij komen, ziet Henk gebaren maken van ‘schiet nou op’ en hij wacht. Buiten adem kom ik bij de bus aan.
“Hee, hallo”, zeg ik verbaasd. Het is dezelfde chauffeur van zojuist, van de verkeerde halte. De chauffeur lacht, print twee kaartjes en het blijkt dat we gepast moeten betalen: 6 dollar 80. Als hij mij ziet twijfelen met een briefje van 5 en een briefje van 10, zegt hij: “Gooi die 5 dollar maar in de bus”. Met korting komen we in het centrum. Het regent.

We lunchen in de Subway. Henk bestelt iets anders dan ik, maar als we de broodjes krijgen, weten we niet welk broodje voor wie is. Nadere inspectie levert niets op, we weten het nog niet. Ik bedenk dat ik volgende keer gewoon hetzelfde bestel, dat is wel zo handig.
Het miezert nog een beetje als we op stap gaan. De straten zijn nat en het ziet er allemaal een beetje troosteloos uit. Veel bedelaars op straat, veel excentrieke mensen, echt een grote stad. Veel leegstand ook, en panden die gesloten lijken te zijn, al staat er meubilair in. Grote moderne gebouwen vullen het straatbeeld met daartussen kleine verwaarloosde pandjes met onduidelijke winkeltjes er in. Veel fastfood restaurants. Ik kijk op mijn plattegrondje en we besluiten naar het natuurhistorisch museum te gaan. Dat is in de buurt en de komende twee uur brengen we droog door, met dinosaurussen in alle maten en een geweldige expositie van vogels. Mijn redwinged blackbird zit er ook tussen.

De terugweg verloopt anders dan de heenweg: om de 8 minuten vertrekt er een bus uit het centrum en op de overstapplaats hebben we mazzel: de 116 rijdt één keer per uur en komt juist aanrijden. Ondanks de file zijn we snel thuis. Lekker in onze eigen Bigfoot.