In het bad en uit het bed....

Soms rijden we van de ene bijzondere attractie naar de andere beroemde bezienswaardigheid, soms ook niet. Dat heeft vaak ook zijn charme, want overal is wel wat te zien. We hebben koers gezet richting Petra, een dochter van een nicht van Henk, oftewel een kleindochter van zijn oom. De Tomtom geeft een koers aan die ons over gezellige landwegen voert en het platteland van de Verenigde Staten toont. The country, met zijn enorme akkers met goudgeel graan, velden met zonnebloemen tot aan de horizon, graansilo’s zo hoog, dat een vrachtwagen wel speelgoed lijkt.

We komen door pittoreske dorpjes die soms verrassende dingen te bieden hebben. Zo zien we een oud, verwaarloosd gebouwtje op New York Avenue in Clearmont (142 inwoners), dat een zeer uitgebreide quiltshop blijkt te zijn. Heel inspirerend!

We komen langs een open kolenmijn in werking, een klein vliegtuigmuseum en een demonstratie van een stoommachine die nog echt werkt, voorbereidingstijd voor het opstoken: 3 uur!

We zien een hotelletje met het opschrift “Hot mineral baths”. Henk stopt. Kozijnen zijn afgebladderd, het houtwerk is aan vervanging toe. We doen de oude hordeur open. In de ouderwetse lobby zit een vriendelijke dame die nauwelijks van haar stoel af kan komen. Ja, we kunnen hier een bad nemen, 5 dollar inclusief handdoeken. Ze wijst de richting waar we heen moeten en dan staan we in een kleedhokje met in de deur van dat gele glas met rondjes, je kent dat nog wel, jaren-zeventig stijl. De verf is ook hier wat bladderig, de vloer is versleten linoleum met tegeltjesmotief. Een simpel houten deurtje leidt naar “het bad”. De stoom beslaat mijn brillenglazen, maar daarna ik zie een pijp uit de muur komen die het minerale water in het bad laat lopen. Het water is helder, al lijkt het donker, bijna zwart zelfs, door de donkere vloer van het bad.
We kleden ons uit en laten ons in het warme water zakken. Heerlijk is dit, weldadig, al onze poriën gaan open en na een kwartiertje sudderen voelen we ons als herboren.

Die middag belanden we in het dorp Miller. Meestal parkeren we gewoon ergens, maar dit keer zijn alle parkeerplaatsen privéterrein of ze lopen af, waardoor de Bigfoot scheef komt te staan. We brengen de avond door in het centrum van het dorp, waar vrij Wi-Fi te vinden is, maar omdat we wel vlak willen staan voor de nacht, rijden we het dorp uit, op zoek naar iets beters. Als we net buiten de bebouwde kom een verlaten terrein vinden met wat autowrakken, lijkt ons dat een goede plek.
We liggen nog maar net in bed of ik zie lichten aankomen.
“Er komt iemand,” waarschuw ik Henk. Henk kijkt uit het raam en stelt me gerust: “Dat is een of andere boer met een machine, die rijdt hier alleen maar langs.”
Nog geen vijf minuten later zien we weer lichten, onze hele Bigfoot lijkt van binnen verlicht door de felle lamp die naar binnen schijnt. Henk gaat het bed uit om polshoogte te nemen. Ik blijf liggen, hoor stemmen, en dan komt Henk weer naar binnen met de mededeling dat de politie voor de deur staat. Ze zijn heel aardig, gaven een hand en stelden zich netjes voor, maar we bevinden ons op privéterrein, vertelt Henk me. Ze zijn gebeld door de boer, die we langs zagen rijden.
Henk trekt zijn broek aan, pakt de autosleutels en start de Bigfoot. Begeleid door twee politiewagens worden we naar een soort camping gebracht, waar we gratis kunnen overnachten, compleet met toiletten, water en afvalbakken.
Alvorens te vertrekken, willen de agenten van alles weten over onze Bigfoot. Ze nemen zelfs foto’s om aan collega’s te laten zien, geven Henk weer een hand en verontschuldigen zich voor eventuele overlast. Good night sir!
Good night….