Amen

We zitten echt in het Wilde Westen. Mannen met cowboyhoeden zijn hier heel normaal. Alles ademt de sfeer uit van de tijd van de Indianen, cowboys, de sheriff en de grote kuddes vee. De rodeo in Cody is hier een prachtig voorbeeld van. Behendig manoeuvreert de cowboy met zijn lasso en vangt hij het kalf. Hij springt van zijn paard, bindt de achterpoten van het dier samen en op het scorebord staat zijn tijd: 20 seconden.
Jonge meiden vliegen door de arena op hun snelle paardjes, rijden om grote oliedrums heen op jacht naar een winnende plaats. Onze kleindochter zit sinds kort op paardrijles, maar deze dames zijn volgens mij op een pony gezet voor ze konden lopen. Broertjes doen mee met het herendubbel: de een moet het kalf een lasso over zijn hoofd werpen, de ander weet daarna de lasso om de poten van het dier te krijgen. En ook dat weer in recordtijd. De commentator weet het publiek te motiveren om te juichen en te klappen en de rodeoclown en de muziek doen de rest. Westernmuziek, dat spreekt vanzelf. We hebben een super avond.

De volgende dag bezoeken we het museum in Cody, zoals ik in mijn vorig verslag al vermeldde. Het is groot, echt enorm, met de grootste collectie geweren van heel Noord-Amerika. Natuurlijk ook een afdeling cowboys, een afdeling Indianen en een afdeling kunst, het is overweldigend. Ik sla de geweren over en maak gebruik van het internet aldaar. Ik wil even mijn Facebook pagina bekijken want ik heb in het museum zo’n blokjescode gescand. Die code stond bij een prachtig met zilver beslagen paardentuig. Door de code te scannen kwam er informatie in mijn telefoon, die ik weer met één druk op de knop op mijn Facebook kon zetten. Soms kan het hele internet mij nog steeds verbazen. Ik zie dat de link er staat en dat het allemaal werkt. Geweldig. Like us on Facebook. Nou, dat heb ik gedaan.

Ik krijg een idee dat me niet meer loslaat. Als ik nou eens een Facebookpagina maak voor onze Bigfoot. We krijgen zo veel belangstelling voor deze auto, iedereen spreekt ons aan en wil van alles weten. Als ik nou eens…. Dan kan ik daar foto’s opzetten, wat informatie, links, wat mogelijk is. Dan kan ik roepen naar alle belangstellenden: Like us on Facebook: Bigfoot.nl.
Zo gezegd, zo gedaan. Tenminste, ik maak een start. Ik zie dat we enorm veel foto’s hebben gemaakt door de jaren heen en ik wil me beperken tot foto’s waar Bigfoot op staat, maar dat is nog een enorme klus. Dat geeft niets, het hoeft niet allemaal direct perfect te zijn en wie het niet wil zien, die moet niet kijken.

16 augustus: Custer

We rijden richting Mount Rushmore. Dat wil ik heel graag zien. Dat is de berg waar die vier presidenten in steen zijn uitgehouwen. Dat is zo Amerikaans, dat heb ik al zo vaak op TV gezien, dat lijkt me geweldig. Het fascineert me hoe men op zo’n hoogte zulke grote hoofden heeft kunnen uithouwen, die er niet alleen goed uitzien, maar nog lijken ook. Dat is echt een kunst.

We rijden weer door prachtige natuur, om in de namiddag in het National Park aan te komen, dat deels ligt in de Black Hills en Badlands van South Dakota en deels in het noordoosten van Wyoming.
We overnachten in Custer.

17 augustus: Crazy Horse

We zijn nog maar net onderweg als ik een hoofd in de bergen zie. Dit kan Mount Rushmore nog niet zijn, maar ik zie toch echt een gezicht voor me verschijnen.
We slaan af bij het informatiecentrum en daar horen we dat dit het beeld in wording is van Crazy Horse, een belangrijk opperhoofd van de Indianen die leefde van 1842 tot 1877, en dat men er al sinds 1948 mee bezig is. Dit kunnen we niet overslaan, we zijn hier nu toch. We gaan het park binnen en laten ons imponeren door het verhaal.

Ik ga er in dit reisverslag niet verder op in, dat zou betekenen dat ik de folder zou gaan vertalen, zoek maar op Crazy Horse memorial en je vindt genoeg. Het verbaast me dat ik er nooit eerder over heb gehoord, zowel Henk als ik vinden het erg indrukwekkend.
Toch is het ook wel een typisch Amerikaans verhaal, zo’n enorm groot beeld (daar zijn de vier presidenten maar kabouters bij) in de rotsen. Wij (onze generatie, bedoel ik) zullen in ieder geval niet meer meemaken dat het af is.

Dan rijden we naar Mount Rushmore. We parkeren onze Bigfoot op de ‘small RV parking’ (zie je wel dat we niet groot zijn) en begeven ons naar het monument. Via diverse trappen moeten we omhoog en opeens is daar het complete monument, met de avenue met vlaggen en het Grand Vieuw Terrace. En daar krijg ik dan toch even een bijzonder gevoel van. Dit monument, deze vier presidenten, dit alles is zo Amerikaans dat ik me opeens met alle vezels van mijn lichaam realiseer dat ik in Amerika ben.

Die avond parkeren we de Bigfoot in de buurt van een hotel en hebben we vrij Wifi. We krijgen ook weer voldoende belangstelling. Onder andere van iemand, wiens (Indiaanse) grootvader nog in de oorlog bij Wounded Knee heeft gevochten. Hij is geïnteresseerd in onze Bigfoot en Henk legt hem van alles uit. Voor hij weg gaat, legt hij uit dat hij predikant is en vraagt hij of hij voor ons mag bidden.
“No problem,” zeggen we. Ik ga er van uit dat hij dat thuis zal doen, of in de kerk. Maar voor ik het in de gaten heb, vouwt hij zijn handen, vraagt of wij hetzelfde doen en dan bidt hij voor ons: hij bedankt de Heer voor zijn ontmoeting met ons, vraagt geluk en voorspoed voor onze verdere reis en hoopt dat we gezond zullen blijven. Amen.
“Bedankt,” zegt Henk.
“Amen,” zeg ik een beetje verbouwereerd.
We krijgen nog een kaartje en moeten beloven af en toe een mail te sturen. Dan kan hij nog eens voor ons bidden.

Ik geloof dat we dat maar moeten doen, altijd handig, je weet maar nooit…