Rusland?

Op de veerboot van Helsinki naar Tallinn kun je eten. Als we ’s morgens om half 11 afvaren, zie ik tot mijn verbazing al heel veel mensen bij het warme buffet. Borden worden vol geschept met aardappels, vlees en groenten. Het eten kost hier 2,20 per 100 gram, ongeacht wat je neemt. Het bord wordt bij de kassa op een weegschaal gezet en de prijs verschijnt in een schermpje. Wij nemen koffie, daar hebben we voorlopig genoeg aan.

In Tallinn spreken we ’s avonds af met Ans, de zus van Henk. Die komt toevallig op dezelfde dag hier. Ze is met een vriendin op vakantie in de Baltische staten en hebben een tripje naar St. Petersburg gemaakt, naar het museum de Hermitage en naar een voorstelling van het Zwanenmeer.

We ontmoeten elkaar in het gezellige centrum van Tallinn en gaan gezellig uit eten. We staan geparkeerd vlak bij het oude centrum met onze Bigfoot en daar drinken we gezamenlijk koffie. Daar overnachten we ook, wel zo handig je huis bij de hand.

Na Tallinn wil Henk ook in Estland naar de Russische grens, naar de stad Narva. Nou, de ANWB kan beweren dat Estland een West-Europees land is, dit is Rusland hier. De huizen, de straten, de winkels, de mensen, alles ademt de oude Sovjetsfeer. We bezoeken een typisch Russische kerk, de Cathedral of the Resurrection. Wij hebben weken door Rusland en Siberië getrokken, dus ik ben een klein beetje een kenner, vind ik. De voertaal is ook Russisch, hoor ik. Dit is Rusland.

We staan aan de oude kade in Narva, een bijzonder stukje stad aan de rivier, waar in een oude Sovjet-gevangenis nu een restaurantje annex bar is gehuisvest. De rest van het grote gebouw is verhuurd als opslag voor boot-onderdelen en er is een kano-verhuur in gehuisvest. Wat verder verandert de originele oude kade in een luxe wandelpromenade, inclusief verdedigingsmuur met gedenktekens, kunst en leuke bankjes aan de rivier. Er staat een bord van de EU, er is subsidie verleend om dit stuk historie voor verval te behoeden. Net achter dit stukje promenade staan de karakteristieke Russische flats in ernstige staat van verval, en wonen er in de meeste woningen nog mensen. Er loopt een brug over de rivier naar Rusland, en midden op de brug is de grenspost. Via de promenade kunnen we langs de brug omhoog naar de rijbaan, maar een grote barrière van hekwerk verhindert dat we hier illegaal de grens over kunnen.

Als we terugkeren naar onze Bigfoot, zie ik de politiewagen, die ik bij aankomst ook al zag, naast de Bigfoot parkeren. Blijkbaar herkennen ze in ons de eigenaars van de auto.
“Ze moeten ons hebben, Henk,” zeg ik. Ik denk vaak in eerste instantie dat we iets fout hebben gedaan, als de wetsdienaren ons willen spreken. Maar de jonge man en vrouw, die nu uitstappen, zijn uiterst vriendelijk. Alleen de vrouw (ze stelt zich voor als Erika) spreekt Engels en ze is benieuwd waar we vandaan komen en wat voor een auto dit is.
“Kom maar binnen kijken,” nodigt Henk hen uit. Nou, dat willen ze wel en even later hebben we twee mensen van de border patrol bij ons binnen. Ik verneem dat 95 procent van de mensen hier van Russische afkomst is. Geen wonder dat het Russisch aandoet, denk ik.

Ze willen natuurlijk wel op de foto, in de Bigfoot, maar de man (Ute) stelt voor om ook een foto te maken met de honden.
“Dogs?” vraag ik verbaasd.
Ja hoor, achter in hun auto zitten twee honden braaf te wachten. Ze zijn getraind op pakwerk en op het opsporen van drugs en wapens.
De honden mogen er uit en Henk fotografeert. Ute is duidelijk trots op zijn hond en demonstreert hoe goed hij luistert. Dan mag ik zijn embleem van het uniform trekken als souvenir.
“Zijn jullie ook van Russische afkomst?” vraag ik Erika. “Nee, wij zijn Esten”, is het antwoord.
Dat vermoedde ik dus al. Ik herinner me de arrogante houding van Russen in uniform nog maar al te goed.