Fifi

We zijn op de terugweg. Nog een paar dagen en dan willen we weer thuis zijn. We hebben veel gezien, veel landen zijn we doorgekomen en ik weet soms niet meer wat in welke stad of land was. “Hoe heette die stad met al die pastelkleurige gebouwen?” vraag ik Henk. Maar die is inmiddels ook de draad kwijt. Iedere stad heeft zijn mooie kerken, gebouwen en standbeelden. Nu hebben we besloten om maar linea recta naar huis te rijden, want het is nog ongeveer 1200 km en over de Poolse wegen rijden we gemiddeld 55 km per uur. Het is overal druk en vooral hier in het noorden van Polen wordt overal aan de weg gewerkt, met het nodige oponthoud.

Ergens onderweg slaan we af, naar het eerstvolgende dorp om daar bivak voor de nacht te zoeken. We komen bij een manege uit, en besluiten daar te blijven staan. Ik kook ons avondmaal en na de afwas besluiten we nog een rondje te lopen.
“Spreken jullie Duits? Is dat jullie auto?”
In gebrekkig Duits worden we aangesproken door een Poolse man die van de manege komt lopen. Hij vertelt de trotse eigenaar te zijn van een militair voertuig dat hij zelf heeft omgebouwd tot camper. Hij laat de foto’s zien, die hij in zijn telefoon heeft staan.
“Ich lade euch ein, haben sie Lust?”
“Begrijp ik nou dat we uitgenodigd zijn?” vraag ik Henk.
Jawel, hij woont hier ongeveer 15 kilometer vandaan en heeft bier en wil met ons rond het kampvuur zitten, vertelt hij. Daar voelen we wel voor want dat zijn de leuke dingen van het reizen. En dus rijden we even later achter Kriszsztof aan naar zijn huis. Hij woont alleen in een afgelegen dorpje met hond, kat en een aantal paarden.

Zoals beloofd maakt hij kampvuur en al snel ligt er een groot stuk vlees op te garen. Ik ben helemaal verliefd op de hond, Fifi, en die geniet van alle aandacht die zij van me krijgt. Het is jammer dat Kriszsztof niet goed Duits spreekt, dat maakt het gesprek een beetje lastig maar we komen een heel eind.
De volgende morgen is er zelfs ontbijt bij hem thuis en Henk mag mee in zijn eigengebouwde auto met wielen van 1.80 x 80 cm. Zie foto’s op Facebook: www.facebook.com/Bigfoot.nl
Ondertussen speel ik met Fifi, die al snel door heeft dat de bal IN mijn hand moet er niet ernaast. Ze springt behendig in onze Bigfoot en als ik dit verhaal schrijf, ligt ze naast me op de bank, dicht tegen me aan. Ik wil ook een Fifi....