13 Sjamaanse zonen

6 september

Benne, de vader van Kaj, houdt alle thuisblijvers dagelijks op de hoogte van de belevenissen van onze groep. Vandaag had ik weer internet en ik begrijp dat onze groep zich heeft gesplitst in subgroepjes. Het is misschien even nadenken, maar het zit nu als volgt:

1. Kaj, Sabine, Roy, Berthus (2 auto’s): terug in Ulaan Batar i.v.m. problemen met de bladveren van de auto van Kaj. Zou zo maar ruim een week kunnen duren voor het gerepareerd is aangezien de onderdelen uit Australiл moeten komen. Ik hoor later dat de onderdelen naar Irkutsk worden gestuurd. Waarschijnlijk dus ook einde Mongoliл voor hen. Jammer hoor, Sabine had zich juist zo verheugd op het tweede deel in Mongolie.
2. Cees en Cara, Joost en Marian, Jos en Maria (3 auto’s): in Mongolie, rijden Noordwaarts, richting Moron.
3. Radboud, Fons en Arend met gids Batuk (2 auto’s): in Mongoliл, in de buurt van Kensher (rijden nu naar ZW), willen zich weer aansluiten bij groep 2.
4. Joan (1 auto), die wat langer in UB wilde blijven en die zich daarna ook wil aansluiten bij groep 2. Waar hij is, is ons niet bekend.
5. Kor en Gretha (1 auto), in Rusland, Irkutsk, bij de Ford garage. Zij zullen zeer waarschijnlijk huiswaarts keren via ander vervoer, in verband met een kapotte auto. Reparatie gaat namelijk zeker 5 weken duren, als het al lukt. Ik hoor via Benne dat hij een aanbieding heeft voor vervoer, maar Kor gaat daar vooralsnog niet op in. Maar ja, zo goedkoop als wij hem hebben gesleept, vindt hij nergens meer.
6. Henk en Hetty (1 vrachtwagen), ook in Irkutsk, bij de MAN dealer. Noodreparatie werkt prima, olielekkage blijft zoals het is, dus minimaal. Zij willen de geplande reis vanaf hier weer oppakken. Lopen alleen een week voor op de anderen, dus het is de vraag waar zij de anderen weer gaan zien. Gaan allereerst naar het eiland in het Bajkalmeer, waar het zo mooi moet zijn. Jongens, wij gaan wel vooruit en kijken voor jullie of het allemaal klopt!

Siberiл, zomaar een dorp in Siberie

We rijden ten westen van het Bajkalmeer en aan deze kant ligt ook een eiland. Daar willen we naar toe, het moet er mooi zijn. We maken aan het eind van de middag bivak ergens in een dorpje langs de weg naar het meer. Het lijkt uitgestorven. Geen mens te zien, geen dier te bekennen. Gewoon leeg, doods, zelfs de wind laat het afweten. Na het eten besluiten Henk en ik een wandelingetje te maken. Het is dan half acht in de avond. Een auto rijdt door het dorp. Ik zie een kind op een fiets. Er komt iemand aan met een tractor en gaat de poort van een tuin in. Zou men hier zo laat pas uit het werk komen? We lopen over een zandpad en zien wat kapotte auto’s langs de kant van de weg. Nog een kind op een fiets, met een roze trainingspakje aan. “Lovely”, staat er achterop haar jasje. Ze fietst langs ons en zegt: ‘zdradodzje’, goedendag. Er lopen wat paarden langs de weg. Een man is bezig zijn auto te repareren, een ander kijkt toe, rookt een sigaret. Hij kijkt niet op of om. De dorpswinkel is nog open, er komt een vrouw uit. Ze kijkt schuchter naar ons, knikt, loopt verder. Modder langs de kant van de weg, houten huisjes met vaal-gekleurde kozijnen, alles ziet er grauw uit. Een dubbel woonhuis is deels vervallen, de ramen dichtgespijkerd met planken. Scheefgezakte betonnen platen, die ooit de afscheiding vormden van het terrein van de staatsboerderij. Nu is deze leeg, vervallen. Er komen wat koeien aan. Ze lopen door het dorp, zoeken zelf hun weg naar huis. Iedere koe weet exact waar ze zijn moet. Ik zie twee koeien geduldig staan wachten tot de poort open gaat. Blijkbaar is de baas nog niet thuis of zijn ze nog niet opgemerkt. Er zijn wat meer mensen te zien. Sommige blank, maar de meeste hebben een chinees uiterlijk. Donkere huid, scheve ogen. Ze zijn afwachtend, kijken wel maar spreken ons niet aan. Een vrouw probeert een praatje met Henk te maken als ik al weer binnen ben en dit verhaal schrijf, maar dat loopt spaak op de taal. De lucht kleurt roze-oranje; de zon gaat onder. Als ik van de lucht een foto ga maken, is de straat weer verlaten. Etenstijd, denk ik. En dan gaan ze waarschijnlijk vroeg onder de wol. Net als wij trouwens.

7 september

Wat is het hier mooi! Adembenemend mooi, ik kan niet anders zeggen. Het is ook zo stil, je hoort helemaal niets. We zijn op Olkhon, het eiland in het Bajkalmeer. We zijn vandaag met een veerpontje overgevaren. De rit hier naartoe was al prachtig, en de natuur op het eiland lijkt een kopie van Mongoliл. Het hele eiland is een groot nationaal park. En terecht. De tracks zorgen direct weer voor het off-road gevoel. Als we ergens stoppen bij een baai, rijden we tot vlak bij het water, geen mens te zien, alleen wat zeemeeuwen langs het strandje. Het water is helder, het uitzicht op de bergen van het vaste land is geweldig.
In het stadje op het eiland eten we wat en we zoeken daarna een standplaats voor de nacht. Dit keer op een heuvel met uitzicht op een monument. Dit is een heilige plaats, hoor ik later, waar de dertien zonen van een Sjamaanse god uit de hemel zijn neergedaald. De dertien houten palen die er staan, staan hier symbool voor. Je moet ze omhelzen en bidden voor geluk en gezondheid. Nou, dat willen we wel, en gelukkig zijn we niet de enigen die een paal staan te knuffelen.
“Op zo’n gekke plek hebben we nog nooit gestaan”, zegt Henk.
“Wat zullen we rustig slapen,” antwoord ik.

8 september

Niets is minder waar. Het is half twee als Henk wakker wordt omdat hij een brandlucht ruikt. Gelukkig is er niets bij ons aan de hand maar zijn ze ergens iets aan het verbranden en trekt de rook door de open luiken bij ons naar binnen. Dan maar een stukje rijden, besluit Henk, en hij trekt zijn broek en shirt aan. We stoppen in het dorp en proberen de slaap weer te vatten. Er komt een sms binnen. En nog een. Twee heel verschillende berichten, die ons weer uit de slaap houden. Ach, gelukkig zijn we op tijd naar bed gegaan en vallen we uiteindelijk toch weer in slaap. Dit keer was het een brandlucht; we hebben al een straaljagerfabriek gehad die ’s nachts de motoren testte (in Irkutsk), blaffende waakhonden, nachttreinen, morgen zal het beter gaan.
We proberen vandaag naar de noordelijke punt van Olkhon te komen. Dat is het mooiste deel van dit eiland, hoorden we. We rijden over ruwe tracks maar de Bigfoot houdt zich kranig en Henk rijdt uiterst voorzichtig. Dan komen we bij een slagboom, die weliswaar half open staat, maar waar we niet echt onderdoor kunnen. Een bekend spreekwoord luidt echter: een Vollenbroek komt daar, waar een Vollenbroek wil komen. Dat lijkt in eerste instantie ook zo te zijn. Henk duwt wat aan de paal, die mee lijkt te geven. Als hij echter loslaat, gaat de paal weer in oude positie staan. Henk pakt een schop en gaat aan de slag. Dan komt er een sleeplint aan te pas welke aan een tegenoverstaande boom wordt bevestigd. Even aanspannen en er is ruimte, net genoeg voor onze Bigfoot.
Ik zeg heel onnozel: “die slagboom zal er toch niet voor niets staan?”
“We kunnen er toch door?”, zegt mijn doordouwer tevreden. Ik stap dus maar weer in en laat het over me heen komen. Al snel wordt de weg slechter. De track lijkt meer op de cakewalk van de kermis dan op een zandpad. Na een tijdje zo geploeterd te hebben met de snelheid van een langzame wandelaar merk ik voorzichtig op: “We moeten zo nog 20 kilometer, zou je dit wel doen?”
Gelukkig is Henk niet alleen een doordouwer maar ook een realist. We draaien om, dit is geen track voor een Bigfoot. Stond die paal er toch niet voor niets. En dat bekende spreekwoord gaat niet altijd op.
We vinden een prachtig plekje aan het meer. Daar staan ook een paar Russen, drie broers en drie vrouwen. Ik raak al snel met hen aan de praat en we communiceren via een aantal woorden Engels, Duits en Russisch, gecombineerd met gebaren. Dat werkt prima. We hebben een geweldig leuke middag: we lachen, fotograferen, we drinken wodka en appelsap en we eten watermeloen. Twee broers duiken het meer in, om te zwemmen. We delen petten uit en krijgen er een hoed voor terug. Morgen moeten we thee komen drinken, want een van de mannen woont hier op het eiland. “Daar,” wijs hij in de verte, “dat huis met het rode dak.”
Met de vage belofte dat we dat zullen doen, nemen ze afscheid. Wij blijven hier staan. We staan hier prachtig. Het is net een schilderij. We hebben geen honden gezien, geen spoorlijn en geen straaljagerfabriek, ik ben benieuwd. Een eindje verderop staat een tentje en een auto. Als die maar niet van plan zijn om een kampvuur te maken….


In het stadje op het eiland kan ik wel internetten, maar niet via eigen laptop, dus nu nog geen foto's. Die komen nog!