Cowboy-ontbijt

Het is warm, zowel binnen als buiten de auto. We rijden op ons gemak door Saskachewan. De weg rolt zich voor ons uit als een lang recht lint. Af en toe een tegenligger, die zich traag over het plaveisel beweegt, net als wij. In de verte glinstert de weg, alsof hij nat is. Gezichtsbedrog, ik weet het wel, maar het blijft me fascineren. Overal graanvelden met hier en daar een silo, die zich al van verre laat zien. Ik ben een beetje slaperig geworden van het rijden. Johnny Cash zingt over een lang geleden verloren liefde op de autoradio.
‘Een bocht in de weg’, denk ik als ik voel dat de auto zich lichtjes in een andere richting begeeft.
“Een bocht in de weg”, zegt Henk. Welja, dat valt wel op na honderden kilometers recht asfalt: een bocht.
“Nou, daar zat ik net aan te denken,” zeg ik. “Ik zie hem zelfs op de kaart staan.”
Dan zwijgen we weer.
“Once upon a time in the west, ken je die film?” vraag ik aan Henk.
Hij moet even denken.
“Je weet wel, met die muziek, die mondharmonica.” Ik probeer een mondharmonica na te doen.
“Mwaeee mwaeee mwaaeeeeeeeeeeeeeeeeee…………..” Een lange uithaal op het eind, op de melodie van die muziek.
“O ja, ik weet het weer,” zegt Henk.
Wat een wonder, ik ben namelijk niet zo goed in mondharmonica nadoen, en dan ook nog de juiste melodie vinden. Maar Henk weet wat ik bedoel.
“Zo voel ik me nu. Alsof ik in die film zit.”
Henk lacht. We naderen Saskatoon, we hebben de prairies gehad, denk ik.

In Saskatoon stoppen we in de buurt van KFC en terwijl Henk gebruik maakt van hun onbeveiligd internet maak ik een maaltijd klaar. Daarna zoeken we een plek om de nacht door te brengen, dus navigeer ik ons met behulp van onze GPS naar de buitenwijken van de stad, in de hoop ergens een rustig plekje te vinden. Uiteindelijk belanden we op een doodlopende zandweg.
“Niet omdraaien, gewoon hier blijven staan,” zeg ik als we aan het eind zijn, “er zal vast niet veel verkeer langskomen.”
Maar dat heb ik verkeerd gezien. Henk is nog niet eens klaar met het waterpas zetten van de auto of er komt iemand aangereden. Het is een man in een pick up truck.
Hij stelt zich voor als Dwaine, hij boert hier een eindje verderop en komt eens kijken wat er aan de hand is.
We vertellen ons verhaal, dat we al zoveel keren verteld hebben en Dwaine vindt het geen probleem als we daar overnachten. Hij geeft ons zijn telefoonnummer, voor als er iets aan de hand is. Dan nodigt hij ons uit om bij hem thuis te komen ontbijten.
“A real cowboy breakfast”, zegt hij enthousiast, maar wel vroeg: om half acht.
En om een lang verhaal kort te maken: we breken ons boeltje weer op en volgen hem naar zijn huis, aan de andere kant van de stad, om daar uiteindelijk op zijn oprit te overnachten.
De volgende dag klokslag half acht zitten we in de keuken aan tafel met hem en zijn vrouw Cindy en krijgen we broodjes die vers gebakken zijn, eieren, spek en Sasketchewan berryjam.
We willen vandaag een museum bezoeken maar we moeten beloven morgen weer te komen ontbijten. Dat beloven we, en wederom verbaas ik me over de enorme gastvrijheid van de Canadezen.