Winnie the Pooh
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
12 Juni 2014 | Canada, Kamsack
We blijven twee nachten bij onze nieuwe vrienden. Wat voelen we ons verwend door deze twee hartelijke mensen. We mogen vrijwel niets doen, we worden uitstekend voorzien van eten en drinken (Irmgard kan heerlijk koken) en ze plannen nog een boottochtje en een uitje naar Kenora met ons. Ik hoop dat Henk en ik nog net zo vitaal zijn als we hun leeftijd hebben bereikt.
Dan nemen we voor de zoveelste keer deze reis afscheid van nieuwe vrienden en wederom valt het zwaar. Maar we blijven contact houden, beloven we.
Met de prachtige pianomuziek van Irmgard op onze CD-speler rijden we verder. Het landschap is wisselend. Hadden we eerst wegen die omzoomd waren door bossen, geleidelijk aan verandert het zicht en kijken we uit over de glooiende velden van Manitoba. We rijden nu over de kleinere wegen, niet meer over de highway, en verbazen ons over de geringe hoeveelheid van auto’s.
“Het lijkt wel autoloze zondag,” merk ik op, als we na vele kilometers weer eens een tegenligger hebben.
Bij een picknickplaats langs de weg staan afvalbakken en een bord met een waarschuwing: het meeste afval alleen in de bak deponeren, die in een afgesloten ruimte staat. Dit in verband met de beren, die graag in prullenbakken naar voedsel zoeken. In de prullenbakken alleen lege blikjes en flesjes gooien. Dat dit geen overbodige waarschuwing is, zien we aan de vernielingen: het gaas, waarmee het hok is dichtgemaakt, vertoont sporen van vernielingen en die zijn duidelijk niet van mensen.
Ik heb nog geen beer gezien, al weet ik niet of ik daar naar moet uitkijken of niet. We hebben in ieder geval al wel een bel gekocht, een beren-bel, waarvan gezegd wordt dat je die bij je moet hebben als je gaat wandelen. Door het geluid van de bel weet de beer in ieder geval waar hij niet moet zijn. Dan is hij in ieder geval gewaarschuwd. ‘Saved by the bel’. Al wil ik Winnie de Poe best tegenkomen. Die komt uit Winnipeg, hoorde ik, en daar zijn later de kinderboeken over geschreven.
Via Eriksdale gaan we omhoog naar Dauphin, om de dag in Kamsack te eindigen. Mijn telefoon heeft zijn klok weer verzet, zie ik. Het is weer een uur vroeger, we lopen nu 9 uur achter op Nederland. Dat scheelt een hele nacht! Gek idee is dat. Wij zitten nog in vandaag, in Nederland is het al een andere dag.
Henk gaat op zoek naar een winkel met bouwmaterialen, die heeft weer ingenieuze ideeën die hij wil verwezenlijken wat betreft de stabiliteit van de auto als we ergens overnachten. Ik lees ondertussen een stuk in een boek dat zich afspeelt rondom de vierdaagse van Nijmegen en zo komen we onze dag wel weer door. Straks na het eten en de koffie nog een verslag schrijven en dan een potje kaarten.
Morgen zullen we Saskatoon bereiken.
Dan nemen we voor de zoveelste keer deze reis afscheid van nieuwe vrienden en wederom valt het zwaar. Maar we blijven contact houden, beloven we.
Met de prachtige pianomuziek van Irmgard op onze CD-speler rijden we verder. Het landschap is wisselend. Hadden we eerst wegen die omzoomd waren door bossen, geleidelijk aan verandert het zicht en kijken we uit over de glooiende velden van Manitoba. We rijden nu over de kleinere wegen, niet meer over de highway, en verbazen ons over de geringe hoeveelheid van auto’s.
“Het lijkt wel autoloze zondag,” merk ik op, als we na vele kilometers weer eens een tegenligger hebben.
Bij een picknickplaats langs de weg staan afvalbakken en een bord met een waarschuwing: het meeste afval alleen in de bak deponeren, die in een afgesloten ruimte staat. Dit in verband met de beren, die graag in prullenbakken naar voedsel zoeken. In de prullenbakken alleen lege blikjes en flesjes gooien. Dat dit geen overbodige waarschuwing is, zien we aan de vernielingen: het gaas, waarmee het hok is dichtgemaakt, vertoont sporen van vernielingen en die zijn duidelijk niet van mensen.
Ik heb nog geen beer gezien, al weet ik niet of ik daar naar moet uitkijken of niet. We hebben in ieder geval al wel een bel gekocht, een beren-bel, waarvan gezegd wordt dat je die bij je moet hebben als je gaat wandelen. Door het geluid van de bel weet de beer in ieder geval waar hij niet moet zijn. Dan is hij in ieder geval gewaarschuwd. ‘Saved by the bel’. Al wil ik Winnie de Poe best tegenkomen. Die komt uit Winnipeg, hoorde ik, en daar zijn later de kinderboeken over geschreven.
Via Eriksdale gaan we omhoog naar Dauphin, om de dag in Kamsack te eindigen. Mijn telefoon heeft zijn klok weer verzet, zie ik. Het is weer een uur vroeger, we lopen nu 9 uur achter op Nederland. Dat scheelt een hele nacht! Gek idee is dat. Wij zitten nog in vandaag, in Nederland is het al een andere dag.
Henk gaat op zoek naar een winkel met bouwmaterialen, die heeft weer ingenieuze ideeën die hij wil verwezenlijken wat betreft de stabiliteit van de auto als we ergens overnachten. Ik lees ondertussen een stuk in een boek dat zich afspeelt rondom de vierdaagse van Nijmegen en zo komen we onze dag wel weer door. Straks na het eten en de koffie nog een verslag schrijven en dan een potje kaarten.
Morgen zullen we Saskatoon bereiken.
-
12 Juni 2014 - 20:45
Hetty:
Gelukkig zien jullie geen beren op de weg. Laat ze maar rondscharrelen als jullie er niet zijn.
Moet je constant met die bel gaan rinkelen, of maakt ie genoeg lawaai als je loopt of zo?
Dank voor de foto van het geocachemuseum!! Ik geloof dat ik ook een keer naar Canada moet...!
Groetjes
Hetty -
13 Juni 2014 - 09:00
Rendy:
Dat ziet er geweldig uit. We genieten van jullie foto's en herkennen het gevoel ! Vooral het gevoel van vrijheid en ruimte.
Leuk dat jullie bekenden tegenkomen, onverwacht en naar Susan gaan.
Geniet van alles ! W en R -
13 Juni 2014 - 11:58
Gerda/zeeland:
Jullie hebben al veel gezien in 'n korte tijd.En leuk dat je 'n boek zit te lezen over de 4 daagse. Wat is de titel?
Mijn man ik wandelen de 4 daagse van Nijmegen . Groetjes Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
