Bijzondere ontmoetingen!

We zien twee fietsers rijden. Twee fietsers? Hier op de Highway? Knap hoor, die jongens hebben wel lef. Daar heb ik bewondering voor. Wanneer we kort daarna stoppen voor een lunchpauze komen ze ook op de parkeerplaats aan. Ik stap op ze af, daar wil ik meer van weten. We maken kennis met Ben Dalton en Bruce Dryden, ze hebben elkaar een paar dagen geleden leren kennen en reden toevallig dezelfde richting op. Nu rijden ze samen. Bruce rijdt voor zijn plezier, Ben echter rijdt om geld in te zamelen voor MS.

Zie ook: http://msbiketours.blogspot.ca/2014/05/ben-daltons-across-canada-cycle.html

en http://medicinehatnews.com/news/local-news/2014/05/28/raising-awareness-for-ms-man-makes-fourth-trek-across-canada/

Wat een kanjer! We doneren gul in het potje dat Ben bij zich heeft en ik beloof hem op mijn blog te vermelden, in de hoop dat mijn lezers een duit in het zakje zullen doen. Dat kan via internet. Helaas kan ik de website niet ontcijferen waar men terecht kan om hem te sponseren, omdat dat deel van de foto overbelicht is. Ben, when you read this: please give a comment and write your internetsite in it, because the picture doesn’t show it clearly.

De routebeschrijving naar Bill en Irmgard is een beetje als een puzzel: de highway 1 richting Kenora rijden, ongeveer 25 kilometer na de grens de afslag nemen van Mc Callum point road en dan bij nummer 3 de brandgang inrijden tot aan het water. Ze komen ons halen met de boot.
Irmgard en haar man Bill staan al op ons te wachten als we aan komen rijden. Wat een belevenis, om te mogen logeren op een eiland. Wat moet het mooi zijn om zelf een eiland te bezitten. We horen van Bill dat er hier meer dan 14.000 eilandjes zijn in dit grote meer. Sommige zijn bewoond, andere zijn niet groter dan honderd vierkante meter. Zij zelf hebben dit eiland lang geleden gekocht. Bill is dirigent geweest, Irmgard was beroeps-pianiste, en deze twee mensen hebben er zo goed als zelf een prachtige cottage op gebouwd. Ze hebben er jaren over gedaan en nu is het een gezellig familiehuis, waar de kinderen en kleinkinderen graag komen logeren. Ze wonen er in de zomermaanden vrijwel permanent. De andere tijd wonen ze in Winnipeg.

Die avond komen de buren ook eten, we maken kennis met Margaret en Bill (ja, weer een Bill) die op een naastgelegen eiland wonen. Bill en Henk hebben een gezamenlijke passie: watervoorzieningen in Afrika. Henk is zo slim geweest om ook de fotoboeken mee te nemen naar het eiland en dat illustreert het verhaal op een unieke manier.

De volgende morgen na een fantastisch ontbijt met appelpannenkoeken en gebakken spek maken we een boottocht over het meer. Bill laat ons wat speciale plekjes zien. In dit meer zijn met grote regelmaat grote groepen pelikanen aanwezig. Helaas zijn de pelikanen niet in de buurt. We horen verhalen over beren, die hier van het ene eiland naar het andere zwemmen. Je moet hier je afval niet zomaar naast je huis leggen, vooral geen vleesafval, want de beren ruiken dat al van grote afstand. We horen het verhaal van de broer van Bill, die hier eens mocht logeren. Deze broer maakte zich grote zorgen over de aanwezigheid van beren.
“Maak je niet druk, die zul je vast niet zien”, had Bill hem verzekerd. De kans dat er een beer zou komen, achtte hij erg klein.
“We waren nog maar net weg,” vertelde Bill, “of mijn broer hoorde gerommel in huis. Hij had de deuren open gelaten en er was een beer in de keuken. Gelukkig stonden de deuren open, dus de beer kon gelukkig ook weer naar buiten, maar mijn broer wist niet hoe snel hij het huis weer uit moest komen.”
Gek idee, een beer in je keuken. Maar ook elanden zwemmen van het ene eiland naar het andere, op zoek naar wat lekkers. Afgelopen nacht heeft er een de bloembakken van Irmgard geplunderd, waar ze helemaal niet blij mee is.
Er zitten volop bevers hier die het vooral voorzien hebben op de berken. Ze knagen de stammen door, laten de bomen vallen en nemen dan alleen de takken mee. Bill loopt regelmatig over zijn eiland om deze stammen te verzamelen voor brandhout voor de haard.
“Dat is dan weer handig,” lach ik. “Je openhaardhout ligt dan voor het oprapen.
“Het is minder leuk als ze de vlonders voor de boot plunderen, en dat gebeurt ook,” vertelt Bill me.
Als ze horen dat Henk erg geïnteresseerd is in de geschiedenis van de Aboriginals, zoals de Indianen hier genoemd worden, stellen Bill en Irmgard voor om na onze boottocht naar Kenora te gaan, waar een mooi museum is over dit onderwerp.
Ik vermoed dat we hier vandaag nog niet zullen vertrekken. Niet alleen wij genieten van dit bezoek, het is duidelijk dat Bill en Irmgard ook van ons genieten. Ze vinden het heerlijk om ons van alles te laten zien en het ons naar de zin te maken.
Bill en Henk doen na de boottocht een middagdutje (beiden hebben slecht geslapen), Irmgard doet een spelletje schaak op haar tablet en ik maak een verslag voor mijn blog.
Zijn wij Nederlanders ook zo aardig voor anderen? Nodigen wij vreemden zo maar uit in ons huis? Joy, waar we gisteren waren, had wel wat mooie verhalen over de gastvrijheid van Nederlanders. Als ik hoor dat Bill en Irmgard met regelmaat naar Berlijn gaan, om van daaruit concerten te bezoeken, ook in Amsterdam, nodig ik ze van harte uit om bij ons te komen logeren.