Sasquatch

4 augustus, McBride

Of we de Sasquatch zoeken? Nee, natuurlijk niet. Deze vraag is ons al vaker gesteld, maar de Bigfoot, oftewel de Sasquatch, de Verschrikkelijke Sneeuwman, de Yeti, of hoe hij overal ter wereld genoemd mag worden, die zoeken we niet. Ik zeg meestal: ik heb mijn Bigfoot al gevonden, en dan laat Henk zijn voeten maat 50 zien en dan begint iedereen te lachen.
Deze man echter niet. Hij is vrij serieus.
“De sasquatch leeft hier namelijk in de buurt. Eerst geloofde ik het ook niet, tot ik een keer zijn voetafdrukken heb gezien, hier vlak bij in het bos.”
Hij heeft nu mijn volle aandacht, deze magere man in een bar in McBride. We zitten aan de bar maar ik sta op en ga bij hem aan tafel zitten. Daar wil ik meer van weten. De man begint te vertellen:
Hij is altijd al geïnteresseerd geweest in ongewone en geheimzinnige dingen. Hij geloofde niet in de Bigfoot, tot hij een verhaal hoorde over een man die er een geschoten had. Van schrik was deze man weggerend, de volgende dag teruggekomen met een aantal andere mannen en daar hadden ze de Bigfoot gevonden, dood, in een poel met water. Omdat het al vroor ’s nachts, was de Bigfoot ingevroren. Ze hebben hem meegenomen en opnieuw ingevroren in schoon water. Dat was bijzonder, natuurlijk, en met de ingevroren Bigfoot zijn ze de kermissen afgereisd, komt dat zien…komt dat zien….
De man tegenover mij aan de tafel kijkt me indringend aan en zegt: “Ik geloofde er niets van, tot ik toevallig op de kermis deze Bigfoot tegenkwam. Ik betaalde, ging naar binnen en ben wel een uur daar geweest, om te kijken. Sindsdien weet ik dat ze bestaan.”
“Ze? Het zijn er meer?” vraag ik.
“Natuurlijk zijn het er meer, ze moeten zich toch voortplanten.”
Ach, hoe dom van mij. Natuurlijk.
“Sinds ik die voetafdruk hier gezien heb, weet ik dat ze hier in de omgeving leven.”
De man is uiterst serieus, en ach, toen we in Mongolië waren heb ik dergelijke verhalen ook gehoord, dus ik kan niet zeggen dat ze niet bestaan.
We praten verder over wonderlijke wezens en hoe het verhaal op reptielen komt, weet ik niet meer, maar opeens gaat ons gesprek over heel andere zaken. Hij legt me uit welke intelligente wezens er van oorsprong op aarde waren, dat waren de reptielen en de Noord-Amerikaanse indianen, en hoe uiteindelijk de reptielen gemuteerd zijn tot menselijke wezens, die de macht hebben overgenomen.
“Hoe kan het anders dat er mensen zijn die genadeloos moorden? Dat zijn dictators, die mutanten, die reptielen, die willen de macht.” Kijk maar naar Dzjengis Kahn, Hitler, het staat allemaal beschreven in het boek van David Icke.”
Ik heb mijn tablet bij me en tik deze naam in. Warempel, een groot aantal hits komt in beeld. Hij gaat nog verder: “Zoek op Nesara, op Elisabeth Trutwin, je zult je verbazen wat je te lezen krijgt.”
Hij zoekt wat in zijn portemonnee en laat me een kaartje zien: een paspoort van de Galactic Federation. Hij is een afgezant en zijn taak is om dit soort zaken openbaar te maken.

“Nou, mrs. Bigfoot, tijd om naar huis te gaan,” zegt Henk. We nemen afscheid. De man zegt dat hij meer informatie voor mij onder onze ruitenwisser zal stoppen. Hij moet nog folders hebben, die krijg ik nog maar hij moet ze even opzoeken.
De volgende ochtend zit er niets onder de ruitenwissers. Maar de namen die hij noemde, geven allemaal dit soort informatie op internet. Waarschijnlijk is er toch meer tussen hemel en aarde dan wij vermoeden. Ik hou het voorlopig maar bij de Bigfoot. Die is voor mij interessant genoeg….