Zo gaat dat in Polen!

26 augustus

We staan op een camping in de buurt van Heiligendamm. Het is een keurig nette camping met uitzonderlijk luxe sanitaire voorzieningen. Toch is het niet wat we zoeken.
“De camping lijkt wel een strafkamp,” concludeert Henk, “overal hekken en borden wat wel of niet mag en van alles wat ten strengste verboden is.”
Ik ben het met hem eens. Het is voor veel mensen een prima manier van kamperen, maar wij doen het liever anders.

“Laten we vandaag maar eens een flink stuk gaan rijden”, stel ik voor. Omdat het er wat bewolkt en triest uitziet, vinden we dat een goed plan. We toetsen een plaats in Polen in en aan het eind van de middag hebben we volop zon als we Polen binnenrijden. De temperatuur is wel 10 graden hoger dan toen we vanmorgen vertrokken.
Henk rijdt een dorpje binnen en rijdt een zandpad op dat uiteindelijk leidt naar een verlaten terrein van het Duitse leger. Het is ongeveer 500 ha. groot en er ligt wel 100 kilometer verharde weg, horen we later. Overal kom je restanten van gebouwen tegen, waarschijnlijk bedoeld voor opslag van munitie maar nu in verregaande vervallen staat. Het doet een beetje wonderlijk aan, deze omgeving. We hadden het plan om hier ergens bivak te maken, maar op de een of andere manier voelt het toch niet helemaal goed. Henk rijdt daarom het dorp weer in en parkeert bij een van de eerste huizen van het dorp, pal achter de bushalte waar een stuk verharde weg het bos in lijkt te lopen. Hier staan we voorlopig prima. Nog voor ik de kans krijg om te gaan koken, hebben we al contact met de bewoner van het huis bij de bushalte. Hij vertelt ons dat we hier prima kunnen blijven staan, geen probleem, er rijden nooit auto’s op dit stuk weg en hij heeft geen last van ons. Sterker nog, we moeten maar bij hem komen om bier te drinken, dat lijkt hem wel gezellig en dan kunnen we ook kennismaken met de rest van de familie.
Omdat Henk de Poolse gewoonten en gebruiken wel een beetje kent, weet hij dat je dit soort uitnodigingen nooit af moet slaan en al snel zitten we aan de tafel buiten naast het huis aan het bier, aan de wodka en de zelfgemaakte muntlimonade. De vrouw des huizes is bezig om paddenstoelen, die ze zelf geplukt heeft in het bos, schoon te maken. Ik help haar een handje, heel vanzelfsprekend, alsof ik hier al langer over de vloer kom. De zoon en schoondochter wonen hier ook, evenals hun drie dochters. Er is een vrijgezelle zoon, die hier volgens mij ook woont. Zo gaat dat in Polen.

De conversatie loopt uitsluitend via de heer des huizes, die gebrekkig Duits spreekt. De anderen spreken helaas niets anders dan Pools. Dat is wel jammer, ik had graag wat met de vrouwen gesproken.
Wanneer rond half 8 onze magen beginnen te knorren besluit ik om te gaan koken en verdwijn ik richting Bigfoot. Henk zit nog even bij onze nieuwe vrienden.
Onder het eten vertelt Henk dat hem uitdrukkelijk is gevraagd om samen terug te komen om te zien hoe ze soep maken van de paddenstoelen die ik heb helpen schoonmaken. En nog voor we ons bord leeg hebben staat de gastheer al weer naast onze auto met de mededeling: “Komm, collega, Suppe mit Pilzen”.
Als we terugkomen is de tafel gedekt, de soep al klaar en moeten we mee-eten. Er staat ook een pan met gebraden kippenpoten en een mand met brood. Ik was er, gezien het tijdstip, van uitgegaan dat deze mensen al gegeten hadden, maar dat was dus niet zo. Ik vind het een beetje gênant dat Henk en ik zojuist aan een bord macaroni hebben gezeten en dat we nu hier uitgenodigd worden om met hen de maaltijd te delen. Maar weigeren is ook weer onbeleefd, dus ik houd mijn bord bij als de soep wordt opgeschept.
De soep is heerlijk. De kippenpoten en het brood sla ik over. Henk niet, die is niet onbeleefd. Wel neem ik zelf-ingemaakte augurkjes en paddenstoelen in het zuur, ook zelf ingemaakt. Vol trots vertelt de man dat alles puur natuur is, zonder bestrijdingsmiddelen of wat ook. Henk schenkt na het eten wat van onze eigen wodka in voor iedereen en ook een eigen fles Liquor 43 komt op tafel. Onze vrienden hebben daar een antwoord op in de vorm van Poolse wodka en cream likeur. Het wordt steeds gezelliger en als dan ook nog muziek wordt opgezet is het feest compleet.

27 augustus

Ik heb geslapen als een blok. Henk is voor zijn doen ook laat wakker. Tijdens ons traditionele ontbijt van melk en Brinta wordt er op de deur geklopt: onze buurman attendeert ons op de bakker die langs de deur komt. Deze rijdt rond in een bestelbusje en als hij stopt, gaan de achterdeuren wijd open en verkoopt hij staande in de achterbak zijn bakkerswaren. Onze Poolse buurman is er ook met zijn vrouw. Zij bestelt een grote hoeveelheid brood en broodjes, en tevens twee taarten.
“Kommen, Kaffee trinken!”, nodigt hij ons weer uit. Ik voorzie een koffietafel met gebak maar tot mijn verbazing gaat de familie zojuist aan het ontbijt. Ook voor ons staan er borden klaar, dit alles weer op de tafel buiten. Er is bonensoep met brood en er zijn gekookte worstjes. En voor de tweede keer moeten we na onze maaltijd opnieuw ons bord bijhouden.
“Wat doen we verder vandaag?” vraag ik Henk als we ons weer hebben teruggetrokken in de Bigfoot.
“We gaan een stukje rijden”, besluit Henk.
“Goed plan,” antwoord ik, “want anders moeten we straks weer mee-eten”.
Gastvrijheid is heel mooi, maar het moet niet te veel worden. Je moet je grenzen kennen.
Ik schrijf mijn stukje af en sluit dan de computer. Even kijken of ik nog een blik Hollandse boterbabbelaars heb, en dan ga ik afscheid nemen.

Bericht aan Elly: achter op het apparaat zit de aan/uit schakelaar. Maar de Senseo is er ook nog en er zijn ook nog koffiepads.

Bericht aan de RODO’s: proficiat met de nieuwste ontwikkelingen! Blijf lezen en je merkt vanzelf waar onze reis heen gaat (absoluut niet naar Denemarken dus). Dan lees je ook wanneer we weer thuis zijn en dan kun je de kanonnen koel zetten!