Melk en spruitjes

Het is koud en mistig. We zijn in Oostenrijk, tegen de Hongaarse grens aan en staan bij een pompstation waar ik zojuist heb laten uitlezen hoeveel tegoed er nog op onze wegenbelastingmeter staat. Nog bijna 20 euro, daarmee kunnen we de grens naar Hongarije nog wel bereiken. Het blauwe kastje dat we achter de voorruit hebben geplakt piepte al geruime tijd, maar dat piepen gebeurt vanaf 30 euro en minder, verklaart de juffrouw van het pompstation. Gewoon op de terugweg weer opladen, raadt ze me aan. Wat een ingenieus systeem is dat. Als je op de snelweg rijdt, wordt, telkens wanneer je een signaleringspunt passeert, een bepaald bedrag afgeschreven. Het is net zoiets als beltegoed, dat op raakt als je belt. Ons tegoed raakt op door te rijden. Dat kastje hebben we gisteren bij binnenkomst van Oostenrijk gekocht bij een pompstation. Kosten: 80 euro, waarvan ongeveer 70 euro wegenbelasting-tegoed. “Daar zijn we dan wel erg snel doorheen,” denk ik bij mezelf, “wegenbelasting is duur hier.”
We besluiten hier bij deze “Rastplatz” de nacht door te brengen. Wellicht gaan we straks wel in het bijbehorende restaurant eten. “Ik zal alvast even checken of we hier op internet kunnen,” zegt Henk.
Ik ga mijn eerste stukje schrijven:

Afgelopen zaterdag zijn we vertrokken. We hoeven ons niet te haasten, we hebben tijd genoeg. We rijden tot laat in de middag en slaan om half 6 ons bivak op, het is dan al bijna donker. De volgende dag willen we tot Wenen rijden, maar aan het eind van de dag stoppen we in Melk, een plaats 100 km vóór Wenen waar een prachtig klooster staat. Henk is hier ooit met zijn zwager Huub geweest en volgens Huub was een bezoek erg de moeite waard. Destijds stonden ze voor een gesloten deur, vandaag hebben we meer geluk en krijgen we een leuke en interessante rondleiding door dit barokke klooster. Het is inderdaad de moeite waard. Vooral de kerk en de bibliotheek zijn prachtig. We leren hier dat de uitdrukking ‘tussen de regels door lezen’ stamt uit de tijd van de allereerste handgeschreven boeken. Hierin schreef men tijdens het lezen letterlijk ‘tussen de regels’ op, wat de betekenis was van hetgeen je had gelezen. Als je dus tussen de regels door las, wist je wat de schrijver bedoelde met zijn hoogdravend taalgebruik.
Daarna gaan we op weg naar Wenen. Henk wil mij het paleis ‘Schönbrunn’ laten zien, het beroemde paleis van Sissi. We hebben bijna een parkeerplaats gevonden voor slechts 11 euro, maar daar mogen we niet op als vrachtwagen. Henk probeert nog duidelijk te maken dat we een camper hebben, maar het probleem is dat we té hoog op de wielen staan, dan werken de magneten in het wegdek niet en blijven de slagbomen gesloten.
De camping, waar we dan de nacht willen doorbrengen, blijkt gesloten. Daarom besluiten we onze route te vervolgen, richting Hongarije. En nu staan we hier op de parkeerplaats bij het pompstation.

Henk komt terug. “We kunnen op internet. Kost maar 8 euro voor 15 minuten,” meldt hij.
“Hoeveel?”
“Acht euro,” zegt hij onverstoorbaar. “Ik denk dat je voor het eten hier wel een tientje of twee per persoon kwijt bent. Zonder drinken uiteraard.”
“Ik heb nog spruitjes in de koelkast, uit Nederland,” zeg ik.
“Lekker.” Henk kijkt verheugd. “Ik hou wel van spruitjes.”