In de wolken

We zijn in Kosovo, in Pristina. Het is nog vroeg, maar omdat we al om 6 uur opgestaan zijn hebben we al een hele rit achter de rug als we om half 10 ’s morgens een internetcafé binnen stappen. Het is een rare gewaarwording om op maandagmorgen om deze tijd in een ruimte te komen die de sfeer ademt van een donderdag namiddag. Het is namelijk vrij druk hier. De ramen zijn verduisterd, zodat de kerstverlichting binnen goed tot zijn recht komt. Er zitten veel jongelui, ze drinken wat, roken wat en kletsen wat en het is moeilijk te geloven dat het maandagmorgen is. Maar goed, er is internet en de koffie is goed.
In Pristina bezoeken we een kerk in aanbouw. We vermoeden dat het een kerk is ter ere van Moeder Theresa, want haar afbeelding hangt in de kerk. We lopen door de kerk, gaan de trappen op naar boven om tussen steigerplanken en ander bouwmateriaal door weer naar beneden te kijken en foto’s te maken. Wonderlijk om te zien dat er nog kerken worden gebouwd.
We rijden in de middag door richting grens. We vragen aan twee vrouwelijke agenten de weg richting Montenegro omdat onze Truus ook niet alles weet. De ingeslagen weg lijkt de goede te zijn, maar wordt wel steeds smaller. Op de Garmin zien we dat we steeds hoger komen.
“Als dit de weg is die ik op de kaart zie, dan stijgen we tot wel 1800 meter, “ zeg ik tegen Henk.
Het wordt mistig. Het is lastig rijden zo, want de weg slingert inmiddels behoorlijk en het is goed opletten omdat de Tomtom geen beeld heeft. We zien nog maar nauwelijks de witte strepen op de weg, zo weinig zicht hebben we. We komen hoger en hoger, en het blijft mistig. Het zicht is nog geen 20 meter, schat ik. Er ligt sneeuw langs de kant van de weg. Hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw er ligt en ik merk dat ik door het slechte zicht wat last krijg van wagenziekte. Ik voel me niet lekker, maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor want het is goed opletten en twee zien er meer dan een. De wereld is erg klein op dit moment. Henk rijdt stapvoets verder op dit smalle slingerende bergweggetje. Af en toe komt er een tegenligger, die we pas op het laatste moment zien. De temperatuur zakt steeds verder, hoe hoger we komen. Ik voel me misselijk. Opeens een bord: “Customs”. We naderen de grens! Aan de lichten zie ik dat er iets moet zijn, maar pas op het laatste moment zien we de gebouwen van de grenspost. De grens is snel gepasseerd. Een vrachtwagenchauffeur, die ook bij de grens komt, zegt in het Duits tegen me: “Het is vandaag wel erg mistig en glad, het is gevaarlijk rijden.” Ik knik en weet dat we door moeten, we kunnen hier niet blijven staan. “Inderdaad. Rijd voorzichtig,” zeg ik tegen hem.
We klimmen verder omhoog en de mist lijkt nog dikker te worden. Ik zeg niet veel meer en concentreer me op de middenstreep, net zoals Henk. Dan staat er een vrachtwagen stil, voor ons op de weg. Wat nu weer? Henk stapt uit en gaat op onderzoek uit. Het blijkt dat we voor de tweede grenspost staan en er staat een hele rij vrachtwagens te wachten. Omdat wij geen vracht hebben, kunnen we door de grenspost voor personenverkeer en we halen de hele rij vrachtwagens in. Dan zijn we al snel in Montenegro. Op 1800 meter merken we dat de weg weer langzaam gaat dalen maar dan is het inmiddels al laat in de middag en naast mist is het nu ook donker.
Na een tocht die wel uren leek te duren, komen we uiteindelijk in een dorpje aan waar we een goede plek vinden voor de nacht. Ik begin bij te komen van deze hachelijke tocht maar heb de moed niet meer om te koken. Gelukkig is er nog een restje van gisteren, dat warmen we op en dan hebben we ook nog yoghurt. De plaatselijke winkel verkoopt een drankje dat heerlijk zoet en sterk is en na een glaasje van dit heerlijke spul maken we ons bed. We zijn allebei gesloopt.
“Welterusten”, zeg ik tegen Henk. Het is dan acht uur ’s avonds.