Katoen, eten zonder bord en een poging tot ...

Donderdag 8 december.
We zijn in Alexandropoli, een kustplaats in Griekenland. We hebben de auto ergens bij de haven staan en lopen wat rond. We komen over de plaatselijke weekmarkt en genieten van de dingen die we zien. Daarna struinen we wat door de straatjes op zoek naar een plek om te lunchen. Een jongeman lokt ons naar binnen. We komen een kleine eetgelegenheid waar al een aantal mannen zitten, die zojuist gegeten hebben. Ik zie de restanten van hun maaltijd op tafel liggen, op een stuk vetbestendig papier liggen nog wat frites en vleesresten. De inrichting ziet er knus en gezellig uit. De ober komt aan onze tafel en vraagt wat we willen bestellen. Henk vraagt naar de kaart en de ober is zo vriendelijk deze te halen, al geeft hij direct aan dat we het niet kunnen lezen: het is Grieks. Maar hij vertaalt voor ons wat er staat en we doen onze bestelling: wat vleesspiezen (die gaan per stuk, erg handig), frites, brood en een schaaltje tzaziki. Het duurt niet lang of ons eten wordt geserveerd: net zoals bij de mannen naast ons ligt ons eten op een stuk papier. En niet ieder een stuk papier, welnee, twee porties op één stuk papier. Mandje met brood erbij en klaar.
“Je kunt wel zien dat hier crisis is,” zegt Henk, “geld voor borden hebben ze niet meer.” Ik moet lachen. Ik vind het super zo, ik geniet er wel van!
Vrijdag 9 december
Gisteravond hebben we een plekje gevonden ergens in de bergen vlak bij een Grieks kerkje, met uitzicht op zee. De zonsondergang was erg spectaculair en we hebben er van genoten.
Na de Brinta vertrekken we. We geven in de Tomtom aan dat we de snelweg willen vermijden, om op die manier eerst een stuk kustweg te kunnen nemen.
We zijn nog geen tien minuten onderweg of ik roep: “Stop, moet je kijken, dit wil ik zien”. Henk stopt de auto en ik stap uit, gewapend met mijn fototoestel. Hier is een veld met katoen. Dit heb ik nog nooit gezien, katoenplanten in volle bloei. Henk moet lachen om mijn enthousiasme, hij plukt wat katoen terwijl ik foto’s maak. Ik vind het geweldig. Hoe wonderlijk is de natuur. Hier staan de T-shirts in wording, ze groeien gewoon aan de struiken. Ik ruik aan de bol verse katoen die ik van Henk krijg. Het ruikt naar frisse was, naar …ja, naar wat? Naar katoen. Dit is voor het eerst dat ik dit zie. Ik weet nog hoe verbaasd ik was om edelweiss te vinden in Rusland, nu voel ik weer diezelfde verbazing.
We rijden een stukje kustweg om daarna de snelweg naar Thessaloniki op te draaien. Het bord langs de snelweg vermeldt dat deze weg is gefinancierd door de Europese unie en dat hij in totaal 783 miljoen Euro heeft gekost. Ik kan me geen voorstelling maken van zoveel geld. Dat geld zijn we kwijt, nu Griekenland zo goed als failliet is.
“Wat fijn dat we hier nu rijden,” zeg ik, “dan kunnen we er toch nog een beetje van meeprofiteren.

Er staan twee auto’s langs de snelweg op de vluchtstrook en een man gebaart ons om te stoppen. Henk zet de Bigfoot aan de kant en de man komt op ons af. Ik open mijn deur en blijf in de auto zitten. Of we Engels spreken.
“Yes, we speak English,” antwoord ik.
“Gelukkig,” zegt de man in het Engels, “ik sta hier zonder benzine, heb een vrouw en twee kleine kinderen in de auto en mijn bankpasje doet het niet meer. Ik moet geld hebben, alstublieft. Hij praat gejaagd, opgewonden, en vervolgt zijn verhaal: “Willen jullie mij geld geven? Vijftig euro, ik geef mijn ring in ruil voor vijftig euro.” Hij haalt een gouden ring van zijn pink en overhandigt hem aan mij. Direct herken ik het verhaal. Dit is een klassiek verhaal van oplichting. Hierover heb ik al eens gelezen, ongelooflijk. Alsof je een boek hebt gelezen en nu de film ziet.
“What is the problem?” vraagt Henk. “You need benzin?”
“Yes”, zegt de man, “please, vijftig euro, ik geef er mijn ring voor in ruil.
“No,” zegt Henk. Hij is kort en duidelijk.
Ik kijk intussen uit het raam en zie een tweede man, die waarschijnlijk de andere auto bestuurt, ook driftig naar de voorbijgangers zwaaien in een poging iemand te laten stoppen. Het lijkt of het om leven en dood gaat, zo driftig is hij in de weer.
“Twintig euro dan, meneer?” De man aan mijn portier kijkt vragend naar Henk, maar Henk zegt nogmaals duidelijk: “No”.
Ik wil de ring teruggeven, maar hij pakt hem niet aan.
“Keep the ring as a souvenir,” probeert hij dan. Ik wil de ring niet meer vasthouden en leg hem bij mijn voeten neer, op ooghoogte van de man.
“No,” zegt Henk voor de derde keer en hij maakt aanstalten om op te trekken. Ik kan de deur van de auto nog niet dichtdoen, omdat die man daar nog staat.
Dan pakt hij de ring en doet een stap opzij. Henk trekt op en ik trek het portier dicht. Ik kijk naar de auto’s op de vluchtstrook. In de ene auto zie ik mensen zitten op de achterbank, maar omdat de ramen donker gekleurd zijn zie ik niet of het een vrouw met kinderen is. De andere man doet nog steeds verwoede pogingen om iemand te laten stoppen, maar iedereen rijdt door. Het ontgaat me of hij ook passagiers op de achterbank heeft.
Ik begin te lachen. “Dit was een poging tot oplichting,” zeg ik, “Keurig volgens het boekje.”
“Het waren geen Grieken, er stond een ‘E’ bij het kenteken”, zegt Henk.
Ik moet lachen om deze hele gebeurtenis en ben tegelijkertijd ook enigszins opgewonden en verbaasd. Werkt dat dus zo? Worden mensen echt op deze manier voor de gek gehouden of vergis ik me en waren deze mensen toch in de problemen? Maar nee, het verhaal is exact zoals ik het ooit gelezen heb. Bovendien zijn er té veel feiten die onlogisch zijn als je er over na gaat denken.
“We hebben weer wat om over te schrijven,” zegt Henk.
“En zo is dat,” zeg ik.