To go or not to go, that is the question

Zaterdag, 28 juli:

Ivona is de secretaresse van de MAN-dealer in Rybnik en ze komt ons ophalen na een telefoontje van Henk. Voorzichtig rijden we achter haar aan, naar haar huis toe. Daar waren we gisteren ook al en toen hebben we al genoten van haar ongelooflijke gastvrijheid. Nu hebben we gevraagd of we in haar tuin mogen staan met onze Bigfoot, omdat er maandag verder gekeken kan worden naar het probleem. We hadden geen zin om weer twee dagen op een kaal parkeerterrein te staan.

“What happened?”, vraagt ze. We leggen uit dat de tachograaf blijkbaar toch in orde is. Dat is geconstateerd in een andere garage. Het probleem is echter dat de auto niet harder wil rijden dan 75 kilometer per uur volgens de teller van ons navigatiesysteem. Maar zowel de kilometerteller van de auto als de tachograaf geven dan 100 km/uur aan, dat is een fors verschil. Toch een ander technisch probleem dus. Maandag komt er een specialist die er naar gaat kijken. En om nu met een maximum van 75 km/uur naar Mongolië te rijden, dat is onverantwoord en gevaarlijk. Bovendien werkt de twaalfde versnelling niet, als je daarin wil rijden is er geen aandrijving meer. Kortom: onze reis is voorbij. We bellen naar Kaj, die even niet weet wat hij moet zeggen. Ik weet het ook niet, Kaj moet niet te veel benadrukken dat het zo jammer is, want dan ga ik janken. Ik weet me groot te houden tot aan het telefoontje naar Ivona. Dan rollen de tranen over mijn wangen en zit ik snikkend naast Henk in de cabine.

Met de voorbereidingen voor deze reis zijn we al meer dan een jaar geleden begonnen, wij hebben de aanzet gegeven en we hebben erg veel enthousiaste medereizigers gekregen. We hebben ons enorm goed voorbereid, ondanks alle gekke dingen die er nog spontaan tussendoor zijn gekomen. Dat we vlak voor vertrek zouden trouwen was gepland, maar dat Henk vlak daarvoor zo ernstig ziek zou worden konden we niet vermoeden. Gelukkig is alles goed afgelopen en is hij weer helemaal gezond, daar zijn we heel erg blij mee. We zeggen regelmatig tegen elkaar dat hij een beschermengel heeft gehad. Toen we mijn trouwring gingen ophalen hadden we een ander beschermengeltje, die er voor zorgde dat er helemaal niets gebeurde op de snelweg toen we een wiel van de auto verloren. We tolden wel drie maal in het rond, maar alles liep goed af. En nu hebben we een engeltje in de auto hangen, die vrolijk mee bungelt met iedere beweging van de auto. Maar het is blijkbaar niet de bedoeling om op reis te gaan, zo lijkt het.
Ik zeg tegen Henk: “Dan zijn we in ieder geval thuis als het kleine Vollenbroekje komt”. Dat is dan weer een positief puntje bij al deze pech. Kunnen we in ieder geval dit kleinkind, dat medio september ter wereld gaat komen, snel in onze armen houden. En nu proberen we nog te genieten van de gastvrijheid van Ivona en haar gezin. We zijn in Polen, het uitzicht is hier schitterend en het is toch veel te warm om te rijden. Maandag zien we wel verder.

Maandag, 30 juli:

Het wonder is geschiedt; de auto loopt weer zoals het moet. Er was een speciale monteur die precies snapte waar het probleem zat en deze man heeft gedaan wat nodig was om de computer van de MAN te resetten. En nu loopt hij weer perfect. De kilometers op de teller kloppen weer, we kunnen weer op volle snelheid (een maximum van 110 km/uur) de snelweg op.
Wat een gek idee. Het ene moment denk je weer terug te moeten naar huis, dan opeens draait alles 180 graden en gaan we de groep achterna. Toen we gisteravond met Ivona en haar gezin uit eten waren, belde Kaj ons op. De groep had besloten om op ons te willen wachten, als we alsnog wilden aansluiten. Wat lief, wat een hartverwarmend idee. En vandaag lijkt dat er dan toch van te komen. Ik moet er even van bijkomen. Ik zit hier weer in mijn ‘eigen’ kantoor in de MAN garage in Rybnik waar onze vriendin Ivona werkt en typ snel nog een verslag. De monteurs checken nu nog even de airco, die ook mankementen heeft, maar dat is peanuts.

Peanuts? Zei ik peanuts? De monteur die naar de airco kijkt, kijkt verder dan zijn neus lang is ziet een nieuw mankement. Er is een beschadiging opgetreden doordat de riem van de airco is gebroken. Maar goed dat hier zulke oplettende monteurs werken. Als men dat niet gezien zou hebben, hadden we op een goed moment geen stroom meer gehad, legt Henk me uit. Geluk bij een ongeluk? Ach, het is allemaal te veel van het goede om aan jullie de hele situatie uit te leggen, maar het een veroorzaakte het ander. Zo’n kettingreactie. Daar houd ik het bij, want zoals ik al eerder zei: ik ben een leek op dat gebied.

Henk en ik zijn helemaal opgewonden; we vertrekken zo naar onze reisgenoten, die ergens op ons staan te wachten.
Mongolia, here we come!