Chicken

Maandag 7 juli:

We zijn terug in Dawson City, het goudzoekersstadje. We parkeren onze auto weer voor de B&B van Patricia (Trish voor vrienden) en houden morgen grote schoonmaak: alle modder van de Dempster moet er af.

Dinsdag 8 juli:

Cleaning-day. Henk poetst de hele dag dat het een lieve lust is. Alle wielen gaan er af, alle modder moet weg. Ik doe het binnenwerk van Bigfoot, wat beduidend makkelijker is. De was kan weer bij Trish in de machine. ’s Avonds is alles weer schoon, zijn we moe maar voldaan en weet Henk weer waar al zijn spieren zitten.

Woensdag 9 juli:

We passeren de grens naar de Verenigde Staten in een razend tempo. Binnen een kwartier staan we aan de andere kant.
“Dit heb ik nog nooit meegemaakt,” zegt Henk, “zo snel de grens over.”
Het feit dat we een papiertje in ons paspoort moesten krijgen, maakte dat het een kwartiertje duurde.
“Ze hebben zelfs niet naar de autopapieren gevraagd,” merk ik op. “Dat is ons bij alle grensovergangen die we gehad hebben, nog nooit gebeurd.” Nu is de grensovergang op de “Top of the world Highway” ook niet echt groot te noemen, er is ook maar één grensgebouw, aan de ene kant voor Canada, aan de andere voor de Verenigde Staten.

We rijden richting Chicken en genieten van de rest van de mooie weg. Henk stopt echter plotseling en rijdt voorzichtig weer achteruit. Hij heeft iets gezien, verklaart hij. Ik denk eerst nog dat het om iets leuks gaat, wat hij wil fotograferen. Dat is echter niet het geval. We zien we een Canadese camper, zo’n grote bus, die van de weg is gegleden en nu op zijn kant ligt. Het is slechts enkele uren geleden dat de chauffeur uit moest wijken voor een grote vrachtwagen en in de zachte berm is weggezakt. Dat weten we natuurlijk niet op het moment dat we stoppen, het ziet er allemaal zo net-gebeurd uit dat we onze hulp willen aanbieden. Gelukkig zijn er geen gewonden, maar het echtpaar van wie de bus is, is juist ter plekke om wat spullen uit de ravage uit te zoeken. Het is een echtpaar van ergens in de zeventig, en Henk aarzelt niet, doet zijn laarzen aan, pakt zijn spanzaag en loopt mee naar beneden.
Die zaag komt goed van pas, Henk maakt hiermee wat ruimte rond de bus zodat het zoeken naar kostbare spullen wat makkelijker gaat. Ik hoor dat het een ravage is in de bus, hij is omgerold dus alles is uit de kasten gegleden. Er ligt overal glas, het is een grote bende. Ik sta boven en praat wat met de vrouw van het echtpaar. Zij reed met een personenauto achter haar man aan, en zag het allemaal gebeuren. Zo zie je maar weer, je leven kan zo maar op z’n kop staan, in een paar seconden. Gelukkig is het allemaal materiele schade, maar het maakt wel diepe indruk op mij.

We rijden verder en komen in Chicken. Grappige naam voor een plaatsje. Er wonen vijftien mensen in de zomerperiode, in de winter slechts drie. De lokale souvenirwinkel verkoopt kippen in alle soorten en maten. Ik ontdek een winkeltje, waarvan de eigenaar zelf de meest prachtige dingen heeft uitgesneden uit hout, ivoor en hertengeweien. Geweldig, wat een mooi handwerk, maar erg kostbaar. Ook zijn er beeldjes uit de hoorn van een mammoet gesneden. De overblijfselen van deze uitgestorven dieren worden vaak gevonden door de goudzoekers, die we onderweg aan het werk hebben gezien. Mijn oog valt op een beeldje van 2500 dollar, dat nu afgeprijsd is. Het is natuurlijk een koopje, zo’n met-de-hand-uitgesneden-beeld uit echte fossiele mammoettand voor de helft van het geld. Maar ik besluit er gewoon een foto van te nemen. En een foto van de maker. Waarvan akte.
Dan komen we in Tok. Zouden ze hier snappen dat ik dat erg komisch vind? Vast wel, we zijn heus niet de eerste Nederlanders die hier stoppen.