Tuktoyaktuk

5 juli, Inuvik

We gaan informeren naar de mogelijkheden om naar Tuktoyaktuk, ook wel Tuk genaamd, te vliegen. Dat kan morgen. Mooi, dat is dan geregeld. Vandaag maar eens kijken hoe het in Inuvik is.

Als Henk en ik rondrijden in de Bigfoot valt ons de rommel op, vooral in de buitenwijken en bij het industrieterrein. We horen later dat het enorm veel kost om alles hier naar Inuvik te krijgen, vanwege de grote afstand met de rest van de bewoonde wereld, en dat er daarom geen kosten worden gemaakt om dingen af te voeren. Ik heb het over alles, dus van huisvuil tot auto’s tot kapotte huisraad, alles blijft hier en ligt her en der uitgestald.

We bezoeken het ‘Greenhouse’, de gemeenschapstuin. Vroeger was dit een overdekte sporthal. Je kunt er een stukje grond huren als je lid word van de vereniging, en dan kun je je eigen groenten verbouwen. Dan ben je tevens mede-eigenaar. Ook wordt je geacht per stukje grond 15 uur vrijwilligerswerk per jaar te doen. Dit kan bestaan uit meewerken aan open dagen, markten, onderhoudswerkzaamheden maar je kunt ook een deel van je oogst afgeven voor de markt. De kas moet zichzelf bedruipen en tot nu toe lukt dat, hoor ik van een deelnemer. Er is ook een stukje grond voor de voedselbank, voor de daklozen en voor het bejaardenhuis. Er is zelfs een ontmoetingsplek met een tuintje waar men de overleden deelnemers herdenkt. Wat een mooie organisatie is dit. Omdat het hier 24uur per dag licht is, groeit alles als kool, vertelt de dame die ons een rondleiding geeft. Alleen de tomaten willen niet rijpen, hoor ik, die hebben de nacht nodig om rood te worden.

Als we over het kleine marktje lopen, dat er altijd op zaterdag is, worden we aangesproken: of wij in die grote auto rijden. Deze man had al over de aanwezigheid van onze Bigfoot gehoord en is op zoek naar ons, want hij wil graag een artikeltje over ons schrijven in de lokale krant. Nou, daar hebben we ervaring mee, dus nodigen we hem uit om mee te gaan naar ons tijdelijk huis en daar geven we hem de gevraagde informatie. We komen dinsdag in de krant, dat is de eerstvolgende editie. Helaas zijn we dan al weer vertrokken, maar hij belooft om het artikel naar ons toe te mailen.

Dan gaan we op zoek naar een televisie want het Nederlands elftal moet vanmiddag spelen en Henk wil dat graag zien. We stappen binnen bij de Canadese veteranenclub, waar we hartelijk welkom worden geheten. Er is TV en internet, dus zowel Henk als ik vermaken ons die middag. De afloop is goed, Nederland wint!

Zondag, 6 juli

Op het vliegveldje in Inuvik is het stil. Een handjevol mensen zit her en der in het gebouwtje, dat dienst doet als vertrek- en aankomsthal. Wij worden opgewacht door een man, die onze vluchtformaliteiten zal afhandelen. Er zijn vier passagiers, die naar Tuk vertrekken, twee broers en wij. Er wordt een papiertje gezocht, voor het noteren van onze namen. Ik schrijf onze namen op het kladje, de broers doen hetzelfde. Of iedereen ook even op de weegschaal wil gaan staan? Natuurlijk willen we dat en met de bagage in de hand stappen we een voor een op de weegschaal. Dan komt er een jongeman op ons af, die onze piloot blijkt te zijn. We lopen met hem naar het vliegtuig. Ik hoor ons gezelschap denken: vliegtuig….? Als we een foto maken van ons samen met de piloot, is het vliegtuig op de foto niet meer te zien. Als we instappen, is er nog één stoel vrij. Een van de broers is claustrofobisch, dus die mag naast de vrije stoel. Zo heeft hij in ieder geval nog een gevoel van ruimte. Henk zit voorin, naast de piloot. Ik grap tegen hem: “Ik weet dat je het graag zou willen, maar niet aan de knopjes zitten hoor.”
Na een vlucht van bijna een uur landen we op Tuk. We krijgen een rondleiding van een oorspronkelijke bewoner, een Inuvialuk genaamd John.We zien een Icehouse, een vroeger veel gebruikte ondergrondse vrieskelder en daar zie je heel mooi hoe de permafrost in de verschillende lagen grond zit. Hij is er waarschijnlijk alleen nog voor de toeristen.

We zien hoe een familie bezig is met vis schoonmaken, om die vervolgens te laten drogen en dan te roken.”Dryfish”, vroeger noodzakelijk om de winter door te komen en nu nog steeds een veelgemaakte lekkernij, omdat vissen niets kost en de levensmiddelen in deze plaats enorm duur zijn. We rijden langs de diverse houten gebouwen, die weinig van elkaar verschillen maar onze gids weet er steeds wel iets bij te vertellen. Ik neem een zakje zand mee van het strand van de Artic Ocean en Henk verzamelt wat mooie stenen, maar het befaamde ‘teen dippen in de oceaan’ laten zowel Henk als ik achterwege. We krijgen toch een diploma.
Tijdens de vlucht terug wil Henk graag achterin zitten. Dat kan, maar vanwege de balans van het kleine vliegtuigje moet Henk er als laatste in, en naderhand weer als eerste er uit. Het is wel een belevenis, zo’n vliegtuig!