Schietgebedje?

10 juli

Er lekt olie uit de achteras van de Bigfoot. Dat is niet fijn, alles moet machinaal in orde zijn, vinden we. Als we het ontdekken, staan we in Fairbanks, bij het ‘Musuem of the North’. Het zijn maar een paar spatten op het spatbord (daar is een spatbord waarschijnlijk voor) maar Henk wil nog naar het noorden van Alaska, naar Prudhoe Bay, en dat is weer zo’n beetje het eind van de wereld. Fairbanks is een grote stad, dus het is in ieder geval fijn dat we het hier ontdekken.
We hebben gelukkig weer een internetverbinding, dus ik mail naar de garage in Varsseveld om te vragen of ze ons een stappenplan kunnen mailen hoe de volgorde is om de as uit elkaar te halen.
We besluiten om hier op de parkeerplaats van het museum te overnachten. Er is geen bord met een kampeerverbod, het is rustig hier en we hebben internet, redenen genoeg om te blijven.
Als we om half 12 van onze tafel een bed willen maken, ziet Henk een politiewagen over het parkeerterrein rijden. Hij besluit om even buiten te kijken of we wellicht toch weg moeten, misschien hebben we iets over het hoofd gezien. De agent heeft echter belangstelling voor onze auto. Hij reageert enthousiast, vraagt van alles en uiteindelijk zitten we om half een ’s nachts gezellig met z’n drietjes in de Bigfoot. Hij geeft ons tips over van alles en nog wat, adviseert een garagebedrijf voor ons olieprobleem en vraagt of we hem willen bellen, als we toevallig op de terugweg van Prudhoe Bay weer via Fairbanks komen. Dan zijn we uitgenodigd bij hem thuis. Leuk, zo’n Amerikaanse wetsdienaar!

11 juli

De volgende morgen is er geen reactie van de MAN- dealer. We gaan dus op weg naar het adres dat we van de agent gekregen hebben. Daar sturen ze ons naar iemand anders, maar dan zijn we wel op een adres dat ons vandaag nog kan helpen. Fijn, want het is vrijdag.
Gelukkig heeft Henk reserve keerringen bij zich. Dat zoiets handig is, hebben we wel geleerd na onze problemen in Mongolië en Siberië. Daar heb ik heel wat MAN-garages gezien. Hier in Canada en de Verenigde Staten hebben ze geen MAN’s, maar keerringen vervangen kunnen ze wel, als er maar onderdelen zijn. En die zijn er. Het wiel gaat er af en er wordt gesleuteld en gekeken. Er is helaas nog meer aan de hand. Het blijkt dat de borgring voor de steek-as los zit en dat aan een kant de remschijf bijna versleten is. Dat verklaart het lampje op het dashbord van twee weken geleden! Wonderlijk, want remschijven slijten normaal gesproken aan beide zijden gelijk aan elkaar, maar bij ons is de andere remschijf nog goed. Mijn vooruitziende man heeft reserve remschijven bij zich dus die kunnen vervangen worden. Ik begeef me naar het kantoor van de garage en mag gebruik maken van een van hun computers. Er is bericht van MAN-Varsseveld en ik print de handleiding uit. Bart van MAN-Varsseveld heeft dat op vrijdagavond nog even voor ons geregeld. Fijn! Vanwege het tijdsverschil kunnen wij daarom vrijdagmiddag aan de slag.
Al werkende ontdekken de monteurs nog meer kleine dingetjes. Er is een ring beschadigd, er breekt een moer af, er zit iets anders vast, de remslijtage indicatiekabels zijn kapot…. Tot slot is er een stuk gereedschap nodig om een en ander los (en weer vast) te draaien en dat is er niet….Tenminste, niet standaard in deze garage. Er wordt wat rondgebeld en er gaat iemand op zoek…zonder resultaat.
Drie uur later staat er een mannetje te lassen om het stuk gereedschap dan maar zelf te maken. Als het er niet is, dan moet je creatief zijn. Het duurt toch al met al langer dan ik had gedacht. De middag vliegt om maar onze Bigfoot staat nog steeds zonder achterwielen in de garage. Ze stellen voor om de wielen er onder te monteren, ons naar buiten te rollen en dan kunnen ze morgen verder met de reparatie. Henk besluit om in een hotel te overnachten. Dan hoeven de wielen er niet onder, dat scheelt weer veel werk.

12 juli

De volgende morgen worden we door de monteur opgehaald bij het hotel en vertrekken we weer naar huis, naar de Bigfoot dus. Ik klim naar binnen. Ons vertrouwde plekje ruikt naar olie en uitlaatgassen. Het toilet moet eigenlijk geleegd worden, de vuilwatertank is vol dus niet te veel water meer gebruiken. Er laadt geen stroom bij via de zonnepanelen en de batterij is bijna leeg. Henk start de generator. Nog meer nare luchtjes, maar die neem ik op de koop toe. Dan houdt de generator er mee op. Henk kijkt zorgelijk. Ik vraag niets meer, ik wacht wel af en zet dan eerst maar eens koffie. Ondertussen wint Nederland van Brazilië en daarmee zijn we dus derde geworden. Een prachtige plek voor zo’n klein landje.
Tot mijn grote verrassing kunnen we om half drie zaterdagmiddag vertrekken. Alles is weer in orde en rijklaar. Opgelucht stap ik in, eindelijk weer een hemel boven ons. We gaan naar het noorden, via de Dalton Highway. Op naar het eind van de wereld.

12 juli 2014: Schietgebedje – Over een missionaris in Alaska

We stoppen uiteindelijk rond een uur of 9 ’s avonds bij de Yukon River, op de Dalton Highway. Het is genoeg voor vandaag. Er is hier een restaurantje, een parkeerplaats, meer dan we verwacht hadden op deze afgelegen plek. We gaan het restaurant binnen en kiezen een tafeltje. Er zitten vier mannen aan een tafeltje naast ons. De koffie is zelfbediening dus ik ga voor ons beiden halen en als ik terugkom zegt Henk: “Deze heren zijn missionarissen, compleet met een pistool voor beren.”
Ik denk dat hij een geintje maakt.
“Nee echt, kijk maar,” zegt Henk en hij wijst op de holster van een van de mannen waar inderdaad een pistool in zit.
“Linke jongens,” denk ik bij mezelf. Maar Henk maak geen grapje. Het zijn inderdaad missionarissen. Ik wist niet dat die nog bestonden.
“Echt?” vraag ik nog.
“Sure,” verzekeren ze me. Vol ongeloof kijk ik naar deze mannen, tot ze me met hun verhaal overtuigen. Ze bezoeken iedere maand twee kleine dorpjes. In het ene wonen vijf mensen, in het andere dertien. Deze gehuchten zijn alleen via de rivier bereikbaar. Daarom rijden ze naar hier, een tocht van tien uur, stappen in een boot en bezoeken iedere maand beide nederzettingen. Er wonen vooral Native People, de oorspronkelijke bewoners dus, en “Jezus is voor iedereen gestorven, dus ook voor deze mensen,” verklaart broeder John Pinnix. Ik ben onder de indruk.
We praten wat met de mannen en na verloop van tijd vraagt broeder John of we een klein tochtje op de rivier willen maken. Ze vertrekken vanavond nog naar een van de dorpen, maar hij is bereid ons een klein stukje rivier te laten zien. Nou, dat hoef je maar één keer te zeggen tegen twee avonturiers, dus even later zitten Henk en ik in een bootje op de Yukon. Het is inmiddels half 11 ‘s avonds, de zon schijnt nog heerlijk en we verbazen ons over wat ons toch allemaal overkomt.
Later zeg ik tegen Henk: “Ongelooflijk, een missionaris met een pistool.”
Waarop Henk zegt: “Geloof of ik schiet…”
Ik weet nu waar het woord ‘schietgebedje’ vandaan komt!

13 juli – Koude voeten

We rijden verder over de Dalton Highway. Het weer is minder mooi dan gisteren, er zit regen in de lucht. Als we in de middag in Coldfeet aankomen, voelen we de eerste druppels al vallen. Hier in Coldfeet zit ook weer een pleisterplaats. Het is een ruime houten blokhut waar ze maaltijden serveren, waar je terecht kunt voor koffie en waar een klein winkeltje is met kleding en souvenirs. Je kunt er ook een kamer huren, telefoneren, douchen, wat een reiziger maar nodig heeft. In de winter zijn dit soort plekken verlaten, waarschijnlijk. Er is hier ook een vliegveldje in de buurt, waar ze met van die kleine toestelletjes kunnen landen.
We raken aan de praat met twee jonge knullen die geïnteresseerd zijn in onze auto. We ontdekken dat het piloten zijn. Ze hebben straks een vlucht met toeristen en terwijl ze wachten op een maaltijd kletsen we over van alles en nog wat. Een van de jongens, Matt genaamd, woont in Fairbanks. Hij geeft me zijn mailadres en telefoonnummer en zegt: “Als jullie terugkomen van Prudhoe Bay, neem dan contact met me op. Dan zal ik eens kijken of ik een rondvlucht voor jullie kan organiseren, gratis. Er zijn altijd wel stoelen vrij…”
Ik blijf me verbazen over de dingen die ons overkomen. Waar hebben we al die vriendelijkheid toch steeds aan te danken? “We zijn beiden geïnteresseerd in reizen,” verklaart Matt desgevraagd. “Je moet me echt bellen, dat zou ik heel leuk vinden.”
Nou, wij vinden dat aanbod ook heel leuk, dus ik ga er graag gebruik van maken. Maar eerst moeten we nog naar het eind van de wereld, naar Prudhoe Bay, en aangezien het nog steeds regent blijven we hier maar even hangen.