Kippenpootjes

17 juli garage Fairbanks

De hele ochtend wordt er hard aan de Bigfoot gewerkt. Henk zit overal met zijn neus bovenop om te kijken wat de monteur doet en om mee te helpen, daar waar hij kan. Henk heeft inmiddels zo veel onderdelen en montagehandleidingen van deze auto gezien, dat hij bijna een volleerd monteur is geworden. Henk en de monteur doen samen een belangrijke ontdekking. Het lijkt er op dat de oliekeerringen in de lekkende as er verkeerd in hebben gezeten, waar door de beschadiging is ontstaan die tot lekkage leidde. Bij de eerste reparatie hebben ze de ringen er op dezelfde manier weer ingezet (weer verkeerd dus) omdat ze er van uit gingen dat het zo hoorde. Nu echter stelde Henk voor om een ander wiel ook maar eens uit elkaar te halen, om te kijken hoe het daar zat, en toen deden ze deze belangrijke ontdekking. Zou het probleem nu opgelost zijn? De werkzaamheden gaan in ieder geval veel sneller, omdat het stuk gereedschap dat vorige week is gemaakt, er nu is. Bovendien weten Henk en de monteur nu precies hoe het wiel in elkaar zit, ze hoeven het wiel dus niet opnieuw uit te vinden! Wat nog het mooiste van dit hele verhaal is, is dat de garage heel toevallig passende vulringen op voorraad had.
We nemen weer afscheid van de mensen van Gabe’s truck en auto repair en zeggen vrolijk dat we echt niet van plan zijn terug te komen. Maar mocht je in de buurt van Fairbanks een goede garage nodig hebben? Ik kan het je aanbevelen.
We rijden later die middag een stuk richting Denali National Park and Preserve. Onderweg stoppen we in Nenana, een kleurrijk dorpje met veel oorspronkelijke bewoners. Er is een gezellig kroegje met een breed lachende Eskimose bardame die gewillig poseert voor de foto. Ze vertelt spontaan dat haar grootmoeder met de hand de meest prachtige anoraks maakte voor de hele familie, ze won iedere Anorak-wedstrijd. Ze illustreert haar verhaal met foto’s van haar mobieltje.

We willen hier in Nenana wel overnachten, maar de vele muggen jagen ons weg. Toch nog maar een stukje verder, denkt Henk, en we rijden tot het volgende dorp. Dat is nog een heel eind, maar de zon schijnt en het regent; het landschap is fris en laat een prachtige regenboog zien en lange schaduwen van de Bigfoot op de weg. Om half 12 maken we bivak in Healy.

18 juli Denali National Park en Preserve

Het regent als we Denali Park inrijden. We stoppen bij het bezoekerscentrum om informatie te halen. De toegang is 10 dollar voor een hele week. Dat is voor niets. We mogen dan echter maar 15 mijl het park in, dat ongeveer net zo groot moet zijn als Nederland. Je kunt ook een kaartje kopen om met een bus een rondrit te maken van ongeveer 12 uur. De folders beloven veel wilde dieren, waaronder beren, elanden, vossen, bergschapen en veel vogels en klein wild. In 12 uur rijdt je ook rond Nederland, reken ik uit. Eerst maar eens kijken tot waar we mogen komen voor die 10 dollar, want om zo lang in een bus rondgereden te worden, daar hebben we nog niet direct zin in.
We brengen een halve dag door in het park en dan hebben we genoeg gezien, vinden we. We gaan verder, richting Anchorage. Om een uur of zes stoppen we bij een parkeerplaats met uitzicht op Mount Denali. Ongelooflijk dat we die berg nog steeds in het zicht hebben, alhoewel… een park zo groot als Nederland, met de hoogste berg van Amerika? Die houd je wel even in het zicht, natuurlijk.
We zitten aan een van de picknicktafels in het zonnetje en genieten van het uitzicht en een drankje.
“Mmm, ruik je dat?” vraag ik.
“Jazeker, lekker,” antwoordt Henk.
Er zijn mensen bij de tafel verderop aan het barbecueën en het water loopt me in de mond. Een man draait het vlees om, vrouw en kind zitten gezellig te wachten. Opeens heb ik geen zin meer in koken. Het is zo heerlijk in de zon, ik wil geen piepers schillen, ik wil nog even buiten genieten.
“Zal ik vragen of we mee mogen eten?”
“Je doet maar,” lacht Henk.
Verlangend kijk ik nogmaals opzij. Een grote barbecue vol kippenpootjes, dat is toch veel te veel voor die mensen, denk ik. Dan schuiven er opeens twee mensen aan.
“Ach, dat is nou jammer,” zeg ik tegen Henk. “Daar gaat ons eten….”
Ik stap toch maar de Bigfoot in en haal de aardappels uit hun mandje. Ik zet de pan op het aanrecht, pak het mes en een bijna volle afvalbak om de schillen bij in te doen. Opeens bedenk ik me dat het geen slecht idee zou zijn om eerst het afval maar eens weg te gooien. Ik haal de afvalzak uit de emmer en ga weer naar buiten. De weg naar de afvalcontainer is langs de barbecue….
Ik knik vriendelijk in het voorbijgaan, en men knikt vriendelijk terug. Ziet er goed uit, er staat zowaar ook een pan met groenten op tafel. Op de terugweg zeg ik vriendelijk: “Smells good…!”
“Wil je ook een pootje?” vraagt de man.
Ik doe nog wat aarzelend: “Tja, als het niet te veel gevraagd is…”
“Welnee, we hebben veel te veel, zonde om weg te gooien,” zegt de vrouw.
“Ik wilde net gaan koken voor mijn man en mij,” zeg ik. Ik hoop dat het niet te veel opvalt, al dat water in mijn mond.
“Hier, pak aan,” zegt de man, en ik krijg een kartonnen bordje met vier kippenpoten.
“Neem ook wat groenten,” zegt de vrouw en vult een ander kartonnen bordje.
“Nou, heel hartelijk dank!” zeg ik. “Kan ik jullie wat aanbieden? We hebben nog wel cola of bier?”
Maar dat hoeft helemaal niet, ze zijn blij dat ze geen eten weg hoeven te gooien. “Dan kom straks maar even kijken in onze auto,” biedt ik aan.
Triomfantelijk kom ik terug bij onze tafel, met twee volle borden. Henk is juist met een aantal mensen in gesprek over onze Bigfoot.
“Dinner is ready,” zeg ik, terwijl ik probeer niet al te veel te grijnzen.
Ik zie de ogen van Henk groot worden van verbazing. Snel haal ik bestek en dan genieten we van deze onverwachte traktatie. Ik heb nog een toetje in de koelkast, de maaltijd is compleet!