"Houston, we have a problem"

 
Na Stewart en Hyder vertrekken we naar Kitimat. Dat is een stadje aan de Westkust van British Columbia. We bezoeken het Giant Spruce Park, waar enorme sparren staan die tot 60 meter hoog kunnen worden. Die komen alleen in kustgebieden voor, lezen we. We rijden daarna richting rivier, waar het toegestaan is om te kamperen.
Als we een prachtig plekje hebben gevonden, maken we daar kennis met Angie en Lorne, die hier de hele zomer bivakkeren. Angie dacht dat wij de vuilniswagen waren, ze wilde haar huisvuil al komen brengen. We hebben al veel gehoord over onze Bigfoot, maar dit is wel heel erg origineel.

We parkeren onze auto naast hun zomerverblijf en worden direct al uitgenodigd om mee te eten. Er staat chili en aardappelsalade op het menu. Angie blijkt ook stenen te verzamelen, net als ik, en we hebben een gezellige avond bij een kampvuurtje. Dingen zijn niet altijd, zoals ze op het eerste oog lijken, dat blijkt nu ook weer. Deze twee mensen hebben beiden aardig wat meegemaakt en hebben ook nog aardig wat voor de boeg, hoor ik. Ik heb er bewondering voor hoe ze met hun situatie omgaan. De volgende morgen nemen we afscheid. Angie, je kliekjes hebben we in dank opgegeten, en Lorne, petje af voor jou!

We rijden naar Prince Rupert. Daar willen we de ferry nemen naar Vancouver Island. Helaas horen we dat de eerstvolgende boot van a.s. zondag vol is. We zouden dinsdag mee kunnen varen. Omdat we geen zin hebben om drie dagen te wachten (het is nu vrijdagmiddag), besluiten we terug te rijden en dan naar Prince George te gaan. Vandaar richting nationale parken Banf en Jasper, want dat MOETEN we zien, zegt iedereen, en dan naar Calgory.

Onderweg stoppen we in Houston. Ik moet direct denken aan de zin “Houston, we have a problem”, die ik ergens in een of andere film heb gehoord. Als ik even op Google zoek, ontdek ik dat dit een zeer beroemde zin is. Nou, het ‘problem’ dient zich al snel aan, want we horen van de bevolking hier dat er twee grote bosbranden zijn. Daarom is het hier zo heiig, zeggen ze. Ik dacht al dat het gewoon mist was, maar hier ziet men direct dat het een ander soort probleem is. De branden zijn toch zo’n 400 kilometer hier vandaan, in de buurt van Kelowna, 350 km ten Oosten van Vancouver.
De toeristeninformatie heeft nog geen berichten dat er wegen zijn afgesloten, dus we hopen dat het voor ons en onze plannen allemaal wel meevalt. We zullen zien.