Boontje

Chicago.
Ik wil graag naar het milleniumpark, naar het kunstwerk kijken dat ze in de volksmond de ‘boon’ noemen. Ik heb er iets over gelezen op internet. Onze tomtom toont erg veel bestemmingen waar ‘milleniumpark’ in voorkomt, dus ik kies er maar een op de gok.
“Links aanhouden, richting Sjiekakko,” roept onze dame van de tomtom. Nou, dat doen we, maar al snel zitten we midden in het centrum tussen de wolkenkrabbers, eenrichtingverkeer, heel veel auto’s en overstekende mensen. Het signaal voor de tomtom komt niet goed door en we krijgen steeds te horen dat we om moeten draaien. Ik probeer een andere bestemming te vinden en ondertussen manoeuvreert Henk door de drukte.
Het zweet breekt me uit, dit is wat anders dan de andere (ruime en toegankelijke ) Amerikaanse steden.
“Probeer om te draaien” hoor ik weer. Ik zet geïrriteerd het geluid uit en probeer me te oriënteren.
“Rechtdoor,” roep ik naar Henk als ik een bord met ‘beachside’ zie, “daar is het water.”

En zo vinden we een prima parkeerplaats aan de rand van het centrum vlak aan het meer. Zo druk het zojuist was, zo rustig is het nu.
Pfff. Ik slaak een zucht van verlichting. Ik heb steeds weer bewondering voor de stuurmanskunsten van Henk in al die drukte. Zou niets voor mij zijn. Toch gaan we de stad in, de auto staat hier prima en lopend is het goed te doen. Chicago heeft heel wat te bieden. We kijken onze ogen uit bij al die verschillende gebouwen, de een nog groter dan de andere. Het is een mooie stad, een gezellige stad met her en der knusse eetgelegenheden, oude gebouwen, leuke winkels en vriendelijke mensen.
We kuieren op ons gemak richting Milleniumpark. De ‘boon’ is inderdaad geweldig om te zien, het hele park is mooi en de wandeling ernaar toe ook. We lunchen onderweg en we hebben een gezellige dag.
Eind van de middag, als onze voeten moe zijn van al dat lopen, zijn we weer terug bij onze Bigfoot. Vanwege de verkeersdrukte besluiten we om eerst maar eens te koken op deze parkeerplaats en pas na het eten te vertrekken.

Ik loop met het parkeerkaartje naar de betaalautomaat, voer de gevraagde biljetten in en krijg mijn ticket terug. Dan loop ik naar de uitrijpoort. Ik wacht op Henk, die met de Bigfoot aan komt rijden tot voor de slagboom. Omdat de Bigfoot zo hoog is, sta ik bij de paal met de slagboom. Daar wil ik de kaart weer invoeren, maar de automaat weigert. Ik probeer het nogmaals. Geen resultaat.
“Hij doet het niet,” roep ik naar Henk.
“Andersom?”
“Ook niet…misschien sta je te ver naar voren?”
Henk zet de Bigfoot in z’n achteruit en rijdt een meter terug. De neus staat nu precies boven de sensor in het asfalt.
“Nog niet…”
Wat raar is dit. Gelukkig stopt er een fietser die komt kijken wat er aan de hand is.
“Weet u hoe dit werkt?” vraag ik. Ik ga er van uit dat ik iets fout doe, want vlak voor ons is er nog iemand uit gereden.
De man die gestopt is probeert hetzelfde als ik al deed, weer zonder resultaat. Ik druk op het knopje met een telefoon er op, voor hulp. De telefoon gaat lang over, maar dan hoor ik toch een stem door de intercom: “Hoe kan ik u helpen?”
Ik leg in mijn beste Engels uit dat ik de kaart niet in het apparaat kan doen.
“Heeft u wel de barcode boven?”
“Jazeker!”
“Hoe ver gaat de kaart in het apparaat?”
“Helemaal niet…”
De behulpzame fietser legt ook nog even uit hoe de situatie is, en dan horen we dat er iemand aankomt. Zo niet, dan mogen we terugbellen. Henk zet de motor uit. Dit duurt nog wel even.
Ik klets wat met de fietser over onze reis en de auto, maar er komt niemand aan om de slagboom te openen. Ik druk opnieuw op de knop.
“Hoe kan ik u helpen?”
“Ik sta hier nog steeds,” roep ik verontwaardigd.
“Kunt u even uitleggen wat er aan de hand is?” De man aan de intercom weet blijkbaar van niets. Ik vertel mijn verhaal opnieuw en deze man weet hoe de slagboom van afstand te openen. Na het opnoemen van het kaartnummer en de betaalcode zien we hoe de slagboom opengaat. Henk start de motor maar voor hij heeft kunnen optrekken, gaat de slagboom al weer keurig dicht.
Ik druk voor de derde keer op de knop.
“Hoe kan ik u helpen?”
“Heb ik u al gesproken?” vraag ik.
Nee. Ik vertel mijn verhaal voor de derde keer, noem direct de betaalcode en gelukkig, daar gaat de slagboom weer open. De fietser, die nog steeds bij ons staat, snelt op de slagboom af en houdt hem tegen, voor het geval hij weer dicht wil gaan voor we er door zijn. Dit keer gaat alles goed.
Chicago. Mooie stad maar je komt er niet zomaar in en ook niet zomaar uit.

Rammeltje

Het is nog een heel gedoe om alles te regelen om onze auto weer naar huis te verschepen. Gelukkig heeft de firma die de verscheping regelt, Seabridge, alle stappen keurig op papier staan. Maar toch word ik een beetje onrustig. Loopt alles volgens planning? Vergeten we niets? Om onze Bigfoot in de haven van Baltimore te krijgen, hebben we iemand van een bureau nodig om ons in de haven te begeleiden. Met ‘ons’ bedoel ik dan Henk en de Bigfoot, want er mag maar één persoon mee het havengebied in. Waarom horen we niets van de escort service? Waarom reageren ze niet op mijn mail? Hoever is het nog? Redden we dat wel? Als we maar geen pech krijgen…dan loopt de planning mis.

“Komt goed, maak je niet druk,” zegt Henk maar dan is er opeens een rammeltje dat er niet moet zijn. Het is een soort gebrom, dat verdwijnt als we stil staan.
“Daar zal je het hebben,” denk ik bij mezelf.
We stoppen op een parkeerplaats bij een truckgarage en Henk krikt de cabine omhoog om te kijken of hij kan zien wat er aan de hand is. Al snel heeft hij ontdekt wat het is. Er blijken twee klemmen afgebroken te zijn, waardoor er een stang kan gaan resoneren tijdens het rijden. We hebben heel wat reserveonderdelen bij ons, maar dat soort klemmen dan weer niet. De eigenaar van de garage komt belangstellend kijken maar ook hij heeft dit onderdeel niet in zijn voorraadbakken liggen. Gelukkig bieden tie ribs een tijdelijke oplossing, en nu maar hopen dat ze de laatste kilometers blijven zitten. We moeten nog 600 mijl, dat is een kleine duizend kilometer.
Er komt een bevestigingsmail van het bureau dat de auto in de haven zal begeleiden, dus alles zal inderdaad wel goed komen. Over precies een week zitten we al op de luchthaven van Newark, te wachten op onze vlucht. Nederland, we komen er aan hoor!