Terug naar huis

We arriveren op zondag bij Mary en haar man in Smyrna (we hebben Mary bij de Grand Canyon ontmoet) en worden allerhartelijkst ontvangen. We blijven daar tot dinsdag, dan gaan we op weg naar Baltimore, alwaar we Bigfoot zullen achterlaten in de haven. Dat verloopt allemaal naar wens, alle papieren zijn in orde en alles kan vlot afgehandeld worden. Eerder dan verwacht staan we bij het busstation van de Greyhound. We hebben kaartjes via internet besteld, waarop naast de datum ook de vertrektijd staat vermeld. Als ik vraag waar we straks moeten zijn, zegt de man die me helpt: “Je kunt waarschijnlijk wel een bus eerder nemen, ik geef je wel een seintje als daar nog plaatsen vrij zijn.”
Dat lukt, de bus naar Newark via New York zit niet vol en we kunnen een uur eerder vertrekken. Alles loopt op rolletjes.
Het hotel in Newark is prima en we beginnen aan onze laatste nacht in de VS.

De volgende dag gaan we met de gratis shuttlebus naar de luchthaven. Drie uur van te voren moet je aanwezig zijn, zegt men, dus dat doen we ook netjes. In de praktijk komt het er op neer dat we alles snel geregeld hebben omdat we geen bagage meenemen. Alleen handbagage, maar die hoeft niet ingecheckt te worden. We hebben dus tijd over. Dan maar ergens lekker zitten en wat drinken of zo. Dat is altijd een goed tijdverdrijf.
Ik wijs naar een soort van pub en zeg: “Daar, dat lijkt me wel gezellig.” We lopen naar binnen en ik zeg tegen de serveerster dat we iets komen drinken. Als je wilt eten kun je aan een tafeltje zitten, voor alleen drinken moet je meestal aan de bar plaats nemen.
“Vindt u het erg om aan een tafeltje te zitten? Aan de bar is helaas geen plaats.”
Nee, natuurlijk is dat niet erg, en we lopen mee naar achteren en krijgen een plaatsje aan het raam, waar we zo op de vliegtuigen kunnen kijken. Mooi uitzicht, hier komen we onze tijd wel door.
De serveerster drukt op de tablet die op tafel staat om voor ons de menukaart tevoorschijn te toveren. Dat is grappig, de menukaart is digitaal. Dat heb ik nog nooit gezien. We hebben beiden een tablet voor onze neus en gaan eens kijken wat er zoal te bestelen valt. Ik kies voor grapefruitsap en Henk wil appelsap.

De ober, die bij dit tafeltje hoort, komt eens kijken of we onze keus hebben gemaakt en zet meteen een mandje met brood en boter bij ons neer. Wouw, na al het zachte zoete sandwichbrood wat we normaal gesproken krijgen ziet dit er fantastisch uit. Vers gebakken stokbrood en twee royale sneden zuurdesembrood. Het water loopt al in mijn mond maar helaas, we komen alleen wat drinken dus daar attendeer ik de ober dan ook op.
De man, die zo te zien van Italiaanse komaf is, lacht zijn witte tanden bloot en grijnst: “Geen probleem, eet maar lekker.”
“Maar….”
“Geen probleem,” verzekert hij me nogmaals.
Hij legt uit dat we op de tablet onze keus kunnen aanvinken, en dat we daarna onze creditcard boven door dat gleufje moeten halen om de betaling te doen. Als we dat hebben gedaan, zal onze bestelling worden gebracht.
“Maar ik heb geen creditcard…” zeg ik.
De ober kijkt me aan.
“Nee echt niet, cash alstublieft,” zeg ik.
Dat ik geen creditcard heb, is niet gelogen. Dat Henk er wel een heeft, dat zeg ik niet. Ik wil gewoon cash betalen. De dollars moeten op.
De ober vertelt me dat we hier echt niet met contant geld kunnen betalen.
Ik houd voet bij stuk en laat mijn portemonnee zien. Er zit echt geen creditcard in, wel cash.
“Ik ga mijn baas vragen of ik met mijn creditcard kan betalen en dat jullie mij terugbetalen,” stelt onze ober voor.
Jeetje, dat noem ik nog eens service.

Als we onze drankjes bijna op hebben, komt de man informeren of we nog iets willen gebruiken.
“Kunnen we cash betalen?” vraag ik nogmaals omdat ik daar nog geen duidelijkheid over heb.
“Nee, helaas niet, maar maakt u zich maar niet druk, het is geen probleem.”
“No problem?” vraag ik. Ik begrijp het niet helemaal.
“Nee, echt, helemaal geen probleem,” verzekert hij ons.
Ik begrijp dat we niet hoeven te betalen. Daarom durf ik geen tweede glas vruchtensap te bestellen, dat zou toch wel heel brutaal zijn, vind ik.

Als we opstappen, wenk ik de ober en ik wil hem een flinke fooi geven.
Hij weigert in eerste instantie. Als ik aandring, pakt hij het geld uiteindelijk aan.
Hij buigt een keer met zijn hoofd als teken van dank en grijnst. Wij grijnzen terug en lopen richting gate.

Dit is een grappige afsluiting van een lange periode, denk ik. Wat hebben we veel gezien en meegemaakt. We zijn in totaal zeven maanden in Noord-Amerika geweest, met twee onderbrekingen. We hebben Canada verkend, we hebben de VS gezien. We zullen er wel nooit meer komen maar we kunnen terugkijken op een schitterende reis.
Het vliegtuig vertrekt keurig op tijd en 8 uur later staan we op Schiphol.

Hallo Nederland, we zijn er weer!