De tovenaar van Oz

Kansas. Vlak, dor en droog. Kansas, land van Dorothy, van de tovenaar van Oz. Als kind al had ik dit boekje en ik vond het een schitterend verhaal. Zoals ik me Kansas toen voorstelde, zo is het ook. Vlak, dor en droog. De mensen zijn spraakzaam en vriendelijk. Het weer is prachtig, 15 graden ’s morgens vroeg en dat wordt hoger naarmate de dag vordert. Dat merk je direct: we hebben weer veel meer belangstelling. Als de mensen vragen wat we in hemelsnaam in Kansas zoeken, zeg ik dat ik wil zien waar Dorothy woonde. Dat tovert direct een glimlach op alle gezichten. Bij de pizzeria, bij de supermarkt, op de parkeerplaats bij de wasserette, overal hebben we aanspraak. Op deze laatste parkeerplaats staan we wat langer: drie machines was worden gedaan terwijl we lunchen. De deur staat open.

“Klop klop…” hoor ik roepen.
“Wie is daar?” antwoord ik.
“Local Newspaper,” zegt de man die naar me omhoog kijkt, camera in de hand.
“Hebt u een ogenblikje? Ik ben gebeld door de supermarkt.”
Ik moet lachen en ga naar buiten. Of we bezwaar hebben tegen een foto, voor in de krant.
Nee, natuurlijk niet, geen probleem.
“This is unique!”
Ja, inderdaad, dit horen we vaker, dat we bijzonder zijn.
We poseren voor de Bigfoot en Henk beantwoord de vele vragen die de man hem stelt. Hij krabbelt de antwoorden op een vodje papier. Er verzamelen zich nog wat mensen rond de Bigfoot en ze stellen ons dezelfde vragen. Gewillig beantwoorden we die, keer op keer dezelfde antwoorden maar het is al zo lang geleden dat we zoveel belangstelling hadden, dat het niet vervelend is. Integendeel, het voelt vertrouwd.
Door alle consternatie vergeet ik te vragen of we een digitale kopie van de krant kunnen krijgen, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat dat waarschijnlijk te veel gevraagd zou zijn. Het dorp is een van de grootste in de omgeving: twee rijen huizen langs de weg met wat winkels, een supermarkt, een wasserette. Er is zelfs een stoplicht. Daaromheen veel grond, landbouwgrond, in deze tijd van het jaar dor en droog, het heeft de laatste twee jaar bijna niet geregend, horen we. De zon schijnt en het is 24 graden. Het voorjaar dient zich aan en het leven begint weer op gang te komen in Kansas, het land van Dorothy en haar hondje Toto. Morgen komen we in de krant, of overmorgen. Maar dan zijn we al weer weg. Kansas City, staat in de tomtom.

Na de lunch rijden we door tot in Tescott. We parkeren naast de kerk en hebben al snel een clubje kinderen rond de auto staan. Ze zijn allemaal razend nieuwsgierig en willen graag van alles weten. Geduldig proberen we alle vragen te beantwoorden en een meisje wil zelfs weten of ze ons accent ook kan leren, want het klinkt zo leuk. Uiteindelijk nodigen we ze allemaal uit om binnen te komen, want ze zijn duidelijk erg nieuwsgierig hoe dat er uit ziet. Ze zijn onder de indruk van alles, dat merk je wel. Als er andere kinderen bijkomen, beginnen ze enthousiast te vertellen wat ze van ons hebben gehoord.

Henk vraagt of er een café in het dorp is en ze bieden aan om mee te lopen om ons de weg te wijzen. Het is een eetcafé genaamd ‘Somewhere’en de oma van een van de kinderen is de eigenaar. Als we er zijn, gaat de tamtam snel en ook oma komt kijken naar de wereldreizigers. We blijven daar dus eten, dat moge duidelijk zijn. Het toetje krijgen we van het huis. We zijn in ‘the best place in town’, roep ik. Dat er maar één ‘place’ is, dat doet er even niet toe.
Als afsluiting nog even een wetenswaardigheidje: ik houd bij, waar we overnachten. En vannacht maken we voor de 500e keer ons bed klaar in de Bigfoot.