De Goeroe

Het is een beetje een rare reis dit keer, vind ik. We zijn natuurlijk terug in Amerika om onze reis af te maken, maar dat was niet op déze manier de bedoeling. Er kwam iets tussendoor, waardoor we in januari naar Nederland moesten, met achterlaten van de Bigfoot. Dit laatste verblijf in de USA is dus korter en staat voor mijn gevoel in het teken van ophalen van de Bigfoot. Die moest namelijk nog van Los Angeles naar Baltimore, dus van west naar oost. Dat is een heel eind, dat doe je niet zomaar. Mijn gevoel zegt nu steeds dat we op de terugreis zijn, al vanaf het begin. Dat maakt het dus een beetje raar. Want we hebben nog twee weken!

Gisteren werd dat gekke gevoel bevestigd omdat we de tickets nog moesten boeken. Nou is dat boeken niet mijn sterkste punt, ik word er een beetje zenuwachtig van.
Ik zoek en zoek en klik vele pagina’s open op internet om een gunstige vlucht te vinden. Russische maatschappij? Nou eh…nee, dit keer niet. Via IJsland? Nee. Lange wachttijden, nee, niet een hele dag op een vreemd vliegveld rondhangen. Als ik wat vind, wat me lijkt, is er geen extra beenruimte beschikbaar voor Henk.
“We kunnen ook een andere dag vliegen, kijk eens een dag eerder?”
Daar ga ik weer, het hele ritueel af. Klik. Klik. Klik. Ik heb inmiddels meer dan 20 pagina’s open staan. Sommige sites roepen dat mijn tijd verstreken is, dat ik de gegevens weer moet verversen. Ik ben het overzicht kwijt, wis alles en begin weer opnieuw. Een enkele reis is soms beduidend duurder dan een retour (klinkt raar maar is echt zo), dus dat moet ook gecheckt worden. Ik raak een beetje wanhopig. Als ik weer iets vind, is er toch altijd die twijfel, want ik zag ongeveer dezelfde reis toch ook ergens nog flink goedkoper? Klik. Klik. Klik.
Eindelijk, daar is iets wat we willen: via de AirtketGuru (ja echt, zo heet die organisatie) is er een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam. Klaar met zoeken! Boeken.

We krijgen een bevestigingsmail waarin staat dat we onze creditcard moeten scannen samen met een ID. Dit in het kader van de veiligheid. Daarbij is er een klein bedrag van onze creditcard afgeschreven ter controle. We moeten onze creditcard maatschappij bellen, dit bedrag opvragen, en vervolgens aan hen doorgeven wat er is afgeschreven. Daarna krijgen we dat weer terug, alles voor de veiligheid. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Maar vooruit, alles is steeds anders in deze digitale wereld, dus we skypen met de creditcard maatschappij in Nederland en horen dat dit toch wel vaker voorkomt. Dat is geruststellend.

We krijgen telefoon: de Goeroe aan de lijn. Hij heeft ons een mail gestuurd en of we de gegevens willen controleren. We moeten ook nog een tekst kopiëren en terugsturen, dat we akkoord zijn met alle voorwaarden, dat we alles snappen en dat we toestemming geven om het bedrag af te schrijven. Doen we ook! We moeten ook nog terugbellen dat we dit hebben gedaan. Vooruit dan maar (leve de Walmart met zijn gratis WiFi) en ik Skype met iemand met een zwaar accent. Lijkt wel uit India of zo. Jaja, we krijgen nu de tickets toegestuurd.
De volgende morgen is er mail dat ze de tickets nog niet kunnen sturen. We moeten nog een bevestigingsmail sturen en we hebben ook nog geen verzekering afgesloten. Dat is toch wel erg raadzaam, volgens de Goeroe.

Er bekruipt ons een vreemd gevoel. Klopt dit wel allemaal? We bellen met de creditcard maatschappij. Er is een bedrag gereserveerd dat hoger is dan de kosten van de tickets. Dat is raar. Het bedrag is echter nog niet afgeschreven, dat ligt in handen van Lufthansa. Nou, dat klinkt al geruststellend, de Goeroe heeft toch de juiste maatschappij benaderd. Ik besluit Lufthansa dan maar te bellen. Daar hoor ik dat er inderdaad een reservering is voor Hendrikus en Henrica, hoera! De juffrouw aan de lijn is erg behulpzaam, ze stuurt ons een mail die we nodig hebben om de tickets op de luchthaven te kunnen printen. Ze kan echter niet zeggen welk bedrag afgeschreven gaat worden en of er extra beenruimte beschikbaar is. Voor de beenruimte bel ik met United Airlines.
Ik heb een moeizaam gesprek met een computer:
“Wilt u een nieuwe reservering maken of wilt u een bestaande reservering wijzigen? Noem uw keuze.”
“Ja, die laatste.”
“Ik heb uw keuze niet verstaan, wilt u een nieuwe reservering maken of wilt u een bestaande reservering wijzigen? Noem uw keuze.”
“Ik wil een bestaande reservering wijzigen.”
“Ik heb uw keuze niet verstaan, wilt u een nieuwe reservering maken of wilt u een bestaande reservering wijzigen? Noem uw keuze.”
Heb ik dan zo’n belabberde uitspraak?
“Het lijkt zo niet te lukken. We gaan het anders proberen.”
Zijn computers dan toch intelligent?
“Noem uw reserveringsnummer.”
“Q2ALZW”
“Ik heb u niet verstaan. Wilt u uw reserveringsnummer nogmaals noemen?”
“Q2ALZW”
“Ik heb u niet verstaan. Ik ga u doorverbinden met een medewerker, een ogenblik.”
Net als ik Henk wil meedelen dat computers toch intelligent zijn, wordt de verbinding verbroken.

Ik zoek de site van United Airlines op en ontdek dat ik ook online onze stoelnummers kan wijzigen. Met het nummer van de Goeroe kom ik in onze boeking, kan ik de stoelen zien en ontdekken we dat er nog stoelen vrij zijn met extra beenruimte. Klik. Klik. Klik. Geboekt!
Alles geregeld, lijkt het. Bevestiging van de vlucht en van de stoelen. Verder heb ik de Goeroe geloof ik niet meer nodig. Die kan fluiten naar zijn tweede bevestiging en zijn extra verzekering. Wat een klus. Het heeft me een aantal uren gekost om zover te komen. Nu laat ik het maar los, want dat is wat een Goeroe zou adviseren, denk ik.

Tussen al deze toestanden door zijn we Denver gaan bekijken, een stad van ruim 150 jaar oud. Volgens de Wikipedia is dat een stad die makkelijk door toeristen wordt overgeslagen. Nou, wij zijn wel gecharmeerd van deze stad. Het ‘lower downtown’ is gezellig. De zon schijnt en het is warm, er zijn terrasjes, leuke winkels. Midden in de straat een voetgangersgebied, met stenen tafels en stoelen. Daar zitten een aantal daklozen en zwervers gezellig te schaken. We spreken ze aan en maken een foto.
“Die zijn meer bijdehand dan ik,” zegt Henk, “want ik kan niet schaken…”
We lopen door de 16th street, the Mall, de lange winkelstraat, richting State Capitol. Dat is het gouvernementsgebouw van de staat Colorado. Tot onze verrassing zijn bezoekers welkom. We moeten wel door de security check, maar dat is een fluitje van een cent. Daarna staan we binnen in dit imposante gebouw, waarvan de bouw begon in 1880 (gereed in 1903). Wat een pracht en praal!
“Dat moet destijds heel wat geld hebben gekost, en wat een werk!” merk ik op.
“Uurloon was toen 35 cent” antwoord Henk.
Ineens bekijk ik het allemaal met andere ogen. Tja, dat was een heel andere tijd, natuurlijk. Dat realiseer je je niet direct als je zo’n gebouw binnenkomt. We gaan van de ene verdieping naar de andere, kijken in de congreszalen en spreken met mensen. We ontmoeten een man die ons voorstelt aan Dickey Lee Hullinghorst en we hebben een kort gesprekje met haar. Dat kan zomaar. Grappig is dat. Ik ‘Google’ nog wel even wie ze nou precies is, want de man die ons aan haar voorstelt kan wel zeggen dat ze heel belangrijk is, maar ik ken haar niet. Google leert me dat zij de voorzitter van het huis van Afgevaardigden is. Nou, ik ben onder de indruk van dit kleine vrouwtje, 71 jaar en nog steeds iedere dag aan het werk. Als iedereen weg is, ga ik even op haar stoel zitten. Zo voelt dat dus…