Salt Lake City

6 maart.

Salt Lake City. Hoofdstad van Utah, maar ook stad van de grote Salt Lake tempel van de Mormonen. Die willen wij wel eens bekijken. De tomtom leidt ons naar het beroemde gebouwencomplex. Helaas, de tempel zelf is gesloten voor publiek maar er zijn genoeg andere gebouwen in de Tempel Square die wel te bezichtigen zijn. We gaan maar eens naar het bezoekerscentrum. Zoals te verwachten is, worden we al direct aangesproken door twee jonge vrouwen met de bekende vragen: hoe het er mee gaat, waar we vandaan komen, of we voor het eerst hier zijn. We beantwoorden de vragen netjes maar ik voel wel een ondertoon in hun belangstelling. Ze hebben belang bij zieltjes winnen, denk ik bij mezelf, daardoor klinkt hun belangstelling wat gemaakt en dat maakt ook dat ik een beetje afstand bewaar. Maar blijkbaar voelen de dames wel aan dat ik niets wil, ze dringen niet verder aan. Dit herhaalt zich nog enkele keren. Er lopen hier veel jongeren rond uit allerlei landen, die in het kader van het geloof hier in Salt Lake City een half jaar of langer ‘op missie zijn’. Ze dragen een naamkaartje: Sister of Brother, en dan hun achternaam. Maar het bezoekerscentrum is mooi ingericht met prachtige schilderijen met Bijbelse taferelen en daar kan ik best wel van genieten.

Er is ook nog een museum, dat helaas tijdelijk gesloten is. Maar aan de overkant zien we wel de ‘Family History Library, dat de grootste databank ter wereld met genealogische gegevens. We besluiten daar maar eens binnen te stappen. We zijn hier nu toch!
“Hoeft hier niemand te werken?” vraagt Henk, als hij de vele mannen in keurige pakken ziet die niets lijken te doen.
“Dat is werken,” leg ik hem uit. “Ze zitten hier om ons te verwelkomen, dat is hun werk.”

We worden inderdaad hartelijk welkom geheten door een van die mannen, die bij de ingang achter een balie zit. Hij loopt vervolgens met ons mee naar een vrouw, die uitlegt wat men hier doet en of we een filmpje van vier minuten willen bekijken over de databank? Nou, dat wil ik wel en dan worden we weer overgedragen aan twee mannen in pak, die voor ons een filmpje aanzetten waarin we zien hoe hier miljarden gegevens uit de hele wereld zijn opgeslagen.

Na afloop komt er weer iemand anders die zich over ons ontfermt (“Zie je nou wel Henk, daar zijn al die mensen voor…”) en die vraagt waar we naar zoeken. Want als je hier komt, zoek je iemand.
“Tja, zoeken we wel iemand?” Ik kijk Henk vragend aan.
“Mijn zwager is met een stamboom bezig,” leg ik uit aan Sister Jorgensen, “en hij wil wel graag wat meer gegevens over de Vollenbroeken in de USA.”
We mogen mee naar de bibliotheek. Daar zitten tientallen mensen achter computers te speuren naar hun voorouders.
Sister Jorgensen legt uit hoe de computer werkt en dan mag ik onze familienaam intypen.
“Vollenbroek”
Druk nu op ‘Search’, zegt ze als een schooljuf.
In een oogwenk staan daar meer dan 450.000 records, allemaal betreffende Vollenbroeken zo te zien. Er zijn heel wat gegevens dubbel, driedubbel of zelfs meer, omdat ze uit diverse databanken zijn gehaald. Maar dat mag de pret niet drukken.
Henk scrolt wat door de gegevens en stoot me aan: “Hier, mijn oom, en warempel, mijn vader.”
Ook de Nederlandse gegevens staan in deze database opgenomen. Het is toch wel wonderlijk om zo ver van huis de gegevens van je vader te vinden.

Het blijkt dat in verband met de privacy, de adresgegevens van de levende Vollenbroeken niet beschikbaar zijn. Maar ach, we zijn al lang blij dat we de Amerikaanse tak voor mijn zwager kunnen printen, al is het dan alleen maar de namen en van sommigen ook de geboortedata en voor zover van toepassing de sterfdatum.
We zijn druk bezig, we zitten, scrollen en printen en het is eigenlijk onbegonnen werk, we weten niet wat er al bekend is bij mijn zwager en wat niet, maar goed, beter iets dan niets, zo redeneert Henk.
We kopiëren zelfs een handgeschreven acte, gewoon omdat dat leuk is. Die foto’s zitten ook in de database. We betalen alleen de printjes, verder zijn er geen kosten aan verbonden. Nou zwager, we hopen dat je er iets aan hebt!