We blijven snotteren...
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
06 Maart 2015 | Verenigde Staten, Tusayan
3 maart
We overnachten vlak bij de Grand Canyon, net buiten het park. De volgende morgen is het stralend weer, de zon schijnt en de lucht is blauw. Drie maal raden wie er dus weer bij ‘het gat’ gaan kijken.
Wat een ander uitzicht dan gisteren! Wouw, dit is spectaculair. Allemachtig, wat een plek op aarde. Ik kan er niets aan doen, ik ben soms een beetje gevoelig voor dit soort dingen en tranen springen me dus in mijn ogen. Ik snotter wat tegen de schouder van Henk aan, die vrolijk met me mee snottert omdat zijn griep nog steeds niet over is.
“Mooi he?” fluister ik.
“Zeker,” fluistert Henk terug en hij drukt me stevig tegen zich aan.
We rijden naar een ander punt, waar we weer een andere kijk op dit wereldwonder hebben. Op de parkeerplaats ontmoeten we twee dames, die met een auto met paardentrailer op reis zijn. Ze bewonderen onze Bigfoot en wij op onze beurt mogen hun paarden bewonderen.
“Dit heb ik nog nooit gezien,” zeg ik, “je paard meenemen op reis.” Wel stoer hoor, twee van die vrouwen op leeftijd die gezellig samen op vakantie zijn. Iedere dag de trailer uitmesten, rijden, steeds weer zorgen dat er voldoende hooi is, zoeken naar een overnachtingsplek waar de paarden kunnen staan… ik vind het nog al wat! Maar Mary en xx lijken er hun hand niet voor om te draaien.
We worden uitgenodigd bij de dames langs te komen, als we aan het eind van onze reis zijn. Ze wonen in de buurt van Baltimore, waar we onze Bigfoot zullen inschepen. Nou, dat is een schitterend aanbod. Altijd fijn om een adres te hebben van waaruit je kunt wachten op de vlucht naar Nederland.
Die avond maken we bivak ergens hoog in de bergen, bij Jacob Lake. Er ligt hier een dikke pak sneeuw. De volgende morgen zien we dat het tot wel -15 graden heeft gevroren. Gelukkig doet de kachel het goed en hebben wij zelf geen kou geleden. Maar groot is onze schrik als de auto niet wil starten. Bigfoot is op de een of andere manier niet bestand tegen de kou?
Henk duikt onder de motorkap, hij hevelt de cabine omhoog en controleert de dieseltoevoer. Hij vervangt zekeringen en pomp de diesel handmatig omhoog. Hij start diverse keren zonder resultaat. Ik maak me zorgen. Ook over het starten, maar meer over Henk, die daar in de vrieskou aan het werk is terwijl de griep nog steeds niet over is. Zijn stem is schor en hij hoest als een ouwe zeehond. Maar eindelijk, gelukkig, de auto start weer. We kunnen weer verder. Salt Lake City, staat er in onze tomtom.
De weg naar SLC is spectaculair. We rijden door een gebied dat ‘Painted Desert’ heet. Ongelooflijk, wat een rit, wat een uitzicht, wat een natuur!
We overnachten vlak bij de Grand Canyon, net buiten het park. De volgende morgen is het stralend weer, de zon schijnt en de lucht is blauw. Drie maal raden wie er dus weer bij ‘het gat’ gaan kijken.
Wat een ander uitzicht dan gisteren! Wouw, dit is spectaculair. Allemachtig, wat een plek op aarde. Ik kan er niets aan doen, ik ben soms een beetje gevoelig voor dit soort dingen en tranen springen me dus in mijn ogen. Ik snotter wat tegen de schouder van Henk aan, die vrolijk met me mee snottert omdat zijn griep nog steeds niet over is.
“Mooi he?” fluister ik.
“Zeker,” fluistert Henk terug en hij drukt me stevig tegen zich aan.
We rijden naar een ander punt, waar we weer een andere kijk op dit wereldwonder hebben. Op de parkeerplaats ontmoeten we twee dames, die met een auto met paardentrailer op reis zijn. Ze bewonderen onze Bigfoot en wij op onze beurt mogen hun paarden bewonderen.
“Dit heb ik nog nooit gezien,” zeg ik, “je paard meenemen op reis.” Wel stoer hoor, twee van die vrouwen op leeftijd die gezellig samen op vakantie zijn. Iedere dag de trailer uitmesten, rijden, steeds weer zorgen dat er voldoende hooi is, zoeken naar een overnachtingsplek waar de paarden kunnen staan… ik vind het nog al wat! Maar Mary en xx lijken er hun hand niet voor om te draaien.
We worden uitgenodigd bij de dames langs te komen, als we aan het eind van onze reis zijn. Ze wonen in de buurt van Baltimore, waar we onze Bigfoot zullen inschepen. Nou, dat is een schitterend aanbod. Altijd fijn om een adres te hebben van waaruit je kunt wachten op de vlucht naar Nederland.
Die avond maken we bivak ergens hoog in de bergen, bij Jacob Lake. Er ligt hier een dikke pak sneeuw. De volgende morgen zien we dat het tot wel -15 graden heeft gevroren. Gelukkig doet de kachel het goed en hebben wij zelf geen kou geleden. Maar groot is onze schrik als de auto niet wil starten. Bigfoot is op de een of andere manier niet bestand tegen de kou?
Henk duikt onder de motorkap, hij hevelt de cabine omhoog en controleert de dieseltoevoer. Hij vervangt zekeringen en pomp de diesel handmatig omhoog. Hij start diverse keren zonder resultaat. Ik maak me zorgen. Ook over het starten, maar meer over Henk, die daar in de vrieskou aan het werk is terwijl de griep nog steeds niet over is. Zijn stem is schor en hij hoest als een ouwe zeehond. Maar eindelijk, gelukkig, de auto start weer. We kunnen weer verder. Salt Lake City, staat er in onze tomtom.
De weg naar SLC is spectaculair. We rijden door een gebied dat ‘Painted Desert’ heet. Ongelooflijk, wat een rit, wat een uitzicht, wat een natuur!
-
06 Maart 2015 - 20:23
Erny:
Jaaaa, daar kan ik niet tegenop! Wat jullie allemaal tegenkomen, geweldig! Ik was gisteravond al blij met een mooie zonsondergang, ook heel mooi hoor!
Beterschap voor Henk en blijf vooral snotteren bij mooie plaatjes -
06 Maart 2015 - 20:24
Gerda Uit Zeeland:
Hallo Hetty en Henk, jullie mogen gewoon lekker emotioneel zijn toch!
Dit zie je maar eens in je leven toch! En 'n beetje hangen bij en aan elkaar dat betekend dat
jullie veel om elkaar geven. Wij krijgen 't weekend de lente te zien. Dus gaan wij lekker naar buiten, dichtbij het strand en de duinen wonen wij.
Groetjes Gerda -
06 Maart 2015 - 20:44
Hetty:
Heel herkenbaar hoor: snotteren als je iets moois ziet!! Hopelijk krijg je nog veel meer van zulke momenten.
Maar dat hoesten als een zeehond zint me nog steeds niet! Toch geen longontsteking??
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
