Lek

Dag 25, 5 april

We zijn net “Zwaan, kleef aan”. We begonnen met twee auto’s en zijn inmiddels met 5 voertuigen op weg richting kust, maar dan wel door de woestijn.

“Poeffff….”
We zijn ongeveer een uurtje en 10 kilometer onderweg als ik schrik van een plof.
“Lekke band?!”
We stoppen en bekijken de schade. Ja hoor, lekke band. Hij staat direct al helemaal plat. Stuk gereden in de rivier de “Draa”, waar geen water in staat maar waar we wel gemeen scherpe stukken steen op ons pad treffen. Wat nu?

Henk probeert in ieder geval de Bigfoot iets achteruit te rijden, om de lekke band weg te rijden van de steenmassa. Dat lukt. Nu is het een kwestie van klossen er onder, stutten, krikken, om de beurt onder de auto, wat een spierballenwerk is dat krikken! Het is bovendien ook wel spannend want de auto is zwaar en staat scheef. Hij lijkt af en toe weg te zakken….wat gelukkig niet gebeurt met die mannen onder de auto.
Reserveband er af, ook al zo’n klus, gelukkig is er een lier om het gewicht te houden. Kortom, wat ik hier in een paar regels opschrijf duurde meer dan anderhalf uur maar dan kunnen we gelukkig weer rijden. Henk besluit de druk op te voeren van 2,5 naar 3 bar per band en gaat ook wat meer in het zand rijden om die scherpe stenen te omzeilen.

We zijn nog geen tien minuten op pad of we zitten muurvast op een stuk zand dat erg stabiel leek, maar het uiteindelijk niet was. De wielen hebben zich in het zand gegraven en gas geven heeft geen resultaat meer. Gelukkig kan Willie lieren en die komt dan ook zeer behulpzaam ons weer uit de brand helpen. Daarbij trekt hij zichzelf vast in het rulle zand, waardoor hij ook niet meer voor- of achteruit kan maar twee van die kolossen aan elkaar, het is een kwestie van aan het juiste touwtje trekken en dan zijn ze gelukkig beiden weer in staat om verder te rijden.

Ik baal toch wel een beetje van deze toestanden, want we houden de boel enorm op en het lijkt er op alsof wij de enigen zijn die te zwaar zijn voor dit soort avontuurlijke ritten. Ik weet dat we dit niet met opzet doen, maar ik voel me toch wel bezwaard. Vooral als we nog een tweede keer vast komen te zitten. Weer weet Willie ons er uit te lieren en dan zijn we nog een kilometer of vier verwijderd van een betere track.
We besluiten kamp te maken. Het is genoeg inspanning geweest voor vandaag. Tijd voor bier, dat hebben de mannelijke medereizigers wel verdiend. Tijd voor “Kanon”!