Waarom niet?

Dag 47, 29 april
Vandaag rijden we tot voorbij Tetuan, dan hoeven we morgen nog maar 40 kilometer naar de ferry. Op MapsMe zie ik een camping staan, de enige die we nog tegenkomen tot we bij Tanger Med zijn. Wat is dat toch een handig programma. Dankzij Bea, die me heeft geleerd hoe het programma werkt, gebruik ik ons oude navigatiesysteem eigenlijk niet meer. En MapsMe geeft aan dat er een camping is. Behendig navigeer ik Henk naar de aangewezen plek.

“Hier nog even de rotonde helemaal rond, want het ligt aan de andere kant van de grote weg, de ingang ligt naast de bushalte.”
We draaien de oprit op en het verbaast me al dat er geen bord staat. Wat blijkt? Er is helemaal geen camping. Het is een heuvelachtig gebied met veel bomen, er lopen wat koeien rond en omdat het veel geregend heeft is het erg modderig. We rijden de heuvel op en zien dat het terrein tegenwoordig in gebruik is als stortplaats voor puin en ander grof afval.
“Nee, kijk, daar staat toch een tentje, dat zal de beheerder zijn.” Ik wil grappig doen, want het tentje dat ik zie bestaat uit plastic afval, typisch zo’n tentje voor een zwerver.
“Kijk, de beheerder staat er ook al.”
We zien een man staan, die ons vrolijk begroet met een zwaai van zijn arm en zo ons welkom heet.
Ik stap uit om eens te vragen waar de camping is gebleven. Op mijn vraag of hij Frans spreekt, zegt hij: “Yo hablo Italiano.”
Nou, dat versta ik wel, “Yo hablo Espaňol,” geef ik ten antwoord.
Groot is mijn verbazing als we kunnen communiceren: de man in het Italiaans en ik in het Spaans. Af en toe gooi ik er nog een Frans woord tussen door, maar we begrijpen elkaar. Hij zegt dat we hier kunnen overnachten, hij zit hier al zeven maanden in zijn tentje. De camping bestaat niet meer. Aan de overkant van de grote weg vindt hij alles wat hij nodig heeft: een supermarktje waar je wat dingen kunt kopen en bij de grote hotels doet hij af en toe een klusje voor wat geld.
“Dus dat is je huis?” vraag ik en wijs op zijn tentje.
“Inderdaad,” zegt hij trots.
Een echte zwerver? Ik weet het niet, hij ziet er redelijk netjes uit en hij heeft een prettig gezicht met glinsterende ogen.
“Ik ga even boodschappen doen,” roep hij nog en verdwijnt dan de heuvel af, richting grote weg.

Als ik een uurtje later dezelfde kant op loop, kom ik hem tegen bij de pizzeria. Hij zit voor de dichte deur een broodje te eten. Pizzeria “Waarom niet” staat er op de gevel. Ik lees het twee keer, maar het staat er echt in het Nederlands: Pizzeria “Waarom niet”.
“Gesloten?” vraag ik.
“Ja, deze maand nog wel. Twee rotondes verder is een andere pizzeria.” Behulpzaam staat hij op en begint te wijzen waar ik heen moet.
“Ik kijk alleen maar wat rond, het is niet belangrijk,” vertel ik hem en denk aan de verse groenten die ik vandaag gekocht heb. Ik ga gewoon koken, heb ik zojuist besloten. En terwijl ik terug loop naar de Bigfoot, bedenk ik dat ik maar een extra grote pan eten maak. Je weet maar nooit, misschien komt hij nog buurten en dan heb ik een portie extra. Zoals geschreven bij de Pizzeria op de gevel: “Waarom niet?”
We zien onze buurman echter niet meer terug. Ik heb een restje eten voor morgen in de koelkast. Het wordt donker en we verduisteren onze raampjes.
Welterusten. De laatste nacht in Marokko. Op de vuilnisbelt, naast een zwerver. Ach, waarom niet…