Gas

Dag 52, 4 mei

In Spanje moeten we naar de MAN garage in Jerez de la Frontera om onze wegbanden weer op te halen. Die hebben we daar achtergelaten op de heenweg, toen we de off road banden er onder hebben gezet. We komen op 1 mei ’s middags aan, dag van de arbeid, dus een feestdag. Dat wisten we, dus we moeten wachten tot morgen. Er staat een Duitser, Jorg, ook te wachten met zijn camper omdat hij mankementen heeft. Het is een gezellige man en we hebben direct een leuk contact. Het beroemde kanon van Henk draagt bij aan de gezelligheid en al snel hebben we besloten om ook samen te koken. Het is net een camping, daar bij de MAN garage. Mijn enige zorg is of ik nog genoeg gas heb om de maaltijd te bereiden. In Marokko konden we nergens gas tanken en het lampje in de meterkast staat al meerdere dagen op rood. Als de mannen dan, na het eten, met ons kostbare restje gas via de gasbrander een kampvuur maken, roep ik een beetje paniekerig: “Nu weer stoppen, we willen morgen nog ontbijten met Brinta!”

“Geen zorgen, verderop kun je gas tanken,” weet Jorg, “hier verder in de straat is een gastankstation.” Dat is goed nieuws. De volgende morgen rijden we direct na de garage naar het tankstation voor het felbegeerde gas. Helaas, dat lijkt niet te lukken omdat de aansluiting heel anders is. Ook alle hulpstukken, die van ons en die ze daar hebben, kunnen er niet voor zorgen dat we kunnen tanken.
“Meer aansluitingen bestaan hier niet in Spanje,” deelt de behulpzame medewerkster mee.
Ongelooflijk, we hebben een Europees koppelsetje bij ons en dat past niet.
“Dan maar een campinggas kooktoestel kopen, als het op is,” besluit Henk.
Tja, in geval van nood is dat de beste oplossing.

We rijden omhoog, Portugal in. Ik ben hier nog nooit geweest en dit land staat al jaren op mijn verlanglijstje. Al voor de grens rijden we door een landschap met alleen maar bomen. Ook in Portugal gekomen zet dit zich door, en ik ontdek naast olijf- en eucalyptusbomen (wat ruiken die!) ook hele velden met kurk-eiken. Ik weet wel dat kurk van een boom komt, maar om dan langs honderden kurkeiken te rijden is wel bijzonder. Voor het eerst zie ik de stammen, ontdaan van het onderste deel van de bast. We worden af en toe ingehaald door een vrachtwagen met kurk. Ook zien we twee fabrieken die kurk verwerken. Het is blijkbaar kurk-oogst-tijd. Ik moet echt even stoppen en zo’n boom van dichtbij bekijken!
Verder valt ons op dat er veel ooievaars nestelen. Die moeten op de foto, dus daar wordt ook voor gestopt.
En dan, opeens, roept Henk: “Volgens mij hebben ze hier autogas.”
We zijn het tankstation al voorbij maar we draaien om. Nog steeds kon ik koken met het lampje op rood, al kreeg Henk uit voorzorg tijdens de lunch geen thee meer, om gas te sparen.
Henk draait een koppelstuk op de gas-ingang en moeiteloos kunnen we tanken. Ik kan het bijna niet geloven. Maar echt, we hebben weer vier groene lampjes. We doen nog even boodschappen in een grote supermarkt en dan vinden we een grote camperplaats aan zee waar we voor het eerst sinds weken ook weer ontvangst via de schotel hebben en dus TV. We kunnen het nieuws weer zien, we kunnen ons weer een beetje gaan oriënteren op de problemen in de wereld. Marokko lijkt nu heel ver weg.