Cadeautje

Dag 41, 23 april

We rijden naar Figuig ,het meest oostelijke plaatsje van Marokko. Het ligt zelfs zo ver naar het oosten, dat het in Algerije ligt. Dat wil zeggen: het plaatsje zit als een soort puist aan de landkaart van Marokko. Ten noorden, oosten en zuiden ligt de grens van Algerije en alleen de westkant grenst nog aan Marokko. De weg er naar toe, via Boudenib, is het kortste als we de zandweg nemen, dus dat doen we. Het is ongeveer 50 kilometer off road naar het asfalt richting Figuig. De weg wordt slechter en slechter en als we ongeveer 25 kilometer hebben gereden is het pad weggespoeld door de rivier. Er zijn nieuwe sporen maar die gaan rechtstreeks naar de tent van een Berberfamilie. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Maar jawel, een man wenkt ons en gebaart dat de nieuwe route pal langs hun tent loopt. Voorzichtig rijden we langs de hut van lappen en stokken. De man die ons wenkte, gebaart dat we op de juiste route zitten.

Henk besluit even te stoppen om een praatje te maken. Helaas spreekt de man geen Frans, alleen Berbers, en ook de jongere man die we nu zien spreekt alleen zijn moederstaal. Maar met handen en voeten worden we ook wel wat wijzer. Dan worden we uitgenodigd op de thee. We nemen de uitnodiging heel graag aan! Ik neem snel een pak Marokkaanse koekjes mee uit de Bigfoot.

Ik zei een uur geleden nog tegen Henk: “Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe die mensen in die tenten moeten leven,” en nu kruip ik zelf naar binnen door de lage opening. Binnen treffen we een jonge vrouw met kind aan. De twee mannen schuiven ook naar binnen en we gaan op de grond zitten. Vol verbazing kijk ik rond. De tent leek laag, maar binnen kunnen we toch in op diverse plekken rechtop staan. Het is er niet donker ondanks dat er geen ramen zijn, er smeult een vuurtje en daar boven zit een opening in het tentdoek, dat is geweven van kamelenhaar. Al snel krijgen we een kopje thee in onze handen gedrukt. Ik moet denken aan onze bezoekjes aan de nomaden in Mongolië, dit lijkt er enigszins op. Alles is in één ruimte, koken, wonen en slapen. Hier staan grote zakken rijst naast het keurig opgevouwen beddengoed op een smalle bank. Er zijn verder geen meubels, alles gebeurt op de grond. Ik krijg het kindje in mijn armen gedrukt dat mij vol verbazing met grote bruine ogen aankijkt. Selma, zo heet ze, en ze is 8 maanden oud. Gelukkig mogen we foto’s maken en daar ben ik heel blij mee. Want dit soort ervaringen, die zijn zo bijzonder, die zijn zo authentiek, dat is een cadeautje als je dat mee mag maken. En vandaag krijgen we dus zo’n cadeautje.

Het zandpad wordt langzaam aan wat beter, naarmate we dichter bij het asfalt komen. We rijden nog langs diverse nomadenwoningen. Onbegrijpelijk hoe men zo kan leven. Ik zou dat wel eens een weekje willen meemaken. Jammer dat deze mensen geen Frans spreken, ik had nog zo veel vragen.

We rijden vlak langs de Algerijnse grens, langs de opgeworpen aarden grens-wal van het niemandsland en we zien diverse keren de grensbewaking. Vlak voor Figuig worden we zelfs aangehouden en moeten we onze paspoorten laten zien. Dit is nog niet eerder in Marokko voorgekomen, alleen toen we het land binnen kwamen. Dan komen we de stad binnen. Morgen zullen we via dezelfde route de stad weer verlaten. Want verder kan niet, dit is het eind van Marokko, hier is alleen een weg terug.