Het Zwanenmeer

We rijden door de bossen van Finland. Meestal over verharde wegen, maar Henk heeft nogal eens de neiging om op verkenning te gaan. Dus met regelmaat slaat hij af van de geplande route, waarbij ik paniekerig roep: “Waar gaan we nou weer naar toe?”
“Gewoon even kijken,” is dan zijn rustige antwoord.
Vaak pakt dat wel goed uit. We komen op uitzonderlijke plekken waar vast nog nooit een Nederlandse toerist is geweest.
Zoals vandaag.

“Even kijken waar dit naar toe gaat”, roept hij, terwijl hij weer eens een zandweg in rijdt. Ik zie hoe de navigatie probeert om ons weer op de route te krijgen, door steeds weer ‘keer om’ te roepen.
“We rijden naar de grens, straks kunnen we niet verder hoor,” meld ik, in de hoop dat Henk zal omdraaien. Maar die rijdt onverstoorbaar verder terwijl de weg steeds smaller wordt. Dan gaan we ook nog eens stijl omhoog, gaan de bocht om en opeens is daar dat bord: STOP. We staan pal voor de Russische grens. Er is geen slagboom dit keer.

“Hier ga ik even een foto van maken,” roep ik en stap uit de Bogfoot. Zo’n bord op een smal bospad is toch weer leuk om te vereeuwigen. Henk stapt ook uit en samen lopen we naar de ‘grens’, die vast ter hoogte van het bord is. Opeens komt er een man met een quad het pad oprijden. Hij glimlacht vriendelijk maar spreekt helaas geen Engels. Wel Fins en Russisch. Het blijkt een Rus te zijn. Zijn gebarentaal is ook erg armzalig, dus veel wijzer worden we niet, maar hij gebaart ons vriendelijk om mee te komen.
Henk en ik kijken elkaar aan en besluiten de man te volgen, die al verder loopt en nog eens omkijkt waar we blijven. Met ferme pas loopt hij voorop over het bospad. Dan slaat hij af, de struiken in, waar vaker mensen (of dieren) lopen want hier is een paadje van een centimeter of 40 breed. Na een minuut of 5 zien we door het struikgewas een meertje. Het is schitterend. Twee grote witte zwanen zwemmen statig in het meer. Het is hier doodstil, ik hoor alleen onze voetstappen. De zwanen horen ons ook en vliegen klapwiekend weg.
Dan zie ik een houten loopplank, die naar de overkant van het meer leidt. De man wil dat we meekomen, maar kan ons niet duidelijk maken waar we naar toe gaan. We aarzelen: de Bigfoot staat in Finland midden op het smalle bospad en wij zijn in Rusland. Hoe leuk het ook zou (we houden wel van dit soort onverwachte dingen) besluiten we toch om te keren. De Rus loopt mee terug, want zijn quad staat bij onze auto. Als afscheid geeft Henk hem een blikje van zijn beroemde Kanonbier. Dan draaien we en rijden we terug naar onze geplande route.

“We zijn in Rusland geweest,” zegt Henk.
“Ja,” beaam ik, “en wat nog leuker is: we hebben ook nog het Zwanenmeer gezien.”