Het verhaal van de slimme herder

Dag 22, 4 april

We staan bij de heilige oase, de Oase Sacree. Het is een grote oase, althans, dat denk ik, want ik ben niet zo bekend met oases. Het staat er vol palmbomen en ander groen en is ommuurd. De muren staan in een vierkant en het is bij elkaar zo’n 300 á 400 vierkante meter, schat ik. Daarbinnen staan wat gebouwtjes. Er wonen ook mensen, al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen. Het ziet er onbewoonbaar uit. Henk loopt er een keer omheen en komt van alles tegen: geiten, een herder, ezels, twee vrouwen met een kind en ook een oude hippie, die hier biologische groente verbouwt.

Wij staan buiten de muur onder een boom en krijgen al snel bezoek van de herder. Zijn geiten knabbelen wat aan de struikjes. Ieder sprietje groen dat het waagt om boven de grond uit te komen, is direct verorbert. Ook de doppen van de verse doperwtjes van Bea zijn binnen de kortste keren weg en mijn oude brood eten ze uit de hand. De herder heeft ook honger, gebaart hij. Ik smeer een paar boterhammen voor hem en geef hem een flesje water. Hij bekijkt het brood aandachtig (het is nog uit Nederland, van dat roggebrood dat lang houdbaar is) en eet er vervolgens een op. De andere propt hij in zijn zak.
Dan wijst hij op zijn kapotte schoen. Hij maakt ons duidelijk dat hij graag een paar schoenen van ons zou krijgen. Tja, zoveel schoenen hebben we nou ook weer niet bij ons en bovendien zou hij struikelen met de maat 50 van Henk. Hij probeert het nog bij onze andere reisgenoten maar helaas, ook gaan succes.

Bea is snel klaar met haar reisverslag en plaatst dat op internet, inclusief het verhaal van de herder en zijn kapotte schoen. Iemand reageert: een Nederlander die in Marokko woont. Hij kent dit gebied en kent zelfs de herder: hij heeft hem ooit een paar schoenen gegeven. Toen hij later weer eens in de oase was en de herder weer trof, had deze nog steeds de kapotte schoenen aan.
“Waar zijn de schoenen die ik je ooit gegeven heb?”
“Die heb ik verkocht,” was het antwoord.