Opdingen en afzetten

25 november

We verlaten Istanbul en rijden via onze geplande route door Turkije. We komen door dorpjes en steden en we zien veel van het dagelijkse leven. We ontdekken een pittoresk haventje met gekleurde vissersbootjes. We genieten hier en daar van een kopje Turkse thee of koffie, we aaien hondjes en vinden een schildpad midden op de weg, die we ‘redden’ door hem in de berm te zetten.
Wanneer we tussen de middag ergens stoppen te lunchen, zien we dat we bij een auto-wasserette staan. Niet zo een als in Nederland, maar eentje waar twee mannen druk doende zijn om de auto’s die daar aankomen, schoon te soppen met een zachte bezem en een hogedrukspuit. Omdat we gisteren een heel stuk langs de Zwarte Zee over modderpaden hebben gereden, is onze Bigfoot wel aan een wasbeurt toe. De modder is hoog opgespat en zit tot halverwege de cabine. Henk gaat informeren wat het kost om een vrachtwagen te wassen. “Tien lira”, zegt de man. Dat is bijna voor niets, aangezien een lira ongeveer 40 cent is. “I will give you 20 if you do it right”, zegt Henk. Nou, dit is geen afdingen, dit is opdingen, concludeer ik. We drinken koffie bij een eethuisje en na een half uur staat onze auto te blinken in het zonnetje.
In het boek dat ik heb gekocht staat dat we beslist naar Safranbolu moeten gaan, daar is een deel van de stad door de Unesco verklaard tot Wereld Erfgoed. De huizen die daar staan stammen uit het Ottomaanse tijdperk en zijn heel bijzonder, lezen we. Het stond niet in de planning, maar dat is geen punt, met een kleine wijziging van de route rijden we er vlot naar toe. We vinden het beroemde stadsdeel al snel en parkeren de BIgfoot. Dan wandelen we, gewapend met twee fototoestellen, naar boven door smalle straatjes.
“Weet je zeker dat het hier is?”, vraagt Henk als hij de bouwvallige woningen ziet.
“Ja, hier moet het zijn,” zeg ik. Ik twijfel ook wel een beetje, want deze huizen staan zo’n beetje op instorten. We kunnen er ook niet zo veel speciaals aan ontdekken. We maken wel wat foto’s van dit hele gebeuren en besluiten dan om weer verder te rijden. Gelukkig was het niet erg ver omrijden, of zijn we gewoon een stelletje cultuurbarbaren?
We gaan richting Ankara. Henk vind het leuk om deze stad te bekijken en ik stel voor om gewoon weer een taxichauffeur te vragen om ons naar een parkeerplaats te brengen. Dat scheelt een hoop gezoek, heb ik gemerkt. We kunnen dan wel met een taxi richting centrum gaan. Zo gezegd en zo gedaan. We brengen een middag door in Ankara en verbazen ons over de drukte en de sfeer. Het ziet er modern en groots uit. We bezoeken een grote moskee aangezien winkelen in een dergelijke stad niet een van onze favoriete bezigheden is. De moskee zien we al van verre staan, de minaretten torenen boven alle gebouwen uit. Wanneer we er zijn, moeten we even zoeken naar de ingang. We lopen eerst verkeerd; we denken dat we de ingang van de moskee hebben (vreemde ingang trouwens), maar lopen zo een grote supermarkt in. De moskee is een verdieping hoger. Dus gaan we de winkel weer uit en lopen de trappen op die naast de ingang van de winkel zijn. Daar zien we inderdaad het plein en de juiste toegangsdeur.
Later die middag lopen we met behulp van onze Tomtom terug richting parkeerplaats. We hadden al gehoord van de taxichauffeur dat we in een stadsdeel staan waar enorm veel militaire bases gevestigd zijn. Lopend merk je dat wel: overal staan gewapende militairen die de wacht houden, er zijn hoge hekken, beveiligingscamera’s en borden waarop staat dat je niet mag fotograferen of filmen. Wanneer we nog 500 meter van onze auto verwijderd zijn, worden we tegengehouden door iemand in uniform. We mogen niet verder. Hij gebaart iets en ik begrijp dat het hier gevaarlijk is, omdat er een bom in een auto kan zitten. De man maakt geluiden van een ontploffing en gebaart daarbij met zijn armen. Ik laat de tomtom zien: kijk, over 500 meter, daar moeten we zijn. Ik doe alsof ik stuur en zeg: “Auto”. Hij loopt een stukje met ons mee. Dan zie ik tot mijn verbazing dat het voetpad aan deze kant met rood-wit gestreept lint afgezet is. Er zijn veel mannen in uniform op de been en er wordt gewezen dat we alleen aan de overkant verder kunnen lopen. Er is hier dus iets aan de hand, dat had ik niet direct begrepen. We steken de driebaansweg over en lopen dan verder over de middenberm. Daar ergens, achter die afzetting, daar staat onze auto. Er spoken opeens vreemde gedachten door mijn hoofd. Het zal toch niet zo zijn dat….?
Gelukkig, ik zie in de verte de achterkant van de Bigfoot. Die is in ieder geval niet ontploft. De afzetting houdt op en we kunnen weer terug naar de rechterkant van het voetpad. Je zult het toch meemaken dat je vakantie op zo’n manier gedwongen eindigt. Het zal wel een bommelding zijn geweest, concluderen we. We hebben, op een afzetting na, niets gezien wat op een ontploffing leek. Opgelucht stap ik in, eerst maar een zien dat we hier wegkomen. Ik typ de volgende bestemming in en we rijden de stad uit. Op naar de volgende ervaring.