Markt

Als we over goede wegen rijden, weet Henk het dikwijls voor elkaar te krijgen om weer van het gebaande pad af te gaan en vind hij weggetjes die niet op de kaart staan. Uiteindelijk leiden al de paadjes toch weer naar Rome, of in dit geval: naar Bodrum. Op een van deze ontdekkingsreizen komen we door een klein dorpje. We stoppen bij een winkeltje en ik ga naar binnen om melk te kopen.
“Süd?”, vraag ik in mijn beste Turks. De vrouw schudt haar hoofd, geen süd vandaag.
“Cola?” vraagt ze en ze wijst op de flessen frisdrank. Nu is het mijn beurt om met mijn hoofd te schudden. Het lijkt me geen goed plan om morgenvroeg een ontbijt te maken van Brinta met cola. Ik kijk nog even rond maar er is verder niets van mijn gading.
Dan ga ik naar de markt voor groente. De hele markt bestaat uit één kraam. Dat wil zeggen: de groente ligt uitgestald op de grond, al dan niet in zakken. Er zitten ook wat mannen op een bankje waar de markt is.
Ik pak een plastic zak en gebaar: “Zal ik zelf maar wat pakken?” De vrouw lacht en knikt. Ik zoek wat paprika’s uit, wat kleine komkommertjes, wortels en prei en ik besluit ook een zak met aardappels te vullen. Ze wijst op haar andere koopwaar: sinaasappels, tomaten? Maar ik schud mijn hoofd, nee, dit is zo voldoende. Als ik wil afrekenen, gooit ze nog snel wat tomaten en appels in de zak.
Henk zit ondertussen bij het plaatselijke dranklokaal aan de thee. Er staat ook al een kopje voor mij klaar, van de paardenhandelaar. Zijn paardjes staan achter op de laadbak van een auto die naast de Bigfoot is geparkeerd. Ik schuif aan en we genieten van de zon en het markttafereel en we converseren wat met handen en voeten.
Ik hoor geluid en kijk achterom. Door het raam zie ik de mannen binnen een spel spelen.
“Kijk, Rummycub”, zeg ik tegen Henk, “dat hebben we gisteravond ook nog gedaan.” Aan een andere tafel wordt domino gespeeld. We gaan naar binnen om te kijken en wat foto’s te maken. De mannen spelen onverstoorbaar door, ze zijn helemaal in het spel verdiept.
“Bestel maar een rondje thee voor die mannen”, stelt Henk voor. Ik leg twee lira op de bar en gebaar dat ik voor die vier mannen iets wil bestellen. “Cay”, zeg ik, want dat betekent volgens mij thee. Mijn verbazing is groot als de barman vier glaasjes Fanta komt brengen.
“Heb je dat besteld?” vraagt Henk.
“Nee,” zeg ik, “volgens mij heb ik thee besteld.” Ik vrees dat mijn Turks toch niet zo goed is.
“Güle güle”, roep ik als we weggaan.
“Güle güle”, roepen de mensen terug. Tot ziens. Kijk, dat klopt dan weer wel, gelukkig.