Nog meer problemen!

25 augustus

Soms heb je tien dagen geen internet maar nu wel, dus na het verslag van gisteren weer een update:
We hadden nooit kunnen vermoeden dat we zoveel problemen zouden krijgen. Vandaag roept Kaj , die achter ons rijdt, door de radio: “Henk, we horen een gek geluid, hoor jij dat ook?”
Henk stopt en duikt onder de auto maar ziet in eerste instantie niets. We rijden verder maar als we lunchen gaat hij toch opnieuw op onderzoek uit en dan vindt hij het probleem: een van de bevestigingspunten van de unit, ons huisje dus, is afgebroken. Ik zal het niet te technisch maken, maar de unit staat op de vrachtwagen en is zodanig bevestigd dat hij kan meebewegen met de vrachtwagen. Door de enorm slechte wegen en de grote kuilen beweegt de unit dus vrij heftig en we hebben blijkbaar een kuil te veel gehad. Dat is niet best. Als we zo doorrijden, hebben de overige drie punten veel meer te verduren en zullen die ook afbreken. Wat nu?
Samen met Kaj bekijkt Henk de situatie en er wordt een oplossing bedacht: ze zullen met sjorbanden de unit aan het chassis vastmaken, met houten klossen er onder om te grote bewegingen tegen te gaan. Enfin, een uurtje knutselen en een noodverband is gelegd. We rijden behoedzaam verder. Soms bijna stapvoets, als de weg weer vol plooien voor ons ligt. Henk duikt iedere 10 kilometer onder de auto om te checken of het noodverband nog op zijn plek zit en ik ben iedere keer opgelucht als hij weer vlot in de auto stapt. Maar voor ons is het avontuur nu echt ten einde. We zullen de directe weg naar huis nemen, over de grote wegen. Voor ons geen zijspoor meer. We zouden echter onderweg nog een mooi natuurgebied bezoeken. Daarom splitst de groep zich wederom. Wij rijden samen met Fons en Arend en gids Eddy over de grote weg naar Dalandzadgad en de anderen ( Kaj en Sabine, Radboud, Joan en gids Batuk) nemen de afslag richting bergen. We zullen elkaar morgen weer zien in Dalandzadgad.
Wij gaan eerst geld pinnen en dan eten. Onder het eten besluiten we om Jos maar eens te bellen. We hebben al zo vaak tevergeefs geprobeerd om Kor te bellen die met pech staat en dat wil maar niet lukken. Misschien weet Jos meer. Nou, en of Jos meer weet. Het is echter geen goed nieuws. Kor en Gretha staan al vier dagen in Bayan Hongor met een auto die niets meer doet en ook hun telefoon heeft het begeven. Kor heeft tevergeefs geprobeerd een dieplader te huren om de auto daar weg te krijgen. Wat nu? Wij kunnen met de Bigfoot daar niet heen: de weg is slecht en het is met de nieuwe schade van de Bigfoot té riskant. En wij zijn de enigen die hem eventueel naar Ulan Bataar hadden kunnen slepen. Maar het belangrijkste is om contact te hebben. We bellen naar de nummers van Joost en Marian, die bij hen zijn, maar ook die kunnen we niet bereiken. Eddy weet misschien raad: Bayan Hongor is de stad waar zijn ouders wonen, hij komt daar vandaan, dus belt hij met zijn broer en vraagt hem om eens rond te kijken.
We hebben onze Bigfoot geparkeerd naast het hotel waar Fons, Arend en Eddy slapen. We boffen weer: er is Wi-Fi en we hebben contact met internet in ons eigen huisje. Heerlijk, op je eigen bank de mail lezen en jullie reacties zien. Ik zet mijn verslag op internet, plaats foto’s en begin met het schrijven van de laatste ontwikkelingen. Dan zijn de knollen op, het licht gaat letterlijk en figuurlijk uit. Al is dat niet voor lang: de spanbanden, die Henk over de unit heeft gespannen, gaan resoneren door de harde wind. Het lijkt of en een vlucht spechten is geland die massaal proberen een gat in ons dak te tikken. Henk klimt op het dak om er iets tussen te leggen en dan kunnen we eindelijk slapen.

26 augustus

Deze nacht is met onderbrekingen. Henk heeft gisteravond nog iets tussen de spanbanden op het dak gelegd maar de wind neemt toe. Dan gaan ook de banden langs de zijwanden resoneren. Prrrrrrrt, prrrrrrt, klinkt het steeds. Ik doe het licht weer aan. Half vier. Henk wordt ook wakker en gaat het probleem weer oplossen: handdoeken er tussen. Er komt een sms binnen van Benne. Ach, geen probleem, we zijn toch wakker. Benne bericht ons dat Kor zijn auto op een dieplader heeft gezet en dat deze naar de Russische grens wordt vervoerd. Kor en Gretha komen met een huurauto naar Ulaan Batar. Ook Joost en Marianne gaan naar UB, dus dat wordt daar één grote reünie, als het goed is. Dan kunnen we horen hoe het een ieder is vergaan, met alle mankementen en problemen.
We doen ’s morgens snel wat boodschappen, ontbijt, snel nog de laatste ontwikkelingen op internet en dan besluiten we om op pad te gaan. De rest van onze subgroep rijdt sneller, we sturen ze een sms, ze halen ons onderweg wel in.