Nog meer problemen!
Blijf op de hoogte en volg Hetty
26 Augustus 2012 | Mongolië, Ulaanbaatar
25 augustus
Soms heb je tien dagen geen internet maar nu wel, dus na het verslag van gisteren weer een update:
We hadden nooit kunnen vermoeden dat we zoveel problemen zouden krijgen. Vandaag roept Kaj , die achter ons rijdt, door de radio: “Henk, we horen een gek geluid, hoor jij dat ook?”
Henk stopt en duikt onder de auto maar ziet in eerste instantie niets. We rijden verder maar als we lunchen gaat hij toch opnieuw op onderzoek uit en dan vindt hij het probleem: een van de bevestigingspunten van de unit, ons huisje dus, is afgebroken. Ik zal het niet te technisch maken, maar de unit staat op de vrachtwagen en is zodanig bevestigd dat hij kan meebewegen met de vrachtwagen. Door de enorm slechte wegen en de grote kuilen beweegt de unit dus vrij heftig en we hebben blijkbaar een kuil te veel gehad. Dat is niet best. Als we zo doorrijden, hebben de overige drie punten veel meer te verduren en zullen die ook afbreken. Wat nu?
Samen met Kaj bekijkt Henk de situatie en er wordt een oplossing bedacht: ze zullen met sjorbanden de unit aan het chassis vastmaken, met houten klossen er onder om te grote bewegingen tegen te gaan. Enfin, een uurtje knutselen en een noodverband is gelegd. We rijden behoedzaam verder. Soms bijna stapvoets, als de weg weer vol plooien voor ons ligt. Henk duikt iedere 10 kilometer onder de auto om te checken of het noodverband nog op zijn plek zit en ik ben iedere keer opgelucht als hij weer vlot in de auto stapt. Maar voor ons is het avontuur nu echt ten einde. We zullen de directe weg naar huis nemen, over de grote wegen. Voor ons geen zijspoor meer. We zouden echter onderweg nog een mooi natuurgebied bezoeken. Daarom splitst de groep zich wederom. Wij rijden samen met Fons en Arend en gids Eddy over de grote weg naar Dalandzadgad en de anderen ( Kaj en Sabine, Radboud, Joan en gids Batuk) nemen de afslag richting bergen. We zullen elkaar morgen weer zien in Dalandzadgad.
Wij gaan eerst geld pinnen en dan eten. Onder het eten besluiten we om Jos maar eens te bellen. We hebben al zo vaak tevergeefs geprobeerd om Kor te bellen die met pech staat en dat wil maar niet lukken. Misschien weet Jos meer. Nou, en of Jos meer weet. Het is echter geen goed nieuws. Kor en Gretha staan al vier dagen in Bayan Hongor met een auto die niets meer doet en ook hun telefoon heeft het begeven. Kor heeft tevergeefs geprobeerd een dieplader te huren om de auto daar weg te krijgen. Wat nu? Wij kunnen met de Bigfoot daar niet heen: de weg is slecht en het is met de nieuwe schade van de Bigfoot té riskant. En wij zijn de enigen die hem eventueel naar Ulan Bataar hadden kunnen slepen. Maar het belangrijkste is om contact te hebben. We bellen naar de nummers van Joost en Marian, die bij hen zijn, maar ook die kunnen we niet bereiken. Eddy weet misschien raad: Bayan Hongor is de stad waar zijn ouders wonen, hij komt daar vandaan, dus belt hij met zijn broer en vraagt hem om eens rond te kijken.
We hebben onze Bigfoot geparkeerd naast het hotel waar Fons, Arend en Eddy slapen. We boffen weer: er is Wi-Fi en we hebben contact met internet in ons eigen huisje. Heerlijk, op je eigen bank de mail lezen en jullie reacties zien. Ik zet mijn verslag op internet, plaats foto’s en begin met het schrijven van de laatste ontwikkelingen. Dan zijn de knollen op, het licht gaat letterlijk en figuurlijk uit. Al is dat niet voor lang: de spanbanden, die Henk over de unit heeft gespannen, gaan resoneren door de harde wind. Het lijkt of en een vlucht spechten is geland die massaal proberen een gat in ons dak te tikken. Henk klimt op het dak om er iets tussen te leggen en dan kunnen we eindelijk slapen.
26 augustus
Deze nacht is met onderbrekingen. Henk heeft gisteravond nog iets tussen de spanbanden op het dak gelegd maar de wind neemt toe. Dan gaan ook de banden langs de zijwanden resoneren. Prrrrrrrt, prrrrrrt, klinkt het steeds. Ik doe het licht weer aan. Half vier. Henk wordt ook wakker en gaat het probleem weer oplossen: handdoeken er tussen. Er komt een sms binnen van Benne. Ach, geen probleem, we zijn toch wakker. Benne bericht ons dat Kor zijn auto op een dieplader heeft gezet en dat deze naar de Russische grens wordt vervoerd. Kor en Gretha komen met een huurauto naar Ulaan Batar. Ook Joost en Marianne gaan naar UB, dus dat wordt daar één grote reünie, als het goed is. Dan kunnen we horen hoe het een ieder is vergaan, met alle mankementen en problemen.
We doen ’s morgens snel wat boodschappen, ontbijt, snel nog de laatste ontwikkelingen op internet en dan besluiten we om op pad te gaan. De rest van onze subgroep rijdt sneller, we sturen ze een sms, ze halen ons onderweg wel in.
Soms heb je tien dagen geen internet maar nu wel, dus na het verslag van gisteren weer een update:
We hadden nooit kunnen vermoeden dat we zoveel problemen zouden krijgen. Vandaag roept Kaj , die achter ons rijdt, door de radio: “Henk, we horen een gek geluid, hoor jij dat ook?”
Henk stopt en duikt onder de auto maar ziet in eerste instantie niets. We rijden verder maar als we lunchen gaat hij toch opnieuw op onderzoek uit en dan vindt hij het probleem: een van de bevestigingspunten van de unit, ons huisje dus, is afgebroken. Ik zal het niet te technisch maken, maar de unit staat op de vrachtwagen en is zodanig bevestigd dat hij kan meebewegen met de vrachtwagen. Door de enorm slechte wegen en de grote kuilen beweegt de unit dus vrij heftig en we hebben blijkbaar een kuil te veel gehad. Dat is niet best. Als we zo doorrijden, hebben de overige drie punten veel meer te verduren en zullen die ook afbreken. Wat nu?
Samen met Kaj bekijkt Henk de situatie en er wordt een oplossing bedacht: ze zullen met sjorbanden de unit aan het chassis vastmaken, met houten klossen er onder om te grote bewegingen tegen te gaan. Enfin, een uurtje knutselen en een noodverband is gelegd. We rijden behoedzaam verder. Soms bijna stapvoets, als de weg weer vol plooien voor ons ligt. Henk duikt iedere 10 kilometer onder de auto om te checken of het noodverband nog op zijn plek zit en ik ben iedere keer opgelucht als hij weer vlot in de auto stapt. Maar voor ons is het avontuur nu echt ten einde. We zullen de directe weg naar huis nemen, over de grote wegen. Voor ons geen zijspoor meer. We zouden echter onderweg nog een mooi natuurgebied bezoeken. Daarom splitst de groep zich wederom. Wij rijden samen met Fons en Arend en gids Eddy over de grote weg naar Dalandzadgad en de anderen ( Kaj en Sabine, Radboud, Joan en gids Batuk) nemen de afslag richting bergen. We zullen elkaar morgen weer zien in Dalandzadgad.
Wij gaan eerst geld pinnen en dan eten. Onder het eten besluiten we om Jos maar eens te bellen. We hebben al zo vaak tevergeefs geprobeerd om Kor te bellen die met pech staat en dat wil maar niet lukken. Misschien weet Jos meer. Nou, en of Jos meer weet. Het is echter geen goed nieuws. Kor en Gretha staan al vier dagen in Bayan Hongor met een auto die niets meer doet en ook hun telefoon heeft het begeven. Kor heeft tevergeefs geprobeerd een dieplader te huren om de auto daar weg te krijgen. Wat nu? Wij kunnen met de Bigfoot daar niet heen: de weg is slecht en het is met de nieuwe schade van de Bigfoot té riskant. En wij zijn de enigen die hem eventueel naar Ulan Bataar hadden kunnen slepen. Maar het belangrijkste is om contact te hebben. We bellen naar de nummers van Joost en Marian, die bij hen zijn, maar ook die kunnen we niet bereiken. Eddy weet misschien raad: Bayan Hongor is de stad waar zijn ouders wonen, hij komt daar vandaan, dus belt hij met zijn broer en vraagt hem om eens rond te kijken.
We hebben onze Bigfoot geparkeerd naast het hotel waar Fons, Arend en Eddy slapen. We boffen weer: er is Wi-Fi en we hebben contact met internet in ons eigen huisje. Heerlijk, op je eigen bank de mail lezen en jullie reacties zien. Ik zet mijn verslag op internet, plaats foto’s en begin met het schrijven van de laatste ontwikkelingen. Dan zijn de knollen op, het licht gaat letterlijk en figuurlijk uit. Al is dat niet voor lang: de spanbanden, die Henk over de unit heeft gespannen, gaan resoneren door de harde wind. Het lijkt of en een vlucht spechten is geland die massaal proberen een gat in ons dak te tikken. Henk klimt op het dak om er iets tussen te leggen en dan kunnen we eindelijk slapen.
26 augustus
Deze nacht is met onderbrekingen. Henk heeft gisteravond nog iets tussen de spanbanden op het dak gelegd maar de wind neemt toe. Dan gaan ook de banden langs de zijwanden resoneren. Prrrrrrrt, prrrrrrt, klinkt het steeds. Ik doe het licht weer aan. Half vier. Henk wordt ook wakker en gaat het probleem weer oplossen: handdoeken er tussen. Er komt een sms binnen van Benne. Ach, geen probleem, we zijn toch wakker. Benne bericht ons dat Kor zijn auto op een dieplader heeft gezet en dat deze naar de Russische grens wordt vervoerd. Kor en Gretha komen met een huurauto naar Ulaan Batar. Ook Joost en Marianne gaan naar UB, dus dat wordt daar één grote reünie, als het goed is. Dan kunnen we horen hoe het een ieder is vergaan, met alle mankementen en problemen.
We doen ’s morgens snel wat boodschappen, ontbijt, snel nog de laatste ontwikkelingen op internet en dan besluiten we om op pad te gaan. De rest van onze subgroep rijdt sneller, we sturen ze een sms, ze halen ons onderweg wel in.
-
26 Augustus 2012 - 09:01
Rob En Nettie:
Hoi Henk en Hettie,
Wat een pech komen jullie en de anderen toch steeds weer tegen.
Probeer tussendoor wel zoveel mogelijk te genieten van alles wat jullie zien en de mensen die jullie ontmoeten. We leven met jullie mee en we duimen voor jullie voor een behouden thuisreis.
Groetjes, Rob en Nettie -
26 Augustus 2012 - 10:37
Heleen Smit:
Lieve mensen.
Wat een pech allemaal. Als jullie weer behouden thuis mogen komen kunnen jullie er een boek over schrijven. Ik wens jullie veel geluk en wijsheid om door te gaan. Geniet van alles wat wel goed gaat en ik hoop dat het een goede reünie mag worden in Ulaabaatar, waar iedereen gezond aan mag komen.
Sterkte en lieve groeten van Heleen. -
26 Augustus 2012 - 11:10
Amber:
Diep respect! Jullie zijn allemaal echte doorzetters! Ontroerend om te lezen. Mijn dochter van 3 vraagt of dat mama verdrietig is... Nee, mama zit een prachtig avontuur te volgen van mensen die mama niet eens kent. Tante Sabine is er ook schat, daar moet mama soms ook van huilen ;-) Mooi toch. -
26 Augustus 2012 - 11:21
Erny:
Jeetje Mina nou mag onderhand het geluk wel wat meer op jullie pad komen zeg! De een heeft nog meer pech dan de ander. Ik hoop dat ie de moed niet verliezen. Gelukkig zijn jullie echte helden en trotseren tot nu toe elke tegenslag. Hou vol!!
Hou gaat het met de hond? Die heb ik niet meer gezien in je verslag.
Laat het een troost zijn dat het hier momenteel wel weer herfst lijkt met al die regen.
Ben benieuwd hoe het verder gaat.
Liefs Erny -
26 Augustus 2012 - 15:53
Bob En Karin.:
Lieve Hetty en Henk,
Met stijgende verbazing lazen wij jullie verslag. Wat een pechreis is dit aan het worden,en dan
te bedenken dat jullie zoveel tijd en energie in de voorbereidingen voor deze reis hebben gestopt.
Benne is goud waard,nooit gedacht dat jullie zo vaak een beroep op hem moesten doen.
Akelig voor Cara en Cees dat hun hondje Lukka zo ziek is geworden.Denk wel dat zij een goede beslissing hebben genomen door snel naar Ulaabaater te gaan. Als Lukka de ziekte van Adison(
slechte werking van de bijnieren) heeft,dan is het zaak dat ze snel een infuus krijgt met de juiste medicijnen.Hopelijk knapt ze dan weer op. Doe je ze de groeten van ons als jullie ze weer zien
in UB.
Hoop dat jullie toch nog een beetje van het avontuur en de aardige mensen die je tegenkomt kunnen genieten,...wij kijken uit naar jullie volgende verslag,liefs Bob en Karin.
-
26 Augustus 2012 - 16:15
Berthus:
ik ben in UB.
heerlijk friet en schnitzel.
tot binnenkort -
26 Augustus 2012 - 17:04
Rendy & Wilfried:
wat een tegenslagen... en wat een doorzettingsvermogen.
Ik hoop dat jullie de aankomende dagen zonder of in ieder geval met minder zorgen door komen. Goede tijd samen.
-
26 Augustus 2012 - 18:45
Familiezeilen:
'Lieve Henk en Hetty, Terwijl jullie in Mongolie rondtouren zijn wij bezig met ons jaarlijkse ''familiezeilen'' in Friesland. De toestanden die wij hier hebben met het zeilen zijn niets vergeleken bij die van jullie. Harde wind, aanvaringen op het water en gieken die naar beneden komen. Maar nu zitten we heerlijk aan de borrel in de schuur van mevrouw Jorritsma. De samenstelling van de groep is continu aan het wisselen en we wilden pa nog een rondje laten geven maar daar wachten we toch maar even mee omdat jij er niet bent. Het zal waarschijnlijk het laatste gebeuren in Friesland zijn want volgend jaar willen we in Kroatie met een grote boot gaan zeilen. Misschien hebben jullie ook zin om mee te gaan.
We wensen jullie sterkte met de beproevingen en hopen dat jullie verder leed bespaard blijft. Goede reis en lieve groeten van ons allemaal. Johan, Mieke, Tünde, Frans, Caroline, Lieke, Tjarco, Gijs, Ivana, Ans, Huub, Laura, Jeroen, Maarten.
nb: We hebben een hele leuke groepsfoto die we helaas niet mee kunnen sturen maar die we naar jullie emailadres sturen. -
26 Augustus 2012 - 21:55
Gerda /zeeland:
Hallo lieve mensen, lees net het verhaal over het zieke hondje van cara en Cees. Hoop dat ie weer opknapt.
groetjes uit Oost souburg gerda -
27 Augustus 2012 - 11:36
Thea:
lieve mensen,
wat een verhalen zeg, ik ben er helemaal van onder de indruk, verdwaald in de woestijn, het gevoel ken ik maar echt verdwaalt zijn is ons nog niet overkomen.
En dan de hond wat sneu om zo ziek te zijn op reis en de ziekte van adisson dat is niet mis.
Ook de verhalen die onderling spelen, je moet wel goed op elkaar ingespeeld zijn wil je dit allemaal met elkaar meemaken...
Hier in Nederland is het weer erg wispelturig zo ook de gebeurtenissen zoals je hier boven leest is het bij ons niet anders, af en toe komt het water met kraanwaterstralen naar beneden bijna van een brug af geblazen, tent in het weiland en het gevoel dat je in een onderzeeër door de regen aan het ploeteren bent. Die banden spannen, wat een goed idee, en heeft er niemand een reserve tank mee voor de noodbrandstof?
Wij reden met 2 extra tanken door Mongolië, gelukkig niet nodig gehad maar heel handig voor de nood. Goede herinneringen aan ub daar overnacht bij Oostenrijkers die een camping voor overlanders oa hadden en heerlijke westerse maaltijden waar je af en toe zo aan toe bent.
Veel creativiteit en sterkte gewenst van ons alle twee,
Thea en Hans -
27 Augustus 2012 - 23:16
Hans:
of via teja.
Hi pftt. no free lunch.
als je een leuke plek zoekt in ub dan is er oasis. net even aan de buitenkant met alle voorzieningen. wifi en fantastisch eten. run by europeanen dus forse schnitzels met patat.
wil je de coord. dan heb ik ze, maar ze staan ook dacht ik in de lon. planet en eddie kent ze vast.
Veel plezier met tobben. Soms is reizen zo leuk.... maar nooit eenvoudig.
Misschien is een 2e hands aanhanger een hulpje om de cabine lichter te maken?
groet uit nl. hans u
-
28 Augustus 2012 - 08:57
Wim, Gaby & Kaylee:
Lieve Henk en Hetty,
Wat een pech allemaal zeg. Ik hoop wel dat jullie tussendoor nog wel kunnen genieten!
En wat een mooie foto's hebben jullie gemaakt, erg leuk om te zien.
Dikke kus Wim, Gaby en Kaylee
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
