Oasis!
Blijf op de hoogte en volg Hetty
28 Augustus 2012 | Mongolië, Ulaanbaatar
26 augustus
Het is een lange weg naar Ulan Bataar. Vooral met een noodverband en enorm slechte wegen. Henk heeft vannacht een plan bedacht om de auto in Ulan Bataar op te lappen voor de terugweg. Het heeft iets met een stang te maken en er moeten stalen platen worden gelast, verder heb ik het niet zo goed begrepen, maar wat ik wel begrijp is dat Henk een goed idee had, dus ik heb alle vertrouwen in de terugweg. Trouwens, vanaf Ulan Bataar naar de grens ligt 500 km asfalt, dat scheelt.
We houden ons goed. Ondanks alle tegenslagen proberen we zo veel mogelijk te genieten. Vandaag is dat moeilijk. Het weer is benauwd en het regent. Eddy zit bij ons voor in de auto. Henk rijdt enorm geconcentreerd, een té diepe kuil waar we te snel inrijden kan al fataal zijn, dan moet hij remmen en stapvoets verder. Eddy roept af en toe waar we heen moeten maar zijn stem is zacht. Henk hoort het niet altijd en reageert dan te laat. Ik heb Eddy al verteld dat hij harder moet praten, maar die vergeet dat weer. Het is allemaal niet bevorderlijk voor de stemming. Ook vandaag denk ik weer: wat doen we in hemelsnaam hier? We doen niet anders dan problemen oplossen. Daar zijn we inmiddels wel expert in. Wat een schitterende vakantie had kunnen worden, is een reis met hindernissen. Gelukkig hebben we geen echte haast om thuis te komen, dus kunnen we nog een paar dagen in UB genieten van wat daar te zien is. Maar zoals ik al eerder zei: verder is het de kortste weg naar huis. Ach, we hebben thuis nog een nieuw Vollenbroekje dat op ons wacht. Goede reden om met plezier naar huis te gaan. Maar dat neemt niet weg dat de tranen bij mij soms erg hoog zitten.
27 augustus
Vandaag gaat de doorgaande weg naar UB, de ‘highway’ volgens de GPS, via kuilen en gaten door Mandalgovi. Hier doen we wat boodschappen, we tanken en we eten wat. Als we terug bij de auto komen parkeert zojuist de andere groep daar. We kletsen even wat bij en dan vertrekken wij weer richting UB. We zullen de anderen morgen zien in UB, spreken we af. Grappig dat je elkaar zo makkelijk tegenkomt in dit grote land. Of is het toeval, dat ze op dezelfde plek parkeren?
Ongeveer een uurtje later stopt Henk plotseling. Hij heeft in de spiegel gezien dat we zojuist een spanband verloren zijn. Deze is doorgesleten door het schuren tegen de unit. Dit moet dus verholpen worden, want de spanband zorgt er voor dat de unit minder bewegingen maakt. Als dat weer gerepareerd is kunnen we verder. Als je uiterst geconcentreerd op de weg let en ook nog dit soort dingen in de spiegel ziet, dan moet je wel héél goed opletten. Ik heb bewondering voor mijn echtgenoot!
’s Avonds maken we kamp bij een familie van paardenmelkers. Zoals alle Mongolen zijn ze erg gastvrij. Ik word uitgenodigd in hun ger en krijg een kom paardenmelk. “Eddy, you must help me”, fluister ik, als ik de zure melk proef. Eddy lacht en drinkt mijn kom stiekem half leeg. De aangeboden kaaskoek stop ik ongezien in mijn broekzak en zo kom ik er weer redelijk goed van af. Henk is niet meegegaan, die heeft de auto schoongemaakt.
“Hoe was het daar?” vraagt hij.
“Laat ik het zo zeggen: je moet alles een keer geprobeerd hebben,” antwoord ik tactisch.
Later die avond, als ik de foto’s aan het uitzoeken ben in de Bigfoot, krijgen we visite. Een hele delegatie Mongolen komt nieuwsgierig kijken hoe het er bij ons uitziet. Een aantal dames en kinderen zitten tegenover mij en lachen en kletsen wat. Ik laat mijn fotomapje zien, waarin ik wat foto’s heb van kinderen en kleinkinderen, van ons project in Gambia en van het werk wat Henk vroeger deed. Dat boekje is al vaak van pas gekomen, als een gesprek wat moeilijk gaat. Ik wijs naar de kinderen van Henk en daarna naar Henk. Dat is duidelijk. Ik wijs de kleinkinderen aan: Tim, Anouk, Floor. Ik wijs naar Rianne en Robin en maak een gebaar van een dikke buik. Ook helemaal duidelijk. Ik wijs naar mezelf en mijn kinderen. Dan naar mijn oudste zoon, naar zijn vriendin en naar Kaylee, de dochter van Gaby. De vrouwen knikken begrijpend. We hebben een gesprek zonder woorden, maar wel heldere taal.
We hebben vandaag 225 km gereden, met een gemiddelde van 38 km per uur. Morgen nog 165 km naar de hoofdstad. Daar zullen we de anderen weer treffen. Ik ben heel benieuwd naar alle verhalen!
28 augustus
We zijn nog nooit zo blij geweest met asfalt als vandaag! Tjonge, ik zal nooit meer klagen in de file, dan zal ik terugdenken aan de wasborden van Mongolië waar je ook slechts stapvoets kunt rijden. Nee, ik ben vandaag erg dankbaar voor deze zwarte weg met witte strepen. Driekwart van de route van vandaag is asfalt. We zijn dus sneller dan verwacht in Ulaan Batar waar we naar guesthouse Oasis gaan. Ja, Hans en Thea, het is inderdaad prima daar, met alle voorzieningen. Ik knap er weer helemaal van op, want eerlijk gezegd was ik daar ook wel aan toe. Wat een reis, wat inspanning om zo voorzichtig te rijden en wat fijn om weer voorzieningen te hebben zoals een wasmachine en internet. Gelukkig blijven we hier een paar dagen. Bijna iedereen is hier, alleen ons sub-groepje nog niet maar die verwacht ik wel vandaag. Het weerzien is bijzonder hartelijk. De hond van Cees en Cara blaft en kwispelt als ze ons ziet, dat is goed nieuws! Sinds gisteren gaat het beter, hoor ik van Cara.
De auto van Roy is gerepareerd, de auto van Kor en Gretha staat hier in de stad bij een garage, ook goed nieuws allemaal. Onze onderdelen zijn aangekomen en we gaan ze morgen ophalen. De motor van Berthus wordt vandaag of morgen ingeklaard, die was hier dus juist op tijd en is ook helemaal happy. Het komt goed, het komt goed!
Ik bestel koffie en Zwarzwalderkirschtorte en ga eerst maar eens mijn weblog bijwerken. Het allerlaatste nieuws is dat Henk de auto van Kor naar Rusland wil slepen, naar de eerste grote stad met garage. Dan kunnen zij daar een beroep doen op hun verzekering. Zo komt er toch voor alles weer een oplossing.
Het is een lange weg naar Ulan Bataar. Vooral met een noodverband en enorm slechte wegen. Henk heeft vannacht een plan bedacht om de auto in Ulan Bataar op te lappen voor de terugweg. Het heeft iets met een stang te maken en er moeten stalen platen worden gelast, verder heb ik het niet zo goed begrepen, maar wat ik wel begrijp is dat Henk een goed idee had, dus ik heb alle vertrouwen in de terugweg. Trouwens, vanaf Ulan Bataar naar de grens ligt 500 km asfalt, dat scheelt.
We houden ons goed. Ondanks alle tegenslagen proberen we zo veel mogelijk te genieten. Vandaag is dat moeilijk. Het weer is benauwd en het regent. Eddy zit bij ons voor in de auto. Henk rijdt enorm geconcentreerd, een té diepe kuil waar we te snel inrijden kan al fataal zijn, dan moet hij remmen en stapvoets verder. Eddy roept af en toe waar we heen moeten maar zijn stem is zacht. Henk hoort het niet altijd en reageert dan te laat. Ik heb Eddy al verteld dat hij harder moet praten, maar die vergeet dat weer. Het is allemaal niet bevorderlijk voor de stemming. Ook vandaag denk ik weer: wat doen we in hemelsnaam hier? We doen niet anders dan problemen oplossen. Daar zijn we inmiddels wel expert in. Wat een schitterende vakantie had kunnen worden, is een reis met hindernissen. Gelukkig hebben we geen echte haast om thuis te komen, dus kunnen we nog een paar dagen in UB genieten van wat daar te zien is. Maar zoals ik al eerder zei: verder is het de kortste weg naar huis. Ach, we hebben thuis nog een nieuw Vollenbroekje dat op ons wacht. Goede reden om met plezier naar huis te gaan. Maar dat neemt niet weg dat de tranen bij mij soms erg hoog zitten.
27 augustus
Vandaag gaat de doorgaande weg naar UB, de ‘highway’ volgens de GPS, via kuilen en gaten door Mandalgovi. Hier doen we wat boodschappen, we tanken en we eten wat. Als we terug bij de auto komen parkeert zojuist de andere groep daar. We kletsen even wat bij en dan vertrekken wij weer richting UB. We zullen de anderen morgen zien in UB, spreken we af. Grappig dat je elkaar zo makkelijk tegenkomt in dit grote land. Of is het toeval, dat ze op dezelfde plek parkeren?
Ongeveer een uurtje later stopt Henk plotseling. Hij heeft in de spiegel gezien dat we zojuist een spanband verloren zijn. Deze is doorgesleten door het schuren tegen de unit. Dit moet dus verholpen worden, want de spanband zorgt er voor dat de unit minder bewegingen maakt. Als dat weer gerepareerd is kunnen we verder. Als je uiterst geconcentreerd op de weg let en ook nog dit soort dingen in de spiegel ziet, dan moet je wel héél goed opletten. Ik heb bewondering voor mijn echtgenoot!
’s Avonds maken we kamp bij een familie van paardenmelkers. Zoals alle Mongolen zijn ze erg gastvrij. Ik word uitgenodigd in hun ger en krijg een kom paardenmelk. “Eddy, you must help me”, fluister ik, als ik de zure melk proef. Eddy lacht en drinkt mijn kom stiekem half leeg. De aangeboden kaaskoek stop ik ongezien in mijn broekzak en zo kom ik er weer redelijk goed van af. Henk is niet meegegaan, die heeft de auto schoongemaakt.
“Hoe was het daar?” vraagt hij.
“Laat ik het zo zeggen: je moet alles een keer geprobeerd hebben,” antwoord ik tactisch.
Later die avond, als ik de foto’s aan het uitzoeken ben in de Bigfoot, krijgen we visite. Een hele delegatie Mongolen komt nieuwsgierig kijken hoe het er bij ons uitziet. Een aantal dames en kinderen zitten tegenover mij en lachen en kletsen wat. Ik laat mijn fotomapje zien, waarin ik wat foto’s heb van kinderen en kleinkinderen, van ons project in Gambia en van het werk wat Henk vroeger deed. Dat boekje is al vaak van pas gekomen, als een gesprek wat moeilijk gaat. Ik wijs naar de kinderen van Henk en daarna naar Henk. Dat is duidelijk. Ik wijs de kleinkinderen aan: Tim, Anouk, Floor. Ik wijs naar Rianne en Robin en maak een gebaar van een dikke buik. Ook helemaal duidelijk. Ik wijs naar mezelf en mijn kinderen. Dan naar mijn oudste zoon, naar zijn vriendin en naar Kaylee, de dochter van Gaby. De vrouwen knikken begrijpend. We hebben een gesprek zonder woorden, maar wel heldere taal.
We hebben vandaag 225 km gereden, met een gemiddelde van 38 km per uur. Morgen nog 165 km naar de hoofdstad. Daar zullen we de anderen weer treffen. Ik ben heel benieuwd naar alle verhalen!
28 augustus
We zijn nog nooit zo blij geweest met asfalt als vandaag! Tjonge, ik zal nooit meer klagen in de file, dan zal ik terugdenken aan de wasborden van Mongolië waar je ook slechts stapvoets kunt rijden. Nee, ik ben vandaag erg dankbaar voor deze zwarte weg met witte strepen. Driekwart van de route van vandaag is asfalt. We zijn dus sneller dan verwacht in Ulaan Batar waar we naar guesthouse Oasis gaan. Ja, Hans en Thea, het is inderdaad prima daar, met alle voorzieningen. Ik knap er weer helemaal van op, want eerlijk gezegd was ik daar ook wel aan toe. Wat een reis, wat inspanning om zo voorzichtig te rijden en wat fijn om weer voorzieningen te hebben zoals een wasmachine en internet. Gelukkig blijven we hier een paar dagen. Bijna iedereen is hier, alleen ons sub-groepje nog niet maar die verwacht ik wel vandaag. Het weerzien is bijzonder hartelijk. De hond van Cees en Cara blaft en kwispelt als ze ons ziet, dat is goed nieuws! Sinds gisteren gaat het beter, hoor ik van Cara.
De auto van Roy is gerepareerd, de auto van Kor en Gretha staat hier in de stad bij een garage, ook goed nieuws allemaal. Onze onderdelen zijn aangekomen en we gaan ze morgen ophalen. De motor van Berthus wordt vandaag of morgen ingeklaard, die was hier dus juist op tijd en is ook helemaal happy. Het komt goed, het komt goed!
Ik bestel koffie en Zwarzwalderkirschtorte en ga eerst maar eens mijn weblog bijwerken. Het allerlaatste nieuws is dat Henk de auto van Kor naar Rusland wil slepen, naar de eerste grote stad met garage. Dan kunnen zij daar een beroep doen op hun verzekering. Zo komt er toch voor alles weer een oplossing.
-
28 Augustus 2012 - 11:12
Rianne:
Beste Hetty en Henk
Het komt goed....
Het gaat Henk lukken met de stang en stalen platen,en straks zijn jullie weer met zijn allen bij elkaar en komen er vast nog meer goede ideeën!.
HET KOMT GOED!
Rianne -
28 Augustus 2012 - 11:15
Berry En Cora:
Wouw, wat maken jullie een hoop mee en zoveel tegenslagen. We snappen dat je het af en toe helemaal niet meer ziet zitten. Maar zoals je zelf schrijft... Henk weet overal raad op. We hopen dat jullie en de rest van de groep nu even geen problemen meer krijgen. Geniet zo meteen van de terugreis.
Groetjes, Berry en Cora -
28 Augustus 2012 - 11:18
Nelleke:
Lieve Hetty,
Wat hartverwarmend om je verhaar te lezen. Tja, bij Parijs Dakar rijdt er een hele colonne service wagens mee, maar jullie moeten het zonder dit alles stellen met zo'n reis.
Succes en strekte, probeer te genieten, het is een once in a lifetime experience.
Groetjes Nelleke (ook voor mijn broer Berthus) -
28 Augustus 2012 - 11:22
Heleen Smit:
Lieve mensen,
Wat een verhaal met uitersten. Eerst de kuilen en uiterste concentratie en dan het "heerlijke" asfalt. Goed, dit hebben jullie doorstaan en ik kan me goed voorstellen dat je soms wel eens de wanhoop nabij bent. Ja, waar ben je dan eigenlijk mee bezig? Nou dat weet je later pas als je alle nare dingen weer een beetje bent vergeten en de mooie foto's weer terug ziet en je nog steeds kan genieten van alles wat wel goed gegaan is en de saamhorigheid en gezelligheid van elkaar.
Fijn dat Berthus op tijd alles klaar heeft. Ik heb nog weinig van hemzelf gehoord maar ik denk dat hij ook erg druk is geweest om alles in orde te krijgen.
Fijn om wat via jullie over hem te lezen. Ik wens jullie met elkaar een goede tijd toe in UB met alle comfort die jullie zo gemist hebben.
Een hartelijke groet voor iedereen. Gelukkig dat Lukka weer opgeknapt is. Fijn hoor!
Heleen. -
28 Augustus 2012 - 11:35
Hetty Leenders:
Als ik deze foto's zie kan ik me voorstellen dat je je afvraagt: hebben wij hiervoor gekozen? Is dit vakantie? Komen er nog meer zorgen en probemen? Maarrrrr... alles komt altijd goed, dat zie je maar weer! Zelfs de hond kwispelt weer, dat is toch een heel goed teken! Geniet in UB en probeer alles lekker te laten zakken!! Relax... ff wat yoga-oefeningetjes tussendoor?? :)) -
28 Augustus 2012 - 12:59
Trudy Rene:
Lieve mensen,
Wat een zorgen op deze huwelijksreis met gigantische hindernissen, maar zoals altijd weet je de moed erin te houden en kun je vol vertrouwen op Henk de Geweldige vooruitzien naar een betere reis terug. Schitterende foto's en een zo menselijk verhaal vol twijfel en dan weer zon, vind de foto met jullie bruidstaartpaar heel toepasselijk houd van elkaar en nog eenl goede tijd samen in UB met de rest van de groep,
Dikke knuffel,
Trudy -
28 Augustus 2012 - 19:10
Romana:
He lieve mensen,
Wat een verhalen allemaal....mooi Hetty dat je ook over je mindere momenten durft te schrijven. Ik ben trots op jullie...en Henk je bent een kanjer!!!
Ach...en als je in het verre Mongolie Schwarzwälder Kirschtorte kunt eten...dat maakt toch HEEL veel goed...:):).
Fijne dagen in UB en tot snel!
Dikke knuffel Romana -
28 Augustus 2012 - 20:44
Erny:
Dat Henk een avonturier was dat had ik wel van je begrepen Hetty, dat jij met weinig veel kunt doen dat wist ik ook, maar dit slaat natuurlijk alles!
Hieruit blijkt maar weer dat jullie samen heel veel aan kunnen. Ik denk niet dat er iemand op deze aardbol rondloopt die zo'n huwelijksreis gemaakt heeft als jullie.
Ondanks alle ellende heb ik er toch ook van genoten, zoals altijd reisde ik al graag mee om zo ook veel van de wereld te zien. Ik benijd jullie deze keer minder dan de andere keren, maar het was toch de moeite waard. Het is fijn dat er thuis weer allerlei moois op jullie wacht. Geniet van de hartelijkheid om jullie heen en de creativiteit die jullie telkens weer ten toon spreiden, maar geniet vooral van elkaar. En Hetty, een zucht en een traan geven vaak lucht, laat het af en toe maar lekker lopen. Het is super dat je nu al kunt genieten van een redelijk glad stuk asfalt! Als je het er later nog eens over hebt dan kun je er vast om lachen.
Lieverds, geniet en ik blijf volgen.
groetjes Erny -
29 Augustus 2012 - 01:51
Moniek:
Lieve Hetty ,tijdens het lezen dacht ik ;vertel maar waar je bent .Dan kom ik even langs met een stapel zakdoekjes ,bouten ,moeren,enz. maar vooral pilletjes voor de hond.Maar gelukkig het gaat weer goed.Het is spannend om alles te lezen.Wat een mooie foto's.Rust maar lekker uit,daar knap je ook van op.Dikke knuffel van mij ! -
29 Augustus 2012 - 13:21
Rianne B.:
Hoi Henk en Hetty,
Ook ik heb vanochtend maar eens een ochtendje ingepland om jullie avonturen bij te lezen. Via Robin werd ik al wel op de hoogte gehouden maar nu kan ik die verhalen en avonturen beter plaatsen doordat ik het hele verhaal heb gelezen. Zo te lezen hebben jullie een reis met veel tegenslagen, maar niet te vergeten ook heel veel mooie momenten en heel veel mooie ervaringen. Volgens mij past dit toch meer bij jullie dan een georganiseerde all-inclusive honeymoon naar bijv. Turkije! Hier alles nog rustig, dus daar hoeven jullie je niet voor te haasten. Volgens mij zit die buik er nog wel even! Geniet van jullie rustdagen en nog een hele goede reis gewenst.
Groetjes,
Rianne (met kleine Vollenbroek-Bisseling) -
29 Augustus 2012 - 22:06
Gerda Uit Oost Souburg:
Hallo reizigers, ben blij dat ik de maillijst heb aangevraagd,zo blijf ik nog meer op de hoogte.
Groetjes van een fotoclublid van Cara
Groetjes Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
