Bij Batuk thuis

Ik heb de was klaar. Bij Oasis zit een wasserette die voor 4000 tugrik je was doet. Twee euro en nog wat. De slaapzakken zijn weer schoon en ook de rest van de vuile was is gedaan. Ik doe wel af en toe een handwasje, maar slaapzakken passen niet in het afwasteiltje. Na een uurtje of twee kun je je was schoon weer ophalen. Wat een heerlijk fris gevoel, schone lakens op je bed. Je geest frist er ook van op.

Ik zie dat een aantal groepsgenoten zich klaarmaakt voor een tripje: “We gaan naar het huis van Batuk, ga je mee?” Het lijkt me een goed plan. Henk is bezig om zijn uitvinding van buizen en stalen profielen aan het chassis te lassen, samen met Roy. Die is druk bezig, ik ga mee.
Batuk is een van onze twee gidsen en woont hier in de stad. Na een korte rit van ongeveer vier kilometer komen we in een achterafstraatje vol houten afscheidingen.
“My house”, roept Batuk trots.
We komen op een binnenplaats, waar een ger staat. Twee honden, een grote en een kleine, liggen aan de ketting. Dat is speciaal gedaan omdat Kaj en Sabine hun hond hebben meegenomen. Normaal lopende honden los en bewaken het terrein.
“Kom binnnen”, gebaart Batuk, en doet de deur van een houten gebouwtje open. Hij heeft een soort van bijkeuken aan zijn ger gebouwd. Daarin een wastafel met ‘stromend’ water. Dat bestaat uit een plastic voorraadbak waar een tuitje onder zit. Als je met je handen tegen dat tuitje drukt, komt er wat water uit, maar het sluit ook weer direct. Zuinig zijn met water is hier noodzaak, want iedere liter water moet gehaald worden bij de centrale watervoorziening. Het water loopt door een gootsteentje in een reservoir, dat je gewoon buiten leeg gooit als het vol is. Trots wast hij zijn handen, maakt een gebaar alsof hij een bak buiten leeggooit en zegt: “That is how we do that.” Dan is er een deuropening naar de ger. Als ik me bijna dubbel vouw en naar binnen kruip, zie ik een keurige inrichting. Het is niet zoals de gers die ik onderweg heb gezien. Daar stond altijd een kachel in het midden; kooktoestel en verwarming tegelijk. Hier is geen kachel, maar Batuk heeft zelf een soort centrale verwarming met radiator aangelegd. Het werkt op elektriciteit en de buiten lopen langs de binnenwanden van de ger. Ook zie ik een koelkast staan, die heb ik nog niet eerder gezien in een ger. Verder staat er een grote breedbeeld televisie en een computer.

We moeten gaan zitten en Batuk gaat druk in de weer: thee zetten, waarbij het hete water uit een soort apparaat komt, waar je gewoon je kopje onder houdt. “Mijn waterkoker is hierbij vergeleken nog primitief,” merkt Kaj lachend op. Dan krijgen we een appeltje aangeboden en vertelt hij dat we zo direct nog echt traditioneel Mongools eten krijgen. Ik zie Sabine al bedenkelijk kijken, wat zouden we krijgen? Ik voel mijn buik een beetje rommelen van de soep van vanmiddag en besluit daarom eerst maar naar het toilet te gaan.
“Hetty?”, zegt Batuk, “perhaps dirty”. Het maakt me niet uit; als je moet, dan moet je. Ik stap naar buiten en doe de deur van het houten hokje open. Een Mongools toilet bestaat uit een diep gat met daaroverheen twee planken. Tussen die planken zit een ruimte, waardoor alles naar beneden kan. Hier omheen zit een houten hok, deur aan de voorkant. Terwijl ik hurk, houd ik me vast aan het handvat van de deur. Zo val ik niet om en houd ik tevens de deur dicht. Want een slot is er niet natuurlijk. Als ik zo zit probeer ik me voor te stellen dat het buiten 30 graden vriest. Brrr, dan ga je alleen als je zeker weet dat het hoognodig is, lijkt me.
Ik was mijn handen bij de kraan in de bijkeuken. Het is nog een hele kunst om je handen goed te wassen met iedere keer vijf vingerhoedjes water, merk ik. Dan maar vaak tegen het tuitje aan drukken, Batuk vult het reservoir wel weer als dat nodig is.

We kletsen wat, bewonderen foto’s en vragen van alles en nog wat. De zoon van Batuk komt even kennis maken. Hij was buiten aan het spelen, maar geeft iedereen keurig een handje en Batuk fluistert hem in dat hij ‘hello’ moet zeggen. Dan is er eten: een grote pan met een soort balletjes van deeg met vleesvulling, gemaakt door de buren op verzoek van Batuk. Later zal hij bekennen dat hij dit kant en klaar in de supermarkt heeft gekocht, de buren hebben het alleen opgewarmd in een stoompan. Toch smaakt het prima, het is schapenvlees en dat vinden we wel lekker. En het gaat om het gebaar, toch? Batuk doet werkelijk zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken.
Dan vertrekken we weer, terug naar onze Oasis waar Henk klaar is met zijn las-klus. Het was nog even spannend, bekent hij, omdat er bouten los moesten die dat niet meer wilden, maar uiteindelijk is het wel allemaal gelukt.

De rest van de groep zal zonder ons de reis door Mongolië offroad voortzetten. Drie auto’s zijn vandaag vertrokken en alvast begonnen aan het eerste deel na UB. Dat zijn Joost en Marian, Jos en Maria en Cara en Cees, met hun hondje. De andere vijf auto’s vertrekken wat later deze week. Berthus zal in een van de auto’s meerijden, zijn motor gaat in een kist op transport naar Nederland.

Kor, Gretha en wij gaan enkel over asfalt richting de grens. Zo begint de groep zich toch weer te splitsen. Henk heeft wel vertrouwen in zijn reparatie, dat betekent dat we op asfalt goed kunnen rijden. We spreken met de groep af dat we hen over twee weken in Rusland weer zullen treffen. Het kleine Vollenbroekje zit nog veilig in moeders buik, die wacht gewoon op onze terugkomst.

Morgen een dagje UB, ‘the citytrip’ zoals Eddy dat noemt.