Here we go again!

Opeens weten we het: we vervolgen onze reis!

Het heeft even geduurd want we hadden het druk, maar vijf december is het dan toch weer zo ver: we vertrekken. We hebben de laatste weken angstvallig de weersberichten in de gaten gehouden omdat we via het nieuws hoorden van enorme hoeveelheden sneeuw die in de Verenigde Staten zijn gevallen. Zo veel sneeuw was er in jaren nog niet geweest in November. Maar in de buurt van Toronto is het allemaal nog goed te doen. Daar staat onze Bigfoot op ons te wachten. Hij staat bij Johannes Veldman, die een groot tuindersbedrijf heeft op een uur rijden van Toronto. Omdat het wat langer duurde voor we terug kwamen, heeft Johannes voor de zekerheid onze auto binnen gezet en het water afgetapt, zodat we geen risico zouden lopen op kapot gevroren waterleidingen. De temperaturen daar schommelen nu rond het vriespunt.

Henk heeft met de MAN dealer geregeld dat we een monteur meekrijgen die de storing van de auto kan verhelpen. Dat kan alleen met behulp van een MAN-computer, dat is een nadeel van alle moderne technieken. Maar zeg nou zelf, wat een service dan toch weer!
Johannes weet al van onze komst en hij zorgt er voor dat we opgehaald worden van het vliegveld. Ook weer zo goed geregeld en fijn om te weten.

Met een vreemde knoop in mijn maag heb ik de tickets geboekt. Ik vind het toch altijd weer heel erg spannend om via internet met enkele drukken op de knop zo’n reis te betalen. De gedachte: ‘ik doe het toch wel allemaal goed’ speelt steeds door mijn hoofd. Omdat we zo kort voor vertrek hebben geboekt, was ik ook erg benauwd of het nog zou lukken extra beenruimte voor Henk en mij te regelen. Maar gelukkig: we hebben seats met extra space en op het ticket staat dat we naar Toronto gaan. Moet allemaal weer goed komen!