Weekendje Toronto?

Het eerste deel van de reis verloopt spoedig: we vertrekken op tijd, komen op tijd op Schiphol aan en er zijn geen stakingen van Lufthansa. De monteur, die met ons meevliegt om de storingen van de Bigfoot te verhelpen, heet Bastiaan. Ook voor hem heb ik een vlucht geboekt en zowaar, hij zit in hetzelfde vliegtuig.

We hebben een goede vlucht en landen keurig op tijd op luchthaven Toronto Pearson. Ik heb een berichtje ontvangen dat de chauffeur op ons staat te wachten en ik voel me helemaal opgelucht na alle spanningen, die ik toch wel voelde over onze reis.

Henk en ik lopen met onze handbagage het vliegtuig uit en na de eerste paspoortcontrole, die al in de slurf plaatsvindt, wachten we op Bastiaan.
De meeste mensen komen zonder problemen door de paspoortcontrole, maar we zien wel dat enkele jonge alleenstaande (gekleurde) mannen er tussenuit worden gepikt. Dat Bastiaan dit ook overkomt, verbaast ons niet. Het is natuurlijk ook wel wonderlijk dat een jonge gast uit Nederland voor een weekendje naar Toronto komt. Maar goed dat we even wachten, dan kunnen we zijn verhaal bevestigen als dat nodig is. Maar dat is niet nodig, blijkbaar ziet hij er toch wel betrouwbaar uit en mag hij doorlopen.

We lopen via gangen, trappen en een lift naar de volgende paspoortcontrole, die bij een balie plaatsvindt. Ze willen daar van alles weten, wat je komt doen, waar je verblijft en of je toevallig onlangs in Afrika bent geweest. Ook of je je ziek voelt en bij ieder negatief antwoord komt er een groot rood kruis op een formulier te staan. Bastiaan staat achter ons te wachten en ook hij is er al snel doorheen.
Dan lopen we naar de bagagehal, om de koffers op te halen. Als ik op een gegeven moment eens achterom kijk, zie ik geen Bastiaan meer. We wachten. Geen Bastiaan te zien, wat vreemd.
“Hij zal toch niet ergens staan te roken zonder dat ons te zeggen?” vraag ik Henk.
“Nee, dat is niet waarschijnlijk,” antwoordt Henk.
Maar toch lijkt Bastiaan van de aardbodem verdwenen. Gelukkig heb ik zijn telefoonnummer en ik besluit hem te bellen.
“Bastiaan, waar ben je?”
Bastiaan meldt dat hij na de paspoortcontrole er toch weer tussenuit is gehaald en nu ergens zit waar ze hem ondervragen. Hij komt zo, meldt hij.
“Moet ik komen?” vraag ik.
“Nee, ik kom er zo aan.”

Ik heb inmiddels bericht dat onze chauffeur op ons staat te wachten vlak bij de aankomsthal. We hoeven maar even een seintje te geven en hij pikt ons op. Na een minuut of tien is Bastiaan nog niet verschenen en bel ik hem nog maar een keer.
“Ik kom er niet doorheen,” hoor ik hem tot mijn verbazing zeggen. “Ik mag het land niet in.”
Wat is dat nou voor gedoe?
“Zeg maar dat ik bij de controle sta, ik kan alles bevestigen van wat je zegt,” meldt ik hem.
En daar komt Bastiaan aan, met iemand van de douane, en ik mag mee naar de balie waar zijn paspoort ligt.
Dan blijkt dat Bastiaan gewoon verteld heeft wat hij hier komt doen: hij komt een vrachtwagen repareren. Nou, dat is werken en daar heb je een werkvergunning voor nodig, is de redenatie van de ambtenaren. En aangezien Bastiaan geen werkvergunning heeft, komt hij het land niet in. Die kunnen we wel ter plekke kopen, voor 155 dollar.
Ik vertel in mijn beste Engels hoe de vork in de steel zit. Dat hij niet komt werken, want dit is een ‘privat business’. De beambten zijn nog niet overtuigd. Wie betaalt hem dan?
“MAN, the garage of our truck,” meldt ik. Zij hebben een fout gemaakt dus daarom is er een monteur om dat nu te herstellen.
“Aha, een soort van garantie”, concludeert men. Dit bevestig ik gretig.
Maar dan moet je dat hier in een garage laten repareren, probeert men nog.
Ik vertel dat we in heel Canada geen garage konden vinden met de juiste computerapparatuur voor deze klus. Het is een “German car, no service here.”
Bastiaan krijgt vervolgens een reprimande van de vrouwelijke beambte.
“Had dat dan direct vertelt,” redeneert ze. “Het is je eigen schuld hoor, als je eerlijk was geweest had je al lang buiten gestaan.”
Bastiaan mompelt nog wat verontschuldigingen en we lopen opgelucht naar buiten.
“Ik kijk wel eens naar die programma’s op TV,” zegt Bastiaan, “en dan denk ik: doe niet zo stom, vertel gewoon de waarheid. Maar deze mensen verdraaiden mijn waarheid gewoon tot leugens.”
“Maar goed dat ik kwam, dat scheelt ons toch weer veel geld,” lach ik.
En opgelucht stappen we in de auto, die ons naar Johannes in Tillburgson zal brengen. Bij hem staat onze Bigfoot. Daar worden we hartelijk ontvangen, we drinken wat en dan brengt Johannes ons naar ons hotel, waar we de eerste nacht zullen slapen.