Weerzien met Bigfoot

Zaterdagmorgen 6 december worden we opgehaald door Johannes en naar de Bigfoot gebracht. Het doet me goed onze mobiele woning weer te zien. Ik heb de neiging om even aan de auto te voelen, even contact te maken en in gedachten te zeggen: “Hallo huis…”
Bigfoot is volgens mij blij om ons te zien. Hij is er momenteel slecht aan toe, merken we. Hij start wel direct maar in de unit is geen stroom meer. Dat betekent dat we geen licht hebben en dat de verwarming niet werkt. De accu’s van de unit zijn dus leeg. Water is er ook niet, maar dat wisten we, want Johannes heeft er voor gezorgd dat de watertank leeg is in verband met de vorst.
Bastiaan gaat direct aan het werk met de storingen van de Bigfoot en Henk verdiept zich in het stroomprobleem. Bijkomend ongemak is dat het stroomnet in Canada afwijkt van het Europese net. Wij hebben wel voldoende spullen bij ons voor 240 volt, maar in Canada hebben ze 127 volt. Ik trek me terug met mijn e-reader. Gelukkig heb ik die pas opgeladen. Mijn mobiele telefoon is nog half vol, dus die houdt het nog wel even.
Het is toch allemaal meer werk dan we van te voren dachten, maar halverwege de middag hebben we toch weer stroom en is Bastiaan zo goed als klaar met zijn reparaties. We rijden terug naar het hotel om te douchen en water te tanken. Dan blijkt dat de waterpomp niet werkt. Gelukkig is ook dat weer snel verholpen, dankzij het nuchtere denkwerk van Bastiaan.
Alles werkt weer, wat een fijn gevoel! We rijden diezelfde dag nog terug naar Toronto. Daar overnachten we op de parkeerplaats van de Walmart. Ik stuur een mail naar Garry en Muriël, die in Toronto wonen en die we afgelopen juni hebben ontmoet. Ik vraag of ze thuis zijn dit weekend, dan kunnen we een bezoekje afleggen.

Zondag, 7 december
De volgende dag bespreken we bij het ontbijt wat Bastiaan nog graag zou willen doen tijdens zijn weekendje Canada. Bastiaan noemt de Niagara watervallen of de CN tower in Toronto. Dat is een van de hoogste torens ter wereld, met een uitzicht over heel Toronto. Henk stelt voor om eerst naar de watervallen te gaan, we zijn daar in mei nog geweest maar dat vinden we geen probleem. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik moet bekennen dat ik de Falls nu mooier vindt dan afgelopen zomer. Toen had ik een voorstelling van spectaculaire natuur met als hoogtepunt een prachtige waterval. Dat viel me enorm tegen. Nu weet ik dat we belanden in een toeristisch stadje met souvenirshops, casino’s en uitgaansgelegenheden en dat aan het eind van de winkels en hotels de waterval is. Ik vertel mijn ervaring aan Bastiaan, zodat hij in ieder geval daarop voorbereid is. Gelukkig valt het voor Bastiaan helemaal niet tegen. Hij vindt het geweldig om dit eens gezien te hebben. We belanden daarna in een prima Italiaans restaurant waar we heerlijk eten en halverwege de middag vertrekken we wederom naar Toronto, om de CN tower op te zoeken.
Gelukkig is hier alles groot. We vinden een groot parkeerterrein met uitzicht op de CN-tower en besluiten dat dit ons bivak is voor de nacht. Een parkeerkaartje kopen lukt niet, want de automaat slikt eerst het kleingeld in zonder een kaartje te geven, waarna hij ook nog de betaalpas uitspuugt met de mededeling dat we niet kunnen betalen. Terwijl we ons gereed maken voor vertrek, wordt er op de deur geklopt: de parkeerwachter komt vertellen dat we een kaartje nodig hebben. Henk legt het probleem uit en krijgt vervolgens gratis een kaartje in zijn handen gedrukt.
“Alstublieft meneer, en een fijne dag verder!”
We lopen vervolgens richting toren, wat nog een hele wandeling is. Dat hadden we niet voorzien, de toren leek toch vlak in de buurt. Na een half uur wandelen vinden een gezellig kroegje en we besluiten eerst maar eens de dorst te lessen. Daarna gaan we kijken wat het kost om binnen te komen. De toegangsprijs is dusdanig hoog, dat Henk en ik besluiten geduldig op Bastiaan te wachten tot hij weer beneden komt. Maar daar wil Bastiaan niets van horen.
“Kom op, ik trakteer, ik ga niet alleen naar boven. Of hebben jullie hoogtevrees? Bovendien, hier komen we nooit meer.”
Tja, tegen zo’n redenatie kunnen we niet op. Daar gaan we, 553 meter omhoog, helemaal naar de top. En het is ook top wat we te zien krijgen. Ongelooflijk, wat een lichtjes, wat een gebouwen, wat een gekrioel van autolampen die langzaam voortbewegen over lange verlichte linten van snelwegen door de stad. Bastiaan had gelijk, hier komen we vast nooit meer maar het was de moeite waard. Bovendien vind ik het geweldig leuk voor hem dat we beide attracties hebben kunnen bezoeken, die hij voor ogen had.

Maandag, 8 december
Garry en Muriël verheugen zich op onze komst en we worden dan ook hartelijk welkom geheten. Het echtpaar slooft zich enorm uit om het ons naar de zin te maken. Als ze horen dat Bastiaan rond twaalf uur op het vliegveld moet zijn, besluit Garry direct dat we al om elf uur lunchen, zodat hij in ieder geval gegeten heeft. Na de lunch brengt Garry hem met zijn auto naar het vliegveld, dat is hier slechts tien minuten vandaan.
Zo, fijn om te weten dat Bastiaan in ieder geval op tijd is. Wij brengen de rest van de dag door met verhalen en foto’s over vakanties, van beide partijen.
Als ik uren later toevallig eens op mijn telefoon kijk, zie ik dat er een bericht is van Bastiaan: hij kon maar met heel veel moeite in het vliegtuig komen. Wat is nu het geval? De terugvlucht van hem heeft een tussenlanding op Newark, dat is in de VS. Toen ze dat zagen bij het inchecken, moest hij een Esta-visum tonen (dat heb je nodig als je naar de VS gaat) en dat had hij niet.
Gelukkig schrijft hij dat het wel moeilijk was, maar niet onmogelijk en dat het hem toch nog gelukt is. Hij is er echter wel twee uur mee druk geweest. Daar ben ik blij om, maar ik schrik wel van het bericht. Ik had geen idee; hij heeft toch een vlucht van Canada naar Nederland, en een tussenlanding is toch enkel dat je van het ene vliegtuig naar het andere loopt? Hoezo bezoek aan de VS? De taxfree zone op het vliegveld is toch niemandsland?
Blijkbaar denken ze daar bij de douane toch anders over en had hij een visum aan moeten vragen. Pff, deze reis zal hij niet snel vergeten, lijkt me. Ik voel me bijna schuldig, maar het was ons ook overkomen als we een dergelijke tussenlanding zouden hebben. Ik had echt geen idee! Weer wat geleerd.

Dinsdag 9 december
Na het ontbijt nemen we afscheid van Garry en Muriël. Henk wil richting Detroit. Ik heb me nog niet in de kaart verdiept en moet eerst vragen of dat al in de Verenigde Staten ligt. Mijn aardrijkskunde is niet echt wat het moet zijn, ondanks dat ik altijd navigeer. Henk bevestigt dat we vandaag de VS zullen binnenrijden. Ik hoop dat hij gelijk heeft, het verhaal van Bastiaan zit me nog vers in het geheugen en wij hebben ook geen visum maar wel een Bigfoot.
We besluiten om een kleinere grensovergang te nemen, onze ervaring is dat daar de dingen wat sneller verlopen dan bij de grote. We zetten dus koers naar de grensovergang bij Sarnia en via een prachtige brug komen we bij de douane. Ik merk dat ik toch wel enigszins gespannen ben en de norse houding van de douanebeambten werkt daar ook nog aan bij. In eerste instantie mogen we de auto niet uit, worden onze paspoorten bekeken en loopt er iemand rond de auto. Daarna moeten we ons, met medenemen van paspoorten en geld, melden bij een loket terwijl de unit van de Bigfoot open is. Die zal geïnspecteerd worden zonder dat we daar bij zijn. De mobiele telefoon mag ook niet mee. Ik krijg formulieren aangereikt die ik in moet vullen en Henk wordt ondervraagd: wat we komen doen, hoe lang en waar we willen verblijven. Dan willen ze papieren zien van het verschepen van de auto terug naar huis. Henk zegt dat die nog in de auto liggen en biedt aan ze te halen. Dat is akkoord. Terwijl Henk naar buiten loopt, roept de beambte in een portofoon die aan zijn uniform is bevestigd: “De man van de camper komt naar buiten om papieren te halen.”
Henk komt weer terug. Ondertussen ben ik bezig om in te vullen wat we allemaal bij ons hebben. Ze willen exact weten wat er allemaal in de koelkast ligt. Fruit, groente, voor twee personen kipfilet, ik vul alles keurig naar waarheid in, tenminste, zover ik me kan herinneren wat we allemaal bij ons hebben.
“Nee, we hebben geen zaden bij ons,” verzeker ik de dame die er bij geroepen is om naar aanleiding van mijn antwoorden dit soort dingen te gaan controleren in mijn koelkastje. Of de aardappels verpakt waren? Jawel, maar die zitten nu niet meer in de verpakking, meld ik haar.
“Wilt u uw antwoorden nog wijzigen?” vraagt ze, alvorens ze naar onze auto gaat. Nee, natuurlijk niet, ik heb gewoon opgenoemd wat ik denk dat we meenemen. Maar als de dame na controle weer terugkomt, blijken we toch verboden zaken aan boord te hebben. Ik hoor dat mijn paprika’s in beslag zijn genomen, omdat daar zaadjes in zitten en zaad is verboden. Ook de halve limoen, die nog over is van het Corona-bier van Bastiaan, ben ik kwijt. Daar zitten pitten in, dat is ook zaad.
“Sorry, dat realiseerde ik me niet,” zeg ik beleefd.
“En die eieren komen uit Nederland, dat is ook verboden,” zegt ze.
“Eieren uit Nederland? No, I bought them in Canada, but I put them in a smaller box.”
Denkt die dame nu echt dat ik eieren uit Nederland heb meegebracht?
Ik lach, zeg dat we dan maar uit gaan eten vanavond en accepteer gelaten dat ze de ‘verboden levensmiddelen’ hebben ingenomen.
Na het nemen van vingerafdrukken is het tijd om te betalen voor de twee visa: twaalf Amerikaanse dollars. Ik heb echter alleen Canadees geld in de portemonnee. Henk zegt dat hij wel even Amerikaans geld uit de Bigfoot gaat halen. Zodra hij wegloopt, buigt de mannelijke beambte weer zijn hoofd richting portofoon en roept: “De man van de camper komt naar buiten om geld te halen.”
We betalen, krijgen een bonnetje en dan wenst men ons een fijne vakantie. We mogen vertrekken. De hele procedure duurde drie kwartier, misschien iets langer. Het is blijkbaar toch eenvoudiger om met een Bigfoot vol met spullen van Canada naar de Verenigde Staten te rijden, dan van Canada naar Nederland te vliegen, met slechts een koffer en een overstap op een Amerikaans vliegveld.
In Detroit aangekomen ontdek ik dat men een doos eieren over het hoofd heeft gezien. Die stond in een ander kastje. De schade is dus slechts twee eieren. Verder ben ik vergeten te melden dat we sinaasappels aan boord hebben, die ongetwijfeld ook pitten zullen bevatten. De sinaasappels lagen in een mandje en liggen er nog steeds. Het zijn er drie. Ook de kipfilet mocht blijven, ondanks de vogelgriep die in de VS heeft toegeslagen.
Als ik later sta te koken, moet ik nog gniffelen om de paprika’s, de eieren en het halve limoentje. Bastiaan, vanavond drink ik jouw biertje op en zal ik op je proosten. Helaas zonder limoen, maar ik doe er wel een schijfje sinaasappel in. Proost!