Hello Mr.President

Donderdag 11 december

Het werk in de garage duurt veel langer dan verwacht. Dat komt omdat de oude (Russische) accu’s een andere aansluiting hebben dan de nieuwe Amerikaanse. De polen links en rechts zijn verwisseld en ook hebben ze een andere hoogte. Dus wordt er hard gewerkt om de aansluitingen te veranderen en aanpassingen te maken aan de beschermkap, die over de accu’s bevestigd moet worden. Al met al is het pas rond drie uur als Henk eindelijk zegt dat de rekening klaar ligt. Ik zoek de creditcard en loop naar kantoor. De man van de garage pakt de kaart aan en voert onze gegevens in de computer in.
“Card denied.”
Ik kijk een beetje ongelovig. Kaart geweigerd? Dat kan niet, eergisteren hebben we er nog mee betaald.
Hij probeert het nog een keer. Wederom wordt de kaart geweigerd. Ik loop om het bureau heen om mee te kijken wat hij heeft ingevoerd. ‘Vollenbroek’ is soms een moeilijke naam. De naam staat er goed in, alleen de ‘expire date’ heeft hij verkeerd gelezen, ontdekken we. Hij heeft een 6 ingevoerd terwijl het een 8 moet zijn. Nu zal het wel goed gaan. Maar wederom wordt de kaart geweigerd. Ik begrijp er niets van.
“Het zal wel komen door ons computerprogramma,” zegt de garageman, “ik snap niet waarom we niet gewoon zo’n apparaat krijgen waar je je kaart doorheen haalt.”
Hij loopt zuchtend naar een ander kantoor, waar volgens hem een betere computer staat én waar iemand zit die dit soort dingen vaker doet. Ik wacht gespannen af. Maar het mag niet baten.
Gelukkig hebben we nog cash geld, dus we kunnen afrekenen.
We stappen de auto in en besluiten nog een stuk te rijden. Het is nu half vier, we hebben nog anderhalf uur voor het donker wordt. In het donker rijden doen we liever niet, maar vandaag moeten er toch nog wat kilometers gemaakt worden.
Tegen de tijd dat we honger zoek ik in de tomtom weer naar de dichtstbijzijnde Walmart. Daar is het in wintertijd toch wel prettig parkeren. We hebben vanuit de Bigfoot contact met het internet van de McD, wat heerlijk om gewoon in de Bigfoot te kunnen mailen.

Vrijdag 12 december

We staan vroeg op. Om acht uur zijn we klaar om te vertrekken. Henk heeft een pomp gezien waar de diesel heel goedkoop is en hij wil beide tanks vol maken voordat we gaan. Ik zoek de creditcard op en loop na het tanken naar binnen om te betalen. Vol vertrouwen haal ik de kaart door het apparaat.
“Card denied,” zegt de kassajuffrouw.
“Excuse me? Card denied?”
Ik kijk ongelovig naar de juffrouw en zeg haar dat we er een paar dagen geleden nog mee betaald hebben. We proberen het nog een keer, maar helaas met hetzelfde resultaat.
Gelukkig hebben we nog een restje dollars en zo kan ook deze schuld worden voldaan maar we krijgen het er wel een beetje benauwd van. Dit is geen fijn gevoel. Ik pin daarom met mijn bankpasje 200 dollar uit de automaat die daar staat. Dat is het maximale bedrag per transactie en dat lukt.
“Doe nog maar een keer,” adviseert Henk, die niet graag zonder geld zit.
Weer spuugt de automaat 200 dollars uit. Bij de derde keer roept de machine echter dat het maximale bedrag is bereikt.
“Ik heb nog wel euro’s, vraag eens waar een bank is waar we die kunnen wisselen,” zegt Henk. De bank wisselt echter geen geld, horen we. Dan maar niet, we hebben gelukkig al cashgeld voor de komende dagen. Nu nog het probleem oplossen van de weigerende creditcard. Dat kunnen we beter direct doen, want nu is het nog vrijdagmiddag in Nederland, straks zit alles dicht.
We rijden terug naar de parkeerplaats waar we afgelopen nacht hebben gestaan. Daar stuur ik een mail naar de bank, terwijl Henk via sms contact heeft met Andrea, de boekhoudster. Die stuurt hem het telefoonnummer van de creditcard maatschappij. Hij moet persoonlijk bellen.
Henk doet dat direct en wat blijkt? Gisteren in de garage is door het invoeren van de verkeerde verloopdatum de kaart geblokkeerd. De vrouw aan de telefoon beweert dat deze datum diverse keren verkeerd is ingevoerd. Gelukkig begrijpen ze de situatie en zal de blokkering ongedaan worden gemaakt. Ook weer opgelost!

Nu mag je gerust weten dat al dat gedoe ons niet in de koude kleren gaat zitten. We raken er allebei een beetje geïrriteerd van. Henk is kortaf en kribbig en heeft bovendien al enkele dagen last van koorts en een fikse keelontsteking. Ik zeg niet veel en probeer zoveel mogelijk te helpen waar ik maar kan, maar ik raak toch een beetje van streek. We kijken elkaar vervolgens aan en zuchten maar eens. We zijn nu een week geleden vertrokken. Voor ons gevoel zijn we constant bezig om problemen op te lossen. Problemen om Canada in te komen (voor Bastiaan dan), storingen in de computer van de auto, geen stroom in de unit dus ook geen verwarming, waterpomp die weigert, problemen om Canada uit te komen (voor Bastiaan dan), een brommende omvormer, kapotte accu’s, gerammel voor bij de grill (lier rammelde) en nu de creditcard.
Maar goed, stand van zaken is dat alles is opgelost, op de computerstoring na. Die geeft nog een foutmelding (zeer frequent piepen, gemiddeld 6 keer per minuut heb ik geteld) op het dashboard. Daar moeten we voorlopig mee leven en dat kun je oplossen door de radio hard te zetten.
Met luide muziek vertrekken we dus om elf uur naar Washington DC, op zoek naar het witte huis. Dat is nog 150 mijl rijden.