The King and I

Vrijdag 12 december
Het adres van het Witte Huis kun je gewoon via Google vinden en daarna wijst de tomtom de weg. We rijden Washington binnen via een kilometers lange straat omzoomd door bomen en water. Geen bebouwing te zien, tot vlak bij ons eindpunt. Daar begint opeens de stad. Gelukkig is in Amerika alles groot, ook de wegen, dus is het geen probleem om met onze Bigfoot door het drukke verkeer in het centrum te manoeuvreren. Henk moet wel zijn ogen goed op de weg houden. Ik assisteer de tomtom door aanwijzingen te geven in de trant van: die kant op, waar die bus rijdt, daarna bij de stoplichten rechts. We vinden al snel een parkeerplaats, op loopafstand van alle bezienswaardigheden. Want in dit stuk van Washington is niet alleen de woning van de president, maar zijn tevens vele indrukwekkende monumenten ter nagedachtenis aan mensen of gebeurtenissen. We zien direct al een enorm standbeeld van Martin Luther King, in witte steen. Veel van zijn beroemde uitspraken zijn hier in de muren rondom het monument afgebeeld. Tjonge, ik kan me nog herinneren dat ik van mijn moeder hoorde dat hij was vermoord. Ik zie me nog staan, in de slaapkamer van mijn ouders, in een lichtblauw nachtjaponnetje. Ik merk dat dit me toch wel wat doet, deze grote witte stenen man die zo jong is overleden. Ik slik wat weg en maak een selfie: ‘mr. King and I’. Leuk voor op FB.
We lopen rond en zijn onder de indruk van de grootte van de verschillende monumenten en de indrukwekkende gebouwen die er om heen staan. Via een enorm grasveld, waar een enorm grote kerstboom staat, komen we bij het Witte Huis. Kijk, dat is dan toch ook weer fantastisch: een huis dat vrijwel iedereen kent, omdat het vaak op tv te zien is. En nu sta ik hier, voor dat huis, waar de machtigste man op aarde woont.
Op tv hoor je in een Amerikaanse film, die zich in een grote stad afspeelt, altijd geluid van sirenes. Nou, ik kan je vertellen dat het klopt! Overal politie, brandweer en ambulances die met schelle sirenes en felle zwaailichten zich door de straten haasten. Bovendien vliegt hier met grote regelmaat een gigantische helikopter rond. We vertrekken maar weer, met onze Bigfoot richting Fredericksburg. Dat is naar het zuiden, we zijn op zoek naar warmer weer.

Zaterdag, 13 december

Henk merkt de auto in de middenberm eerder op dan ik. Hij stopt om te kijken of we hulp kunnen bieden, want het ziet er naar uit dat de auto vast zit in de modderige middenstrook. Ik stap uit en steek over.
´Hello m’am, how your’ doin?”
Een grote dikke kale zwarte man knikt beleeft met zijn hoofd als hij me ziet aankomen. Hij draagt een grote geruite joggingbroek en een T-shirt. Het zou zo maar een pyjama kunnen zijn. Zijn medepassagier, een magere knul met rasta haar, is verdiept in zijn telefoon.
“Met mij gaat het goed,” verzeker ik hem, “maar jij kunt vast wel hulp gebruiken.”
Of ik weet waar we zijn, vraagt hij, want ze proberen de hulpdiensten te bellen maar dan moeten ze een locatie doorgeven.
“We can pull you out,” zeg ik.
Hij kijkt me een beetje ongelovig aan.
Ik wijs naar onze Bigfoot en zeg: “It is a strong truck.”
Nou, daar wil hij dan graag gebruik van maken. Ik zwaai naar Henk als teken dat ze onze hulp wel kunnen gebruiken en Henk komt achteruit gereden, om vervolgens in de middenberm te parkeren. Hij pakt een sleeplint en overhandigt dat aan de dikke man. Die kijkt een beetje hulpeloos naar zijn bumper, die weggezakt is in de modder. Hij gaat vervolgens op zijn knieën zitten om te inspecteren of er nog ruimte is om de harpsluiting ergens aan vast te maken. Gelukkig krijgt hij met enige moeite het sleeplint bevestigd en voor ik goed en wel met mijn camera heb kunnen vastleggen wat er allemaal gebeurt, heeft Henk de auto al uit de modder getrokken.
Het duo bedankt ons hartelijk voor onze hulp, stapt in en rijdt weg.
Wij stappen ook in. Gelukkig was het erg rustig op de weg, want anders kan zo’n hulpactie wel gevaarlijk zijn.
“Het leken de dikke en de dunne wel, maar dan in een zwarte versie,” zeg ik. Ze leken zo uit een komische Amerikaanse film gestapt, zelfs de kleding was goed.

Zondag 14 december
Hoe verder we zuidelijk komen, hoe hoger de buitentemperaturen worden. In Washington DC was het nog waterkoud, nu zien we de thermometer stijgen naar wel 17 graden. We zijn in Charleston. De zon schijnt, er verschijnen palmbomen in het straatbeeld, mensen lopen zonder jas buiten en de talloze kerstversieringen lijken in dit plaatje een beetje misplaatst.

Maandag 15 december
We arriveren in Savannah. Dit was ooit dé katoenstad van Georgia. Nu is het een prachtige stad met vele pleinen en monumentale panden. Henk en ik maken een tour met zo’n toeristenbus, die je van punt naar punt brengt. Ons buskaartje is twee dagen geldig, dus morgen kunnen we weer!

Dinsdag 16 december
We zijn al vroeg op pad met de bus. Gisteren hebben we de tour in een rit uitgezeten, vandaag stappen we uit bij diverse haltes om op ons gemak rond te lopen in deze indrukwekkende stad.
Het zit me nog niet lekker dat ik zelf mijn verhaal niet meer op www.hettyenhenk.waarbenjij.nu kan plaatsen. Ik overweeg om alles nu maar op FB te zetten, op onze Bigfoot.nl pagina. Een andere mogelijkheid is om een eigen website te regelen, maar het feit dat je er bij www.waarbenjij.nu zo makkelijk een boek van kunt laten maken, vond ik een groot voordeel. Ik laat het maar even bezinken en ga voorlopig verder op FB. Ik zal Trees vragen om mijn lezers, die geen FB hebben, hierover een berichtje te sturen.
Gelukkig hebben we alle kleine probleempjes achter ons gelaten. We hadden nog een mankementje in de vorm van twee losgerammelde bouten van de schotelantenne, maar wonder boven wonder zijn de bouten op het dak blijven liggen tijdens het rijden en heeft Henk alles weer kunnen vastzetten. Ook de schotel heeft geen schade. Je moet er niet aan denken dat zo’n ding onderweg opeens van je dak vliegt. Ik ga er gewoon van uit dat we de een beschermengeltje hebben gevonden.
Dat de laptop niet meer wil opstarten en dat de muis het begeeft, zijn nog meer van die irritante dingen. Maar na een kwartier zwart scherm hebben we toch weer beeld en uiteindelijk verklaar ik de muis dood. Door stom toeval hebben we een reservemuis bij ons. Wat een mazzel weer!
Trees wil ons verslag blijven plaatsen zegt ze (tegen betaling weliswaar, maar dat komt helemaal goed!) en zo zitten we nu in Florida, waar de zon schijnt en de vogels fluiten! (Commentaar Trees; Money is a Joke :-))