Bijna Kerstmis

18 december
We lopen het strand op. Het is nog rustig. Alleen de lifeguard is al wel aanwezig; een gespierde en gebruinde jongeman die wat verveeld met zijn telefoon bezig is. Als Henk het matje neerlegt, zodat we niet in het zand hoeven te zitten, stelt hij voor om ook maar de stoelen te halen.
“Doe maar,” antwoord ik. Het is heerlijk weer en ik heb wel zin om hier even te blijven.
Henk is al weer snel terug, de Bigfoot staat aan de andere kant van het duin en dat is vlak bij. We settelen ons, compleet met parasol. Ik wil het water voelen en loop richting de golven. Henk is wat enthousiaster, die rent met zwembroek aan de zee in en laat zich vervolgens vallen.
Het is heerlijk hier. Als we ons op laten drogen in de warme zon, komen een aantal meeuwen nieuwsgierig kijken. Dat trekt weer andere meeuwen en al snel hebben we er een groot aantal om ons heen verzameld. Ze wachten duidelijk op iets eetbaars. Henk is zo gul om wat brood te strooien en dat veroorzaakt een hoop lawaai. De meeuwen vechten om het brood en laten met schelle kreten weten dat ze het er niet mee eens zijn dat een ander sneller is. Het lawaai trekt wat wadlopertjes aan. De kleine vogeltjes trippen met hun razendsnelle iele pootjes weg als de meeuwen ze trachten te verjagen. Hun kleine kopjes bewegen mee, het is een grappig gezicht.
Henk gooit wat brood omhoog, en nadat hij dat een paar keer gedaan heeft, hebben de meeuwen de truc door en wordt het brood behendig uit de lucht gevist.
We genieten van de zon, het strand en de zee en de vogels die ruzie maken. Het is bijna Kerstmis.

20 december
We hebben moeite moeten doen om dit plekje aan het strand te vinden. Overal langs de oostkust van Florida staan grote appartementencomplexen aan het water, zowel hoogbouw als laagbouw, omgeven door grote privé parkeerplaatsen, zodat het vrijwel onmogelijk is om een stukje strand te vinden waar mensen zoals wij van de zee kunnen genieten. De hele oostkust is volgebouwd, het is één lange streep asfalt en bebouwing langs de kust, huizen, fast-food restaurants, banken, kledingwinkels, het is ongelooflijk wat we allemaal zien. Vlak bij Miami gekomen zien we alleen nog maar autobedrijven langs de weg. De ene na de andere, tienduizenden auto’s komen we op onze route naar het zuiden tegen. Ik heb me laten vertellen dat er 800 mensen per dag naar Florida verhuizen. Acht honderd per dag! Dat zijn 25.000 nieuwe bewoners per maand.

22 december
Helemaal in het zuiden ligt een groot stuk natuurgebied: the Everglades. Hier leven nog volop alligators (nee, geen krokodillen, dat is een ander soort weet ik inmiddels) en ik zie ze eigenlijk voor het eerst in het wild. Ze liggen rustig op de oever zich op te warmen in de zon of ze drijven roerloos in het water, neusgaten net boven de waterspiegel. Ze zien er log uit. Ze lijken een beetje nep, omdat ze niet bewegen. Bovendien zien ze er erg prehistorisch uit, vind ik, en als iemand zou zeggen dat ze niet echt zijn, zou ik het kunnen geloven.
We rijden een stuk door het natuurgebied en dat is werkelijk een geweldige beleving. Er zijn hier volop vogels. Ik zou willen dat ik ze allemaal kon benoemen, maar helaas. Ik herken reigers, zowel de grijze als de witte, de ibis, de ooievaar, de aasgier en ik vermoed een aalscholver. Maar er is hier zo’n enorme diversiteit aan alle maten steltlopers met lange snavels, in verschillende kleuren, ik vind het prachtig. Ze zijn bovendien niet echt bang uitgevallen, zodat je ze van dichtbij kunt bewonderen. Het is moerasgebied, tropisch klimaat. Ik zie verschillende bromelia’s in de bomen, wilde orchideeën, het is een paradijs!
Als we verder rijden komen we in Naples, een van de eerste steden aan de westkust. Hier willen we geld wisselen en we parkeren bij de eerste de beste bank die we tegenkomen.
In het bankgebouw worden we aangesproken door een vrouw. Ze is helemaal enthousiast over onze Bigfoot en wil er van alles over weten. Al pratende staan we samen in de rij te wachten tot we aan de beurt zijn. Bij navraag blijkt dat we een account bij deze bank moeten hebben om geld te wisselen. Tenzij…zegt de manager, tenzij mijn nieuwe vriendin bereid is om haar banknummer voor onze transactie door te geven. Sue, zo heet de vrouw, heeft hiertegen geen bezwaar nadat ze gehoord heeft dat dit verder geen consequenties voor haar heeft. Als dank bied ik een ‘rondleiding’ in onze auto aan. Dat wil ze graag en samen met haar man Wally, die we buiten ontmoeten, komen ze ons huis van binnen bewonderen. We praten wat over onze belevenissen en ik vertel van de indrukwekkende alligators van vanmiddag. Sue wijst op de ontbrekende onderarm van haar man en zegt: ‘Alligator…”
Mijn hemel, ik wist wel dat ze gevaarlijk zijn maar dit is wel een heel duidelijk voorbeeld.
Van het een komt het ander en zo staan we die avond bij hen voor het huis geparkeerd. Lekker rustig, in een wijkje buiten het drukke centrum. Morgenvroeg om 7 uur krijgen we koffie. Dat wordt dus op tijd opstaan.