Oud en New Orleans

Oudjaarsdag.
We zijn in Louisiana aangekomen en op weg naar New Orleans, de stad van de jazz en de blues, de cajun en de jambalaja. De stad waar de Mississippi stroomt. Hier gaan we het nieuwe jaar in. De weg er naar toe is rustig. We vermijden vaak de snelwegen en ook dit keer zijn de secundaire wegen prima te rijden en komen we via vele oude bruggen (het is hier een groot wirwar van moerassen, wateren en rivieren) in het centrum. We hebben al besloten om weer in zo’n hop-on-hop-of bus de stad te bekijken, dat werkt prima. Ik had het kunnen weten, maar toch verbaast het me weer dat we midden in de stad kunnen parkeren. Maar zoals overal, is ook hier voldoende parkeergelegenheid. We gaan op pad.
“We hadden eigenlijk een kaart van de stad moeten hebben,” zegt Henk. “Vraag eens aan die taxichauffeur waar de toeristeninformatie is?”
Ik loop naar een taxi die voor een hotel staat en de chauffeur draait zijn raampje open.
“Hello m’am, how are you?” De zwarte chauffeur lacht vriendelijk en hij heeft echt dat zuidelijke accent dat we hier overal horen. De mensen lijken te zingen, met uithalen en klemtonen op vele woorden, zelfs in een korte zin, zodat het voor ons erg overdreven overkomt. Maar het is de manier van praten en op de een of andere manier nodigt het uit om mee te doen.
“I’m fiiiine,” zing ik, “and hooow are youuu?”
“Fiiiiineee, and hooow can I help youuu?” zingt hij terug.
Hij adviseert ons desgevraagd gewoon het hotel binnen te lopen en het daar te vragen. Daar hebben ze allemaal van die kleine plattegrondjes voor toeristen. Dat is een goed idee. Henk en ik lopen naar binnen en komen in een prachtig mooie hotellobby, vol kroonluchters, oude schilderijen en kerstversieringen. Alsof het heel normaal is, loop ik naar de balie waar een (zwarte) medewerkster me toezingt: “Hello m’am, how can I help you?”
Op mijn vraag geeft ze me een plattegrondje, ik krijg nog een foldertje van de bussen en ze zingt ons een fijne dag toe. Ik krijg er wel goede zin van, van dat zingen hier.
Tegen lunchtijd stappen we uit de toeristenbus en zoeken we in een gezellig straatje met allerlei aparte boetiekjes een restaurantje uit. Er zijn diverse eetgelegenheden, maar Henk houdt het voorlopig bij een simpele salade. We bestellen wat te eten en nemen er ice tea bij. Onze Nederlandse verwachting is dat we dan ice tea krijgen a la Liptonice, dus lekker met bubbels.
Eerst worden de glazen gebracht: we krijgen allebei een lege jampot. Die kunnen we vullen. Ik kijk nog eens goed maar het zijn echt glazen jampotten. En verschillend, ook dat nog. Het zal wel alternatief zijn en dat is weer eens wat anders dan al die kartonnen bekers of plastic glazen die ze hier zo veel serveren. Henk loopt naar de sodamachine om onze potten te vullen en komt terug met de mededeling dat het niet ‘ons’ soort tea is. Het is gewoon koude thee. Warempel, hij heeft gelijk. Het is echt koude thee. Ik laat me niet kennen en doe alsof ik dit normaal vindt, maar ik moet er toch stiekem wel om lachen.
“Net een potje urine,” zeg ik tegen Henk. We lachen. Ik maak een foto en zet die op Facebook.
“Of je met je plasje naar de dokter gaat, zo’n potje….”

Ergens in de Franse wijk stappen we weer uit onze toeristenbus en belanden we in een grote volksmenigte. We begrijpen nog niet helemaal wat er aan de hand is, maar al snel hebben we door dat dit supporters zijn van een football-club uit Ohio. Ze zijn hier vandaag om in de stemming te komen; morgenavond is de wedstrijd tussen Ohio en Louisiana en dat is een belangrijke wedstrijd. Er is een grote massa mensen op de been en het is een gezellige drukte. We mengen ons tussen de supporters en maken zelfs een live televisie interview mee over de komende wedstrijd. We zien hoe op een podium wat belangrijke heren van microfoons worden voorzien en door de make-up worden gepoederd. Grappig, een van heren zit lekker met een dekentje over zijn benen aan tafel, dat is op tv toch niet te zien. Nou, ik vind het verstandig van hem, ik ben blij dat ik mijn winterjas aan heb.
Ons buskaartje is drie dagen geldig, dus ik denk dat we morgen verder toeren.
Vanavond de beroemde keuken hier maar eens uitproberen en dan kijken of er een gezellig kroegje is om het nieuwe jaar in te luiden.
Oud en New Orleans… ik hoor in gedachten de knallen van het vuurwerk in Nederland, daar is het zeven uur later dan bij ons, daar is iedereen op dit moment van schrijven al in 2015 aangekomen.
Wij zitten nog even in 2014. Fijne jaarwisseling!