Ga naar de gevangenis.......

31 december 2014

De parkeerautomaten in New Orleans zijn vrij simpel: je koopt een kaartje voor overdag, óf je koopt een kaartje voor ’s avonds. Toen we ’s morgens rond 11 uur aankwamen, hadden we nog niet echt een plan gemaakt, dus kocht ik een kaartje voor overdag. We hebben de stad bekeken en ontdekten ook dat er een hele horde Football fans in de stad was gearriveerd voor de belangrijke wedstrijd op 1 januari, de Superbowl in de laatste ronde.
Toen Henk en ik besloten hadden om in de stad wat te eten was het zes uur. We hebben we een parkeerkaartje tot 8 uur. Wat nu? We besluiten te gaan rijden met onze Bigfoot om te kijken of we ergens dicht bij het French Quarter, een populaire wijk met vele eetgelegenheden, een parkeerplaats kunnen vinden. We zijn niet de enigen met dit plan, want het is overal druk en er is geen vrij plekje te vinden.
“We rijden terug naar onze oude plek,” stel ik voor, “daar is het rustig en dan kunnen we er naar toe lopen, zo ver is dat niet.”
Goede plek ook om te overnachten, besluiten we. Zo gezegd, zo gedaan, en zo staan we al snel weer op onze eerdere parkeerplaats, ongeveer een kwartier lopen van het French Quarter. Maar het is dan rond zeven uur en de parkeermeter wil pas vanaf 8 uur een kaartje voor de avond/nacht printen. Er zit dus niets anders op dan wachten tot het 8 uur is.
Het is rond half 9 als we eindelijk in de Franse wijk komen en we hebben inmiddels flinke trek. Maar het is druk, enorm druk. Honderden, nee duizenden voetbalfans zijn ook op jacht naar voedsel en iedere eetgelegenheid is bomvol. Alleen in de erg chique restaurants is nog plaats, maar daar voelen we niet zo veel voor. Een beetje vertwijfeld lopen we door de menigte. Hoe verder we de Franse wijk inlopen, hoe drukker het wordt. De fans zijn al echt in de stemming en ze joelen en roepen en scanderen hun clubkreten. De smalle straten zijn afgezet met politiewagens en iedereen loopt midden op straat te feesten, te zingen en te dringen. Wil je ergens eten, dan sta je buiten al in de rij op een tafeltje te wachten. Op een gegeven moment is de drukte zo groot, dat ik Henk aan zijn jas moet vasthouden, omdat ik hem anders kwijt raak in de dringende massa. Dit is niet leuk meer, vinden we beiden. We besluiten daarom maar weer rechtsomkeer te maken en ik zie mezelf in gedachten al piepers schillen. Maar opeens is er dat café waar je ook kunt eten en waar buiten geen rij staat.
“Hier,” roep ik en we schieten naar binnen.
De man achter de bar adviseert ons om zelf een tafel te bemachtigen, dat is op deze avond de enige manier om aan eten te komen. Gelukkig zijn er nog twee plaatsen vrij aan een zespersoons tafel en al snel schuiven we aan bij een stel voetbalfans. Het menu valt tegen: hamburgers en belegde broodjes, al dan niet met frites. Ik had gehoopt op wat meer lokaal genot, maar eten is eten en het idee om zelf te moeten koken op deze avond is ook niet aantrekkelijk. Er staan diverse tv schermen in deze gelegenheid en daarop een voorbeschouwing voor de wedstrijd van morgen. We zien ook de beelden van afgelopen middag, de opnames waar we bij waren.
Daarna gaan we weer naar buiten. Het is nu nog drukker en we voelen er ons niet prettig bij. Terug naar de Bigfoot dan maar. Onderweg zie ik toch wel wat dingen die me aangrijpen. Er zijn blijkbaar een groot aantal daklozen hier in de stad. We worden een aantal keren aangesproken: of we geld willen geven. Iemand probeert ons een grap te verkopen voor 50 cent. Maar ik ben niet zo in de stemming en er zijn er zo veel hier, dat ik bang ben dat we bij het aanhoren van de grap omringd zullen worden door anderen, die iets van ons willen. Sommige daklozen trekken zich niets aan van al de drukte en liggen al gewoon op hun vaste plek in het portiek of onder de luifel van een winkel. Het publiek loopt er langs zonder er naar te kijken. Ik wil het eigenlijk ook niet zien en ontwijk de vragende blikken van deze mensen, dat doe ik liever dan iedere keer ‘nee’ zeggen. Ondertussen rijden politiewagens met gillende sirenes af en aan, met veel rode en blauwe zwaailichten.
Om half elf zijn we terug in de Bigfoot. We besluiten een potje te jokeren. En zo gaan we kaartend het nieuwe jaar in. Om 12 uur horen we wel vuurwerk, maar we zien het niet, het uitzicht is belemmerd door de vele hoge gebouwen om ons heen. Een kwartier later is het opeens weer bijna stil, alsof er afgesproken is slechts 15 minuten te knallen. Een rare gewaarwording. We hebben vandaag overdag trouwens geen vuurwerk gehoord, op één knal na.
Om half een liggen we in bed, we zijn beiden moe. We zijn dat niet meer gewend, dat late opblijven…

2 januari 2015
Vanaf New Orleans rijden we richting Houston, Texas.
“Oh, er is hier een stadje dat Nederland heet. Laten we in Nederland koffie drinken,” stel ik voor. “Het is maar een klein stukje om maar het lijkt me zo leuk om daar nou eens naar toe te gaan, al is het alleen maar voor de foto’s.”
Via Nederland dus naar Houston. In Houston parkeren weer in het centrum en staan verbaasd van alle wolkenkrabbers en andere imponerende bouwwerken. Er wordt volop gebouwd in de stad. Overal zien we nieuwe wolkenkrabbers verrijzen. Nog niet eerder zagen we zo veel activiteit op dit gebied. Henk is altijd wel geïnteresseerd in dit soort dingen en hem valt dat dus direct op.
Dan vervolgen we onze weg en gaan we op mijn verzoek naar Huntsville. In Huntsville staat een gevangenis, midden in de stad. Het is een bekende, of moet ik zeggen beruchte gevangenis, want hier in Texas kennen ze nog de doodstraf en in deze gevangenis zitten veel mensen die de doodstraf hebben gekregen en die dus t.z.t. geëxecuteerd zullen worden.
Ik heb jaren geleden gecorrespondeerd met een man die hier gevangen zat. Hij zat echter niet in death row, maar op de afdeling voor lang gestraften. Via een stichting in Nederland, die bemiddelde tussen gevangenen en vrijwilligers, heb ik zijn adres gekregen. Zijn naam was Curtis, ik zal zijn achternaam hier niet noemen. Met deze man heb ik een aantal jaren gecorrespondeerd. Ik was, zoals hij mij schreef, zijn ogen naar de buitenwereld. Tientallen brieven zijn er over en weer gegaan, iedere week wel weer een en dat een paar jaar lang. Als we op vakantie gingen, stuurde ik hem dagelijks een ansichtkaart met plaatjes van de omgeving. Hij schreef dat het voor hem dan ook een beetje als vakantie voelde. Uiteindelijk is de correspondentie gestopt, omdat hij voorwaardelijk vrij is gelaten. Zo gaat dat dan, dan zit zo iemand weer in het gewone leven en dan neemt de behoefte om te corresponderen af. Hij had het er nog wel over om na zijn vrijlating naar Europa te komen, om mij te bezoeken, maar dat zijn natuurlijk alleen maar woorden. Zo iemand moet eerst zijn leven weer een beetje op de rit krijgen, áls dat al wil lukken. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het hem is vergaan. Of het hem ook gelukt is weer normaal te gaan leven. Maar dat zal ik wel nooit meer te weten komen.
Maar ik wil wél eens zien waar mijn brieven al die jaren naar toe zijn gegaan.
En dus staan we op het moment van schrijven tegenover deze gevangenis. Als ik uit het raampje kijk kan ik de verlichte ramen zien. Het is donker buiten, dus ik heb nog niet veel kunnen zien van het rode bakstenen gebouw. Via internet heb ik ontdekt dat er ook een klein museum moet zijn over de gevangenis en zijn geschiedenis.
We hebben al op veel vreemde plaatsen gestaan met onze Bigfoot, maar tegenover een gevangenis, nee, dat hebben we nog niet meegemaakt.