Einde van de reis? Of toch niet?

We bezoeken Dallas. Weer zo’n indrukwekkende Amerikaanse stad met een groot aantal imponerende gebouwen. Ongelooflijk, wat hoog zijn de wolkenkrabbers in het centrum. We arriveren er op zaterdagavond en parkeren voor drie dollar op een vrijwel lege parkeerplaats. Er is parkeerruimte in overvloed, zien we. Daar is hier toch wel goed over nagedacht, al is het meeste natuurlijk gebouwd toen iedereen al een auto had. Dat feit hebben ze gewoon meegenomen in hun bouwplannen waarschijnlijk.
Op zondagmorgen rijden we al vroeg naar het John F. Kennedy memorial. Daar wilde ik graag naar toe omdat dat toch wel een grote indruk heeft gemaakt op mij toen ik jong was. Ik moet bekennen dat die plek me een beetje tegenviel. Ik weet niet wat ik in gedachten had, maar feit is dat we er eigenlijk voorbij reden tot ik tegen Henk riep: “Ik vermoed dat het dat blok beton is.” We parkeren de auto op alweer een lege parkeerplaats.
Inderdaad, het memorial is een betonnen soort doos met openingen, door de ontwerper omschreven als een ‘open tombe’ om de open mind van de president te symboliseren. Het is van 1970, dus misschien dat dat ook wat zegt over de vormgeving. Henk gaat op de marmeren plaat staan die in het midden van de open ruimte ligt en waarop de naam van de president staat. Het voelt een beetje als heiligschennis, maar het is ook wel een grappig gezicht, mijn man zo op die sokkel, dus ik kan het niet laten om er een foto van te maken. Henk op een voetstuk. Tja…
Als je langs het memorial de brede straat inkijkt, zie je het gebouw staan van waaruit de schutter zijn dodelijke kogel afvuurde. Dat bezorgt me dan toch wel even kippenvel. Dat doet me eigenlijk meer dan de doos.
We bezoeken ook nog het Old Red Museum, wat veel laat zien over de geschiedenis van Amerika en over Texas in het bijzonder. We zien de hoed van J.R. Ewing uit de beroemde serie ‘Dallas’, die mijn moeder en ik altijd zo trouw volgden. Wat een jeugdsentiment!
Dan hebben we voor ons doen weer genoeg gezien van de grote stad, al moet ik bekennen dat ik wel erg gecharmeerd ben van Dallas. De stad is schoon en behalve imponerende gebouwen zien we ook een groot aantal mooie kunstwerken. Het is niet alleen de trant van betonnen dozen dus.

Maar verder gaat onze weg, nu richting westen, uiteindelijk naar El Paso maar we willen via Carlsbad, waar een groot aantal grotten in de woestijn te bezichtigen zijn en dan naar een plaats waar een museum is over aliens en ruimteschepen. Men beweert dat hier in 1947 een UFO is neergestort maar dat dat feit door de regering zorgvuldig geheim is gehouden. Klinkt spannend en ik moet weer denken aan die man van het Gallactisch genootschap, die we in Canada hebben ontmoet. En als we daar dan toch in de buurt zijn?

“Kijk, dit is nou echt wat ik me van Texas heb voorgesteld.”
We hebben inmiddels de bewoonde wereld achter ons gelaten. Ik wijs Henk de vele cactussen die langs de weg staan in een leeg landschap staan, tussen kale bomen op dorre vergeelde weiden. Hier en daar een vergaan hekwerk, af en toe wat vee. De meeste runderen zullen wel binnen staan, denk ik, want het is winter en het is hier rond het vriespunt.

Opeens draait Henk de snelweg af, de berm in. Het is vier uur ’s middags.
“Wat is er?”
“Ik moet stoppen, zegt de auto.”
“Stoppen? Van wie?”
Ik ben even in verwarring, ik begrijp niet direct dat Henk reageert op een rood alarmsignaal op het dashboard. Gelukkig is er net een toerit naar de snelweg, waardoor we wat meer ruimte hebben dan de normale smalle vluchtstrook die direct naast de redelijk drukke autobaan ligt.
De motor is afgeslagen. Henk probeert te starten. Niets.
Hij probeert het nogmaals. Weer niets.
Ik ben blij dat we iets verwijderd zijn van het langsrazende verkeer, maar ik voel me toch nog niet veilig. We gaan de unit in, Henk wil de storing die hij zag opzoeken in de handleiding. Maar we hebben hulp van anderen nodig, dat is al wel duidelijk.
Ik zie in de verte een auto aankomen op de toerit. Ik haast me naar buiten en zwaai met beide armen. Gelukkig, de bestuurder stopt. Het is een jonge man in een pick up.
“Kun je me helpen? Onze auto doet het niet, we weten niet waar we zijn en we weten niet wie we moeten bellen.”
Nou weet ik wel waar we zijn, op de kaart, maar ik kan het niet dusdanig in het Engels omschrijven zodat iemand snapt waar we staan. Gelukkig is de jongeman erg behulpzaam, maar we zijn wel ‘in the middle of nowhere’, zoals hij dat beschrijft. Hij besluit de sheriff te bellen, zodat die even langs komt. Dat lijkt me een goed plan.
De jongeman is ook bereid ons verder van de weg af te slepen, zodat we in ieder geval wat veiliger staan.
Om kwart voor vijf arriveert de sheriff. Hij bekijkt de situatie en meldt ons dat hij een sleepwagen zal bellen, die ons naar de dichtstbijzijnde stad kan brengen.
Om tien over vijf komt de sleepwagen. Hij ziet onze Bigfoot en zegt: “Hij zei dat er een auto langs de kant stond.”
De sleepwagen kan ons niet helpen, die is niet groot genoeg. De man belt wat mensen en vindt uiteindelijk een bedrijf in Abilene die ons kan ophalen. Duurt een uurtje, horen we.
Het wordt nu snel donker. Ik besluit snel wat te eten te maken terwijl we wachten.
Om tien over acht arriveert dieplader.
We hebben geen lucht meer in het systeem, dus proberen ze eerst om via de andere truck weer lucht in de vering te pompen. Dat lukt niet. Dus moet er iets bij de achterwielen losgedraaid worden zodat we veilig op de dieplader getrokken kunnen worden. Alles moet goed verankerd worden en dat neemt meer tijd in beslag dan ik had verwacht. Maar dat maakt niet uit. Rond 9 uur kunnen we rijden.

Het is tien voor elf als we in Abilene bij een Volvo garage afgezet worden. Als alle papierwerk daarna is ingevuld en de rekening betaald, is het half twaalf. Maar we zijn in de bewoonde wereld en kunnen in onze eigen auto slapen. We hebben telefonisch contact met ‘onze’ monteur Bastiaan die eventueel bereid is om over te komen met een MAN computer. Je weet maar nooit of het nodig is want er is hier geen enkele MAN garage. Dit soort trucks kennen ze hier niet.
Gelukkig is het morgen maandag, dat zit dan weer mee.

Maandagmorgen, half acht, gaat de garage open. Henk is er direct als de kippen bij om zich te melden. We hebben telefonisch contact met MAN Apeldoorn, onze eigen dealer, en gelukkig denken die erg goed mee. We krijgen al snel weer een telefoontje met de suggestie, dat er een sensor achter het vliegwiel stuk kan zijn die voor het probleem zorgt. Als we die sensor verwijderen, moet er een andere sensor zijn die deze taak overneemt zodat de auto weer start.
Dat werkt! We horen de motor aanslaan en ik zie een grote lach op Henk zijn gezicht. Die had al een scenario in gedachten van koffers kopen en terug naar huis. De monteur zet de motor weer af en probeert het nogmaals. Weer slaat de motor aan! Wat een heerlijk geluid. Er blijkt een zekering stuk bij de nieuwe accu’s, die hier vier weken geleden in gezet zijn. Daardoor kreeg de motor geen diesel meer.
Hoe het afloopt weet ik nog niet, maar voorlopig hoeven we nog geen kofferwinkel te zoeken, begrijp ik.
Het is nu half een ’s middags, ik zit in Chick-fil-A waar we lunchen en we hebben razendsnel WiFi hier. Ik ben benieuwd waar we vanavond zullen zijn.