Hawaï

Henk wil graag naar het museum over de aanslag op Pearl Harbor. Dat ligt op Hawai.
“We zijn nu toch in de buurt en we komen hier nooit meer.”
Hawai hoort bij de VS, maar is een eiland. Dat betekent dat we moeten vliegen en dus moet er een ticket worden geboekt. Ik maak er maar een dagtaak van. Tickets boeken via internet is niet mijn sterkste punt.
Na het ontbijt gaan we op jacht naar een plek met internet. Ik typ de volgende kustplaats in de navigatie en het eerste het beste internet dat we vinden is bij een Taco restaurantje. Gewapend met twee small coffee gaan we aan de slag.
“Wanneer gaan we?”
“Morgen?” oppert Henk.
Het internet is niet zo snel, de pagina’s moeten constant ververst worden en soms valt het internet even uit, dan moet ik gewoon opnieuw beginnen. Mijn stressniveau stijgt al lekker. De eerste hobbel die genomen moet worden is de extra beenruimte voor Henk. Dat valt niet mee op korte termijn. Liever gezegd, na een klein uurtje klikken is het me duidelijk dat dit niet mogelijk is. Volgende week ook nog niet, dus dan maar genoegen nemen met een stoel aan het gangpad.
Ik klik nog wat door om tevens een hotel te boeken en tegen de tijd dat mijn stressmeter in het rood komt, kan ik de creditcard gegevens invoeren. Pfff, nu nog wachten op de bevestigingsmail en dan kan ik weer diep ademhalen. Het lijkt allemaal gelukt, alles is betaald staat er in de mail dus dat is in orde.
Volgende item is het printen van de gegevens. Ik zoek via internet de dichtstbijzijnde FedEx en die is gelukkig downtown in dezelfde plaats.
De ochtend is voorbij. Bij FedEx is een goede parkeerplaats achter de zaak speciaal voor klanten en we besluiten eerst maar eens te lunchen. Daar ben ik wel aan toe.
Tijdens het afwassen hebben we weer een bewonderaar. Het blijkt de makelaar van hiernaast te zijn, die van alles wil weten over onze Bigfoot. Ik stap uit. Soms sta ik mensen vanuit de Bigfoot te woord, maar nu lijkt het me verstandig om even op gelijke hoogte te komen. Deze man, Gary Ward, woont hier, dus zal wel het een en ander weten over parkeren bij het vliegveld. Want ik begreep via internet dat parkeren niet mogelijk is voor trucks of motorhomes in de parkeergarages rond het vliegveld.
Hij is erg bereidwillig.
“Ik heb wel een adresje van een huis dat ik verkoop, daar kun je veilig en gratis staan.”
Gary neemt ons mee naar zijn kantoor waar zijn secretaresse ons het adres geeft. Al pratende blijkt dat adres hier in het dorp, meer dan een uur rijden van het vliegveld in Los Angeles af. Dat is niet handig. Kayla, de secretaresse, weet raad en via Google vindt ze het adres van een open parkeerplaats in de buurt van het vliegveld, dat is in ieder geval geen parkeergarage.
Terwijl we nog wat foto’s laten zien van onze reizen, print Kayla de tickets voor ons uit. Wat fijn toch weer als je zulke behulpzame mensen tegen komt. Als dank voor alles geven we ze nog een ‘rondleiding’ in onze Bigfoot.
Zoek je nog een onderkomen in de buurt van LA? www.LiveSanClemente.net
We besluiten om vandaag alvast naar LA te rijden om te kijken of we daar inderdaad kunnen parkeren. Ik had er immers een dagtaak van gemaakt en de dag is nog niet om.
Via enorme wegen, vijf tot zeven banen breed, rijden we door de voorsteden van LA. Toch gaat het vlot, we kunnen overal doorrijden. Rond half vijf komen we aan. Links en rechts van de parkeerplaats zien we enorme vliegtuigen opstijgen. Het lijkt alsof ze tussen de snelwegen door een startbaan hebben gemaakt.
We kunnen hier inderdaad prima parkeren, al zal het niet de bedoeling zijn. Maar onze Bigfoot past gewoon op een normale parkeerplaats en dus voldoen we aan de voorwaarden. Die nacht slapen we gewoon in de Bigfoot, wat ook niet de bedoeling zal zijn, maar geen mens die dat controleert. We hebben gelukkig weinig last van geluid en na een uur of elf lijkt het vliegverkeer drastisch te verminderen.
De shuttle naar het vliegveld vertrekt om het kwartier vanaf deze parkeerplaats, dus alles geregeld.
We kunnen met een gerust hart gaan slapen!