Aloha

Ik ben er zeker van dat we het verkeerde hotel hebben als we arriveren. Maar de chauffeur van de shuttlebus verzekert ons dat we hier moeten zijn.

“Ik heb echt het goedkoopste hotel geboekt,” zeg ik tegen Henk. “Ik dacht nog: voor die paar dagen maakt dat niets uit.”
Ik kijk verbaast naar de luxueuze uitstraling die de entree heeft. Eenmaal binnen blijf ik me verbazen. Als dit het goedkoopste is, hoe moeten de andere hotels er dan uitzien? Een snelle lift brengt ons binnen enkele seconden naar de tiende verdieping. Je voelt nauwelijks dat hij beweegt.
Onze kamer is prachtig. We hebben goede bedden en ze zijn groot genoeg. Er liggen diverse opladers op het nachtkastje zodat ik meteen mijn telefoon op kan laden. Water en wijn staan klaar, grote TV, wat een comfort!

Maar ik begrijp dat ze onderling flink concurreren, die hotels. Ze dingen om de gunst van de toerist, die volop keuze heeft hier. Omdat het nu een rustig seizoen is, zijn waarschijnlijk de prijzen laag, redeneer ik. Het hele eiland is trouwens gericht op de toerist, ontdekken we al snel. We lopen de eerste avond het hotel uit, op zoek naar een gezellig restaurantje. Tot onze verbazing is het druk op straat. Erg druk. Een grote stroom mensen in alle richtingen. Hoe druk zal het dan zijn in het hoogseizoen?
De winkels zijn open, de temperatuur is erg aangenaam. Bij het eerste restaurant krijgen we te horen dat we 20 minuten moeten wachten op een tafel. Dat zint ons niet, dus lopen we door. Bij het volgende restaurant moeten we een uur wachten. Henk heeft honger dus ook dat gaat hem niet worden. Ongelooflijk, wat een business.
Op vrijdagochtend boeken we een trip naar Pearl Harbor voor zaterdag. Dat is eigenlijk de reden dat we hier zijn. We laten ons vertellen dat de kaartjes voor het bezoek aan het memorial meestal al vroeg zijn uitverkocht en dat het verstandig is een dag van te voren te reserveren.
De rest van de dag brengen we door met het verkennen van het eiland. Mijn hele romantische beeld van Hawaii gaat grondig aan gruzelementen. Ach ja, ik had het kunnen weten, wij Hollanders leven immers ook niet in molens en lopen ook niet meer op klompen. De moderne tijd is anders, ook hier op Oahu en dat zal op de andere eilanden ook wel zo zijn. We bekijken het eiland met een hop on-hop off bus en bezoeken China-town. Ik waan me echt even in China.
Zaterdag bezoeken we het beroemde monument dat boven het gezonken schip de USS Arizona gemaakt is. Die ligt nog steeds op dezelfde plaats, als waar het bombardement heeft plaatsgevonden. Bizar feit is dat er nog steeds olie lekt uit het wrak, zo’n twee gallon per dag. Dat is een kleine 8 liter. Gezien de hoeveelheid olie die het schip aan boord had, is het waarschijnlijk dat dit nog ongeveer 150 jaar zo door gaat, hoor ik. Het schip huilt, vertelt iemand. Nou, dan huil ik gewoon maar even mee. Om onverklaarbare redenen voel ik steeds tranen opkomen.
Henk zegt dat het maar goed is, dat dit soort plaatsen in stand worden gehouden om ons te herinneren aan het verleden.

“Thuis…” zeg ik met een gelukzalige glimlach als we terug zijn uit Hawaii en onze Bigfoot weer betreden. We vinden twee visitekaartjes in het handvat van de deur: Nick en Justin. Twee personen uit Las Vegas, een die Indoor Skydiving instructeur is, nog iemand met hetzelfde telefoonnummer. We zullen ze eens mailen. Henk heeft altijd al willen skydiven, beweert hij. En Las Vegas ligt op de route.
We vervolgen onze reis en trekken omhoog langs de kust van Californië. Hier is het schitterend. We zien we een woest en ruig landschap van rotsen en kliffen, met af en toe een strandje, geweldige golven met prachtige witte schuimkoppen in een azuurblauwe zee.
‘Elephant seal viewing area’, staat er op een bordje langs de weg.
“Laten we daar eens stoppen,” stel ik voor.
Als we parkeren zie ik in de verte op het strand wat bewegen, tussen de vele rotsen op het strand. Zou dat er één zijn? Ik krijg een haastig gevoel, zo van: laten we opschieten, we treffen het juist, als we snel zijn. Er is er toevallig een.
Ik zet de telelens op de camera en stap uit. Zie ik dat nou goed? Er staan veel mensen te kijken. En wat hoor ik toch allemaal? Gebulder van de zee, gekrijs van meeuwen en nog een geluid… Als we dichterbij komen val ik bijna om van verbazing. Wat ik voor rotsen aanzag, zijn zeeolifanten. Het krioelt er van. Bizar gewoon. Hutje-mutje liggen ze hier op het strand. Het moeten er honderden zijn. Moeders met pasgeboren jongen, iedere wijfje heeft wel een jong lijkt het. Daartussen wat bullen (heten ze zo, die mannetjes-zee-olifanten?) en iedereen doet zijn best zijn plekje te behouden. Het territorium wordt driftig bewaakt. Dat is het andere geluid, het geluid van brullende dieren. Moeders die hun jongen beschermen tegen de opdringerige buurvrouw, we zien overal de koppen wel een keer omhoog gaan waarbij gebruld wordt: “schuif op, buuf, hier lig ik.’ Als buuf niet snel genoeg opzij gaat, laten de dames hun tanden zien. De bullen die er tussen liggen bemoeien zich er ook mee. Ik hoor van een deskundige dat iedere man zijn eigen harem heeft van tien tot vijftien vrouwtjes en dat hij die probeert te beschermen. Een eindje verder op zijn twee mannen met elkaar in gevecht. Met hoog opgeheven koppen proberen ze elkaar te bijten. Dat gaat tot bloedens toe als het moet. Vooral in het paarseizoen. Maar nu is het de tijd van baren en zogen, lezen we. De moeders blijven vier tot zes weken op het strand liggen, om hun jongen groot te brengen. Wat een spektakel! Wat een indrukwekkend gebeuren.
Het tij is momenteel erg hoog, hoor ik vertellen, hoger dan gewoonlijk. Dat maakt dat het zo onrustig is. Normaal gesproken is het strand veel breder en hebben ze meer ruimte. Nu moeten meer dan duizend, ja echt, waarschijnlijk bijna tweeduizend van deze logge beesten een klein strandje delen.
Wat mooi om dit te mogen aanschouwen! Wat is de natuur toch indrukwekkend!
Als we bijna in Pebble Beach zijn, besluiten we eerst te tanken en wat boodschappen te doen. Wanneer ik wil betalen, weigert de creditcard.
“Alweer?” denk ik bij mezelf. We hebben via de mail wel bericht gehad dat hij geblokkeerd was, maar ik weet bijna zeker dat dat zo’n valse mail is, omdat je wordt verzocht op een link te klikken en je gegevens in te voeren. Nou, daar trappen we niet in! Maar ondertussen krijgen we toch mooi geen diesel met die kaart. Gelukkig hebben we contanten bij ons en kunnen we de Bigfoot van brandstof voorzien. Morgen vroeg direct bellen naar de creditcard maatschappij om te horen wat er aan de hand is.
Dan vervolgen we onze weg naar Pebble Beach. Dacht ik dus weer zo’n mooi kustplaatsje te vinden, maar we komen in een wirwar van smalle straatjes, veelal met eenrichting verkeer, en allemaal heuvel op of heuvel af. De Bigfoot kan er maar net doorheen, de takken van de bomen tikken af en toe tegen het dak. Het staat er vol met leuke gezellige huisjes in allemaal verschillende bouwstijlen.
“Het lijkt Nederland wel, zo smal en vol,” zeg ik. Dit is heel wat anders dan de open stijl die we van de VS gewend zijn. Als we dan uiteindelijk via een slagboom na betaling van een tientje een of ander park in moeten rijden, besluiten we om te draaien, dit levert ons vast geen slaapplaats op. Bovendien is het nu bijna donker, dat is niet fijn zoeken.
“Zal ik maar een Walmart intoetsen?”
Henk vindt het een goed idee en de Tomtom vindt een supermarkt richting San Francisco, onze volgende bestemming. Geen strand met mooie ronde stenen dus, maar een parkeerplaats bij de supermarkt. Morgen naar de Golden Gate brug!